به گزاری خبرگزاری ایران پرس، فضای بازداشتگاه کمیته مشترک ضد خرابکاری طوری طراحی شده که در زمستان با سقفی باز حداکثر سرما را به زندانیان منتقل و در تابستان نیز گرما را با بالاترین دما به محبسها وارد کند.
این ساختمان مخوف با طراحی مدور در ۴ طبقه، بندهای انفرادی و عمومی را با هشتیهایی به یکدیگر وصل میکرد، ۴ بند انفرادی با ۸۶ سلول ۲.۵ *۱.۵ متر و ۲ بند عمومی با ۱۸ سلول ۳۰ متری که نهایت افرادی که در خود جای میداد بیشتر از ۲۵۰ نفر نمیشد اما با توجه به دستگیریهای فراوان در سال1357 گاهی حتی سلولهای انفرادی پذیرای ۵ زندانی میشد.
در این بازداشتگاه، شکنجه های مختلف روی زندانیها اعمال میشد، از کشیدن ناخن، شکنجه با کابلهای برق و شوک الکتریکی و دستگاه آپولو تا المنتهایی که روی تختهای فلزی جاسازی شده بودند.
دواندن بر روی برف و یخ با پای زخمی یکی دیگر از شکنجهها بود، ابتدا به کف پای زندانی شلاق میزدند و بعد او را وادار میکردند تا با پای مجروح روی یخ و برف راه برود.
در میان هر طبقه، حصاری فلزی موسوم به (آپولو) قرار داشت که برای آویزان کردن زندانیان از آن استفاده می کردند.
یکی از شکنجه های روحی- روانی پخش صدای آژیر، ناله و فریادو تیراندازی در سلول بود، این صداها را معمولاً از ساعت ۷ شب تا ۵ صبح با صدای بلند پخش میکردند.
این مکان اگرچه در بهمن 1382 به موزه عبرت تبدیل شد، هنوز هم حال و هوای زندان را دارد حتی اگر خالی باشد، حتی اگر بدانی تمامی پیکرههای زندانیان تنها نمادی از دوره ساواک است.//114