جمشید امین زاده: این تصمیم دیروزسرانجام پس از نشست 4ساعته وزرای نفت و انرژی کشورهای عضو اوپک در الجزایر اتخاذ شد.
نشستی که ابتدا با هدف مشورت برگزار شد اما در ادامه به "نشست فوق العاده" اوپک تبدیل شد تا تصمیم های این نشست از اعتبار بیشتری برخوردار شود.
نشست مشورتی وزیران نفت و انرژی اوپک روز چهارشنبه بلافاصله پس از پایان پانزدهمین نشست مجمع بین المللی انرژی (آی یی اف) در الجزیره، پایتخت الجزایر برگزار شد.
بیژن نامدار زنگنه وزیر نفت ایران در پایان این نشست تصمیم اوپک را یک تصمیم استثنایی توصیف کرد و گفت؛ اوپک پس از ٢ سال و نیم، برای مدیریت بازار به اجماع رسید.این نخستین باراز سال ۲۰۰۸ به این سو است که اعضای اوپک بر سر تولیدات خود به توافق می رسند.
برخی ناظران نفتی می گویند تک تازی عربستان در بازارنفت رو به افول است و بزرگترین صادر کننده نفت جهان اکنون نقش سنتی خود در درون اوپک را به ایران واگذار کرده است.
عربستان در نوامبر 2014 اوپک را مجبور ساخت تا سهم خود از بازار را بی رویه افزایش دهد.
تولید بیش از سهمیه های تعیین شده در اوپک،سبب افت شدید قیمت جهانی نفت شد.
علی النعیمی، وزیر پیشین نفت عربستان یک ماه پس از اتخاذ این سیاست گفته بود که دیر یا زود، رقبا گرفتار مشکلات مالی خواهند شد و عربستان توانایی تحمل این وضعیت برای مدتی طولانی را داراست؛ اما با گذشت حدود 2 سال؛عربستان که حاضر به مذاکره در مورد کاهش تولید نفت خام نبود حالا در نشست الجزایر پذیرفته است نفت روزانۀ خود را از ۱۰ میلیون و ۷۰۰ هزار بشکه در روز به ۱۰ میلیون ۲۰۰ هزار بشکه کاهش دهد.
رشد اقتصادی عربستان اکنون به سرعت در حال کند شدن است و به یک درصد رسیده است، در حالی که رشد اقتصادی ایران در حال سرعت گرفتن و رسیدن به رقم 4 درصد است.
عربستان امسال با کسری بودجه شدید دو رقمی مواجه است، در حالی که حساب تجاری ایران تقریبا متوازن شده است.ایران که هرگز به اندازه عربستان وابسته به درآمدهای نفتی نبوده، اکنون بعد از برجام شاهد بهبود چشم انداز اقتصادی خود است.
در چنین شرایطی عربستان می داند که توافق کلید حل مشکلات است . ریاض اکنون این سیگنال را ارسال می کند که آماده بازگشت ازراه گذشته است ؛اما پایداری این توافق نیازمند همکاری همه کشورهای تولید کننده عضو و غیر عضو اوپک است.
دوعامل می تواند به پایداری این تصمیم کمک کند. عامل نخست قبول این واقعیت است که اوپک نیاز به همبستگی دارد. عامل دوم واکنش مثبت بازارهای نفتی جهان به تصمیم الجزایر است.
چنانچه بازارهای جهانی از این تصمیم حمایت کنند؛ اطمینان بیشتری در میان تولید کنند گان نسبت به ثبات در بازار ایجاد خواهد شد.
بنابراین، اینکه کنترل سقف تولید اوپک در این مقطع برای همه 12 عضو اوپک تصمیم خوبی است یا نه، باید گفت که این یک توافق نسبی و تا حدودی موقت است ؛ به همین دلیل بعضی از کشورهای عضو اوپک با این توافقنامه مخالف بودند؛ اما برای ایجاد وحدت و همبستگی در اوپک این یک تصمیم درست بود.
به همین دلیل ایران نیز تصمیم گرفت اقدامی خلاف این تصمیم اتخاذ نکند.
در وضعیت فعلی برخی تولید کنندگان اوپک از جمله ایران با سهمیه های تعیین شده قبلی فاصله دارند در حالیکه در دوسال اخیر برخی اعضا بویژه عربستان تا توانستند بر تولید خود افزودند و بجای دیگران بازار را در اختیار گرفتند.
