پایگاه خبری «العهد» روز یکشنبه در مطلبی نوشت؛ اغلب هر زمان که اختلافی در خصوص یک مساله به وجود می آید، روند حل آن مساله به این ترتیب است که از طریق گفتگو اختلاف ها حل و بدین ترتیب از بروز جنگ و درگیری جلوگیری می شود.
اما این روند، زمانی امکان پذیر است که اختلاف بین دو کشور به وجود آید و هر کشور از نظام سیاسی و قانونی مشخصی برخوردار باشد.
بنابراین انتظار حل اختلاف ها با طرفی که اشغالگر است و از رسمیت برخوردار نیست انتظار بیهوده ای است.
در صورتی امکان گفتگو با اشغالگر وجود دارد که اشغالگران از اشغالگری دست بردارند و از سرزمین های اشغالی عقب نشینی کنند، در این شرایط می توان انتظار گفتگو با اشغالگر را داشت.
مساله گفتگو با طرف مقابل زمانی پیچیده تر می شود که رژیمی که با آن گفتگو می شود کاملا غیرقانونی باشد و رژیم ساختگی آنها در سرزمین ملت دیگری ساخته شود.
بنابراین در این صورت گفتگوها غیر قابل قبول و غیر عاقلانه خواهد بود؛ این روند گفتگو همان روندی است که بین فلسطین و اسرائیل در جریان است.
با توجه به این که اسرائیل سرزمین های فلسطینی را اشغال کرده است؛ طبیعتاً امکان گفتگو در خصوص موضوعات دیگر بین دو طرف امکان پذیرنخواهد بود.
مسیر عقیم و بی ثمر
روند گفتگوهای بین اسرائیل و فلسطین گویای آن است که علیرغم اینکه در طول تاریخ امتیازهایی داده شده؛ اما نتیجه ای برای حل مساله فلسطین ایجاد نشده است.
به عنوان نمونه می توان به پیمان اسلو اشاره کرد.
در جریان گفتگوهای بین اسرائیل و فلسطین پیوسته اسرائیلی ها به علنی نبودن گفتگوها تاکید دارند؛ علاوه بر این سقف مطالبه های خود را بالا برده و طرف مقابل را مجبور به پذیرش خواسته های خود می کند.
بنابراین رژیم صهیونیستی به دنبال آن است که گفتگو بین طرفین را با زبان قدرت و از موضع قدرت هدایت کند تا بدین ترتیب فلسطینی ها مجبور به دادن امتیاز شوند.
گفتگوی بین اسرائیل و فلسطین همواره با حمایت امریکا از اسرائیلی ها بوده؛ مساله ای که موجب شده است در پایان خواسته های رژیم صهیونیستی تامین و حقوق فلسطینی ها محدودتر شود.
با این اوصاف دیپلماسی چند جانبه نیز سودمند نخواهد بود؛ چرا که در این صورت همه طرف ها از جمله امریکا، جانب اسرائیل را می گیرند.
بنابراین کنفرانس ها و نشست های مختلف کمکی به حل مساله فلسطین نخواهد کرد تا زمانی که امریکا بی طرف نبوده وهمواره جانب اسرائیل را بگیرد.
این مساله زمانی بیشتر به ضرر فلسطین می شود که کشورهای عربی نیز موضع ثابت و محکمی در قبال فلسطین نداشته باشند.
با نگاهی به تاریخ، روشن است که همواره در طول تاریخ هیچ قانون و نهاد بین المللی از فلسطین در برابر تجاوزهای رژیم صهیونیستی حمایت نکرده است.
سازمان ملل متحد نیز موضع گیری مثبت و محکمی در حمایت از فلسطین نداشته و موضع این نهاد بیشتر به ذکر پیشنهادها و توصیه هایی به طرفین منحصر می شود.
این موضع سازمان ملل متحد نه تنها کمکی به احقاق حقوق فلسطینی ها نکرد بلکه زمینه ساز تضییع هر چه بیشتر حقوق مردم فلسطین را فراهم آورد. مواضعی که به نوعی در جهت تامین منافع رژیم صهیونیستی بود.
با توجه به آنچه گفته شد پرواضح است که رژیم صهیونیستی جز زبان زور و قدرت نمی داند بنابراین مقاومت و انتفاضه بهترین موضع در قبال رژیم صهیونیستی است که می تواند در جهت احقاق حقوق مردم فلسطین اتخاذ شود.
با این وجود طبقه سیاسی حاکم بر فلسطین دردوره های مختلف انتفاضه را متوقف و گفتگو های سیاسی با اسرائیل را آغاز کرده اند؛ اما با وجود اینکه تلاش کرده اند؛ در جهت احقاق حقوق مردم گام بردارند اما هر بار به دلیل فشار هایی که به آنها وارد شده در جریان گفتگوها عقب نشینی کرده و امتیازاتی را داده اند.
سنگ پرثمر
با توجه به آنچه گفته شد به نظر می رسد که سنگ و چاقو سلاح های موفق تری به نسبت گفتگو در حل مساله فلسطین باشد.
اگر سنگ نبود اسرائیلی ها نمی توانستند از باقی مانده سرزمینشان دفاع کنند.
علاوه بر این در صورتی که روح قیام و ایستادگی نبود؛ امکان مقابله با موشک های رژیم صهیونیستی وجود نداشت؛ مساله ای که به کابوسی برای اسرائیلی ها تبدیل شد.
در طول تاریخ انتفاضه(قیام) همواره شعله برافروخته قیام و انقلاب مردمی فلسطین بوده است.
در انتفاضه اول که به انتفاضه سنگ نیز معروف است، این انتفاضه 30 سال قبل در 9 دسامبر 1987 رخ داد.
آغاز این انتفاضه ابتدا با سنگ آغاز شد اما سپس آتش آن همه اراضی اشغالی را در برگرفت.
گرچه در جریان این انتفاضه، اسرائیلی ها اعتراض ها و تظاهرات مردمی را سرکوب کردند اما این انتفاضه به اسرائیلی ها ثابت کرد که مساله فلسطین تا زمانی که مردم حاضرند بخاطر آن فداکاری کنند؛ فراموش نمی شود.
در 13 سپتامبر 1993 در اعتراض به توافق ننگین اسلو و پس از آن دست دادن تاریخی یاسر عرفات رهبر فقید سازمان آزادی بخش فلسطین و اسحاق رابین نخست وزیر وقت اسرائیل، موجی از اعتراض ها و خشم مردمی را به همراه داشت.
در طول 6 سال 1258 فلسطینی با گلوله ارتش رژیم صهیونیستی به شهادت رسیدند از سویی دیگر نیز 150 اسرائیلی کشته شدند.
اما در 28 سپتامبر 2000 در جهت دفاع از مقدسات و عدم پذیرش یهودی سازی مسجد الاقصی و سفر آریل شارون به مسجد الاقصی انتفاضه دوم شکل گرفت.
ویژگی انتفاضه سوم چیست؟
همزمان با اعلام طرح ترامپ مبنی بر اعلام قدس به عنوان پایتخت اسرائیل، موجی از اعتراض ها و خشم مردم فلسطین را در پی داشت مساله ای که منجر به شکل گیری انتفاضه سوم شد.
فلسطینی ها تنها راه ایستادن و مقابله با این طرح ظالمانه را مقاومت و ایستادگی می دانند.
آنها معتقدند که با انتفاضه باید فرصت و زمان را از اسرائیل گرفت تا این رژیم نتواند این طرح را اجرایی کند.
علاوه بر این انتفاضه جدید فلسطینی ها فصل جدید رویارویی طولانی مدت آنها در مقابل رژیم صهیونیستی است مقابله و رویارویی که مردم فلسطین را برای فداکاری های بیشتر در جهت دفاع از مقدساتشان آماده می کند.
در جریان این انتفاضه سوم مردم فلسطین به خوبی در یافتند که گفتگو با فلسطینی ها بی نتیجه است. علاوه بر این بار دیگر موضع امریکا در مساله فلسطین به خوبی آشکار گردید.
بنابراین مردمی که زنان و فرزندان در انتفاضه آن مشارکت دارند نشان آن است که مساله فلسطین هرگز فراموش نمی شود بلکه انتفاضه قدس زمینه ساز آزادی آینده خواهد بود.
مترجم: شاهسونی
133/110
بیشتر بخوانید:
مقاومت و انتفاضه، تنها راه بازپس‌گیری فلسطین و قدس
تاکید بر انتفاضه در سالگرد تاسیس حماس/ تحلیل
تاکید امیل لحود بر ادامه انتفاضه فلسطین/ ویدئو
