ایران پرس- چهارمین روز از ماه شعبان، مزین به ولادت حضرت عباس است. او که به دلیل خصلت های پسندیده و فضائل بسیار، به ابوالفضل یعنی صاحب فضل لقب یافت.

در چهارمین روز از ماه شعبان المعظم و سالروز ولادت عباس، فرزند برومندِ امام علی (ع) قرار داریم، او که در تاریخ، نامش با وفاداری و ایثار همراه است. یاد و خاطره این مرد الهی را گرامی می داریم، باشد که سیره و منش وی، راهنمای ما به سوی سعادت و رستگاری باشد .

آفتاب، هنوز طلوع نکرده بود، که درهای آسمان گشوده شد. فرشته بود که می‌بارید. فوج فوج می آمدند تا از نزدیک، شاهد طلوعِ ماه بنی هاشم باشند. پدر؛ عاشقانه نوزاد نورس خود را بوئید و دستان او را غرق در بوسه کرد. آنگاه اذان را که نغمه توحید و نبوت بود، در گوش راست و چپ او تلاوت کرد و او را عباس نامید. عباس؛ شیر بیشه شجاعت و قهرمان میدان نبرد. 

تربیت خانوادگی، خصوصاً نقش پدر و مادر در تـربیت فـرزند بسیار مهم است. عباس (ع) این توفیق را داشت که پدری همچون «امیرالمومنین» و مادری مانند «ام البنین» داشته باشد.

حضرت عباس را ابوالفضل نیز می نامند، چرا که در وجودش صفاتی چون شجاعت، سیادت و دلیری با کرامت و مهربانی جمع شده است. هنگامیکه سخن می گفت، سخنش رشد و هدایت داشت و هر گامی که بر می داشت، قِدمش به سوی شرف و عزت بود. فضائلِ عباس (ع)، همه، شعاع انوارِ مقدسِ امامِ زمانش بود که بر او می تابید و او چون آینه ای شفاف، همه را در خود جمع و سپس منعکس می نمود. 

عباس (ع) در تمام اعمال و رفتارش پیرو امام خود بود. او هیچگاه از برادرش سبقت نگرفت، حتی در تاریخ تولدش که یک روز پس از تولد امامش، پا به جهان گذاشت. امام حسین (ع) در سوم شعبان سال چهارم هجری به قدوم خود، جهان را روشن ساخت و عباس روز چهارم شعبان سال 26 هجری پا به دنیا نهاد.

عباس؛ علمدار کربلا

در هنگام جنگ، تمام سعی و کوشش پرچمداران بر این بوده که پرچم شان در حال اهتزار باشد، چرا که پرچم به منزله ی محور اصلی و نشانه پایداری و ثبات فرماندهی و مایه آرامش رزمندگان است و تا زمانیکه پرچم، بر زمین نمی افتد، لشکر همچنان به نبرد ادامه می دهد. لذا پرچمدار، کسی است که با شجاعت تا آخرین قطره خون خود ایستادگی می نماید تا پرچم شان بدست دشمن نیفتد. در روز عاشورا، هنگامیکه امام حسین(ع)، یارانش را برای جنگ آماده می نمود، پرچم را به دست عباس (ع) داد. عباس، تنها کسی بود که می توانست شهادت یاران، ناله کودکان، اشک بی صدای دختران و پستی دشمن و باران تیر را ببیند، اما محکم و استوار با یک دست پرچم و با دست دیگر شمشیر برِان حق را بکار بندد و شجاعتی از خود آشکار نماید که همه انسان ها را، مات و حیرت زده ی خود نماید، از همین رو او در تاریخ به عنوان علمدار ماندگار شد.

گوینده:  عباس؛ سقای دشت کربلا

حضرت عباس(ع) از ابتدای سفر در ماجرای کربلا، از مدینه تا مکّه و از مکّه تا کربلا، سقایت و آب رسانی کاروان امام حسین (ع) را به عهده داشت. با توجّه به اینکه همراهان امام حسین(ع) در آغاز، چند صد نفر بودند، با افزودن اسب ها و دام هایی که به همراه داشتند، تأمین آب کاروان، کار بسیار مهمّی بوده است که حضرت عباس(ع) عهده دار آن بودند. ایشان، در روزهای آخر که لشکر یزید آب را بر روی امام حسین(ع) و یارانش بـسته بـود و مـراقبت مـی کردند قـطره ای از آب فرات بـه اهل بیت پیامبر(ص) نرسد، از صفوف متراکم دشمن، عبور کرد، کاروان امام حسین(ع) را سـیراب سـاخت و لقب سقایی را به خود اختصاص داد.

اما سخت ترین مرحله، لحظات پایانی نبرد بود که ایشان توانست خود را به فرات برساند. او این بار نیز با لبانی خشکیده و جگری سوزان، از نوشیدن آب، پیش از سیراب شدن امام زمانش، امتناع کرد. عباس با ایمانی لبریز از یقین و عشقی سرشاز از ایثار، مَشک را از آبِ سرد و گوارای فرات، پر ساخت و با شوق و نشاط فراوان اسب را بسوی خیمه حسین(ع) راند. سقای کاروان حسین (ع) برای رساندن این توشه گرانبها، که از جانش عزیزتر بود، به سوی خیمه ها می تاخت و با شمشیر از آن دفاع می کرد. این مَشکِ آب، بقدری برای او عزیز بود که برای حفظ آن دو دستش را از دست داد، به امید آنکه پیش از مرگ به آرزوی خود نایل آید، اما هنگامیکه تیر به مشک آب خورد و آب بر زمین ریخت، جان عباس نیز به درآمد.

آری این چنین است که عباس، بواسطه فضل و کرمش «ابوالفضل» لقب یافت و به عنوان «پرچمدار» و «سقا» نامش در کنار امام حسین (ع) جاودانه شد. این روز بر همه شما خوبان مبارک باد!

نویسنده: ستاره مهدی زاده

/ 114