نکته ی مهم در رابطه با این فسیل، جزئیات زیاد و سلامت فسیل بوده که برای دیرینه شناسان از اهمیت بالایی برخوردار است.
دلیل سالم ماندن این فسیل، سرعت بالای فرآیند فسیل شدن در کف اقیانوس است. دیرینه شناسان معتقدند این دایناسور گیاهخوار احتمالاً در یکی از رودخانه های غرب کانادا جان سپرده و جسدش به واسطه هجوم باکتری ها پر از گاز شده و روی آب شناور مانده است.
این جسد سپس از طریق رودخانه به اقیانوسی که در آن زمان پهنه وسیعی از کانادا را در بر می گرفت راه یافته و با وزش باد به نواحی شرقی این سرزمین رسیده است. بدن دایناسور در اثر نور آفتاب گازهای موجود در خود را از ست داده و به اعماق اقیانوس فرو رفته و در آنجا تبدیل به فسیل شده است.
فسیل یافت شده گونه جدیدی از «نودوزوروس»، خویشاوند «آنکیلوزوروس» است که در انتهای دم، زائده ی گرز شکلی برای دفاع از خود ندارد. این موجودات 110 الی 112 میلیون سال پیش و تقریباً در میانه های دوره «کرتاسه»، در غرب کانادای امروزی می زیستند که در آن زمان سرزمینی گرم و مرطوب بوده است.
نمونه ی کانادایی اطلاعات جدیدی درباره زره نودوزووس در اختیار دانشمندان قرار داده است چرا که معمولاً فلس های این جانوران در مراحل اولیه فساد پس از مرگ فروریخته و پراکنده می شوند؛ اما در نمونه موجود همه چیز در جای خود باقیمانده و پژوهشگران می توانند به راحتی آن را مطالعه کنند.
این فسیل هم اکنون در موزه «Royal Tyrrel» نگهداری شده و قرار است در ماه جاری به عنوان جدیدترین خانواده از فسیل های کشف شده در مناطق صنعتی کانادا رونمایی شود.118/110
