وزیر دفاع هند پنجشنبه گذشته به منطقه مرزی "تاوانگ" در ایالت آروناچال پرادش سفر کرد.
"گنگ شوانگ" سخنگوی وزارت خارجه چین در واکنش به این سفر گفت: دولت پکن هیچگاه ایالت "آروناچال پرادش" را به رسمیت نشناخته و با اقدامات هند دراین منطقه مخالف است.
دولت چین در ماه فوریه نیز به سفر "نارندرا مودی" نخست وزیر هند به ایالت آروناچال پرادش اعتراض کرده بود.
چین، ایالت "آروناچال پرادش" را به عنوان تبت جنوبی می داند و آن را بخشی از خاک خود اعلام کرده است.
این درحالی است که هند منطقه "توانگ" در ایالت آروناچال پرادش را بخش جدایی ناپذیر این ایالت و در نتیجه بخشی از خاک خود می داند. چین ادعای مالکیت بر 90 هزار کیلومتر درمنطقه ای را دارد که هند آن را ایالت "آروناچال پرادش" می نامد.
چین و هند که بیش از چهار هزار کیلومتر مرز مشترک دارند در برخی مناطق از جمله در ایالت "سیکیم" Sikkim، آروناچال پرادش، تبت و کشمیر با هم اختلاف ارضی دارند.
برغم آنکه حدود دو دهه گذشته چین و هند برای حل اختلافات مرزی با تشکیل کمیته ای مشترک توافق کردند اما تاکنون نشست های نامنظم این کمیته نتوانسته راهکاری برای حل این مناقشه ارائه کند.
باوجود آنکه هند و چین در عرصه های اقتصادی همکاری دارند و انتظار است که آنان برای تقویت این مناسبات از تنش های مرزی بکاهند اما همچنان پکن و دهلی نو نتوانسته اند راهی برای مصالحه در این زمینه پیدا کنند.
هند و چین در گروه "بریکس" که اقتصادهای نوظهور نامیده می شوند به همراه روسیه، برزیل و آفریقای جنوبی عضویت دارند که این مسئله برغم ایجاد پیوند های اقتصادی بین دهلی نو و پکن اما بر عادی سازی روابط مرزی آنان تاثیر مثبتی نداشته باشد.
"سوبهاش بامره" کارشناس مسائل امنیتی و مرزی در هند می گوید، «تنش مرزی میان هند و چین تنها از طریق دیپلماتیک قابل حل است و دوطرف با خویشتنداری و در نظر گرفتن مصالح دوجانبه باید در این زمینه گام بردارند.»
البته باید توجه داشت که حل اختلافات مرزی بین هند و چین همانند مناقشه مرزی هند و پاکستان با تبدیل شدن به خطوط قرمز طرفین وضعیت بسیار پیچیده و دشواری پیدا کرده است که توسل به دیپلماسی و گفت وگو شرط لازم ورود آنان به مسیر کاهش تنش است، اما شرط کافی تحقق حل اختلافات مرزی به شکل گیری اراده و عزم جدی آنها در این عرصه وابسته است که تاکنون نشانه هایی از آن در سیاست های اعلانی و اعمالی هند و چین مشاهده نشده است.
این گمانه وجود دارد که با توجه به راهبرد چین در خصوص ابر پروژه یک کمربند یک جاده که طرح بزرگ بین المللی این کشور برای توسعه مبادلات اقتصادی مشتمل بر راه زمینی، دریایی، هوایی و ریلی است دولت پکن نیاز دارد تا اختلافات مرزی خود را با هند به گونه ای کاهش دهد که بر این پروژه بین المللی تاثیر منفی نداشته باشد.
بنابراین، دولت چین باید با تعریف و عرضه رهاورد همکاری اقتصادی هند در قالب یک کمربند یک جاده و حتی ارائه امتیاز بتواند این کشور را به حل اختلافات مرزی ترغیب کند.
نویسنده: محمدرضا عسگری
117/118
بیشتر بخوانید:
تاکید چین و هند بر گسترش روابط دوجانبه/ تحلیل
انتقاد هند از چین در خصوص مساله کشمیر/ تحلیل
