سفیر و نماینده دائم ایران در سازمان ملل متحد با بیان اینکه تمام جهان تحت تأثیر کمبود مواد غذایی قرار گرفته است، گفت: جمهوری اسلامی ایران از تلاش ها سازمان ملل در رسیدگی به مشکلات مربوط به ناامنی غذایی حمایت می کند.

به گزارش خبرگزاری ایران پرس، مجید تخت روانچی، سفیر و نماینده دائم ایران در سازمان ملل روز پنجشئبه به وقت محلی در نشست عالیرتبه شورای امنیت در موضوع امنیت غذایی و مخاصمات گفت: ناامنی غذایی، تغییرات آب و هوایی، همه‌گیری کووید ۱۹ و اثرات منفی مخاصمات بین‌المللی مختلف، همگی بر بسیاری از کشورها از جمله ایران که بیش از چهار دهه از تحریم‌های آمریکا رنج می‌برد، تأثیر گذاشته است.

وی تصریح کرد: علاوه بر این، میزبانی چندین میلیون آواره از افغانستان بر اقتصاد ایران از جمله تامین مواد غذایی فشار وارد کرده است.

روانچی تاکید کرد که سازمان ملل متحد، جامعه بین المللی و کمک کنندگان بین المللی موظفند به تعهدات خود عمل کرده و کمک های فنی و مالی مورد نیاز را به اتباع خارجی مستقر در ایران ارائه دهند.

نماینده دائم ایران در سازمان ملل اضافه کرد: اختلال در زنجیره تامین، آوارگی مردم، افزایش فشار بر منابع طبیعی و اقتصادی، و کاهش تاب آوری جمعیت آسیب دیده و سیستم غذایی، همگی از اثرات بلندمدت مخاصمات هستند.

سفیر ایران در سازمان ملل اظهار داشت: تمام جهان تحت تأثیر کمبود مواد غذایی قرار گرفته است، با این حال، شکی نیست که آفریقا از ناامنی غذایی بسیار رنج می‌برد.

نماینده دائم ایران در سازمان ملل  به وضعیت کشورهای منطقه ای درگیر بحران غذایی از جمله افغانستان، یمن، سوریه و فلسطین اشاره کرد و گفت: در افغانستان، ۲۲ میلیون نفر از امنیت غذایی رنج می‌برند و به کمک نیاز مبرم دارند.

دیپلمات ارشد جمهوری اسلامی ایران ادامه داد:  در اوایل سال ۲۰۲۲، ناامنی غذایی حاد در یمن با افزایش ۸ درصدی در تعداد افراد بحران زده نسبت به اوایل سال ۲۰۲۱، بدتر شد.

سفیر ایران در سازمان ملل تاکید کرد: وضعیت بشردوستانه در فلسطین نیز به همان اندازه مهم است که به دلیل دهه‌ها اشغال و سیاست‌های آپارتاید رژیم اسرائیل بدتر شده است. محاصره غیرقانونی غزه که حق مردم فلسطین را در مورد غذا به شدت محدود می کند، باید هر چه سریعتر برداشته شود.

نماینده دائم ایران در سازمان ملل در مورد سوریه نیز گفت: ادامه اشغال، تروریسم و تحریم‌های یکجانبه، میلیون‌ها نفر در این کشور را آواره، معیشت مردم را نابود، تجارت و تامین مواد غذایی و کشاورزی را مختل کرده و زیرساخت‌ها را آسیب دیده و دسترسی به منابع حیاتی را محدود کرده است.125