لوبلاگ: نگرانی آمریکایی ها از نزدیک شدن دو کره به یکدیگر

«جان ففر»، سر دبیر نشریه لوبلاگ در مقاله ای این نگرانی آمریکایی ها را رد کرد و نوشت، آمریکایی ها باید از این خشنود باشند که کره شمالی به جای استفاده از تسلیحات خود راه دیپلماسی را در پیش گرفته است.

در این مقاله آمده است:

کره جنوبی در گفتگوهایی که این هفته در منطقه غیر نظامی بین دو کره اتفاق افتاد از مشارکت کره شمالی در بازی های المپیک زمستانی استقبال کرد، دو کشور همچنین درباره از سرگیری بازگشت خانواده های جدا شده به آغوش یکدیگر و کاهش تنش در شبه جزیره کره تبادل نظر کردند، پیشتر دو کشور خط ارتباطی تلفنی نیز برقرار کرده بودند.

این گفتگوهای کدخدامنشانه تغییری خوب در رجزخوانی جنگ طلبانه رئیس جمهور خرفت و کور ذهن آمریکا و «مرد کوچک موشکی» در پیونگ یانگ به شمار می آید.

اما نکته ای که عجیب به نظر می آید، این است که کارشناسان آمریکایی دارای نگرش های سیاسی متفاوت تنها نگرانی شان در این است که کره شمالی چگونه از این گفتگوها استفاده خواهد کرد، تا میانه ی کره جنوبی و آمریکا را به هم بزند.

«اسکات اسنایدر»، یکی از محققان شورای روابط خارجی، گمانه زنی می کند که ابتکار عمل «کیم جونگ اون»، توطئه ای است تا «مون جائه این» ، رئیس جمهور کره جنوبی را وادار به دادن امتیازهایی بکند که امکان دارد اتحاد بین کره جنوبی و آمریکا را تضعیف نماید.

به گفته «دَنی راسل»، سیاستگذار ارشد دولت «باراک اوباما» در حوزه آسیا، در وضعیت کلاسیکی قرار داریم که اگر متحد باشیم پابرجا می مانیم و اگر دچار تفرقه شویم شکست می خوریم. هنگامی که کره شمالی رفتار بدی از خود بروز می دهد حفظ انسجام و یکپارچگی پنج جانبه همواره ساده تر است.

«نیکولاس ابراستات»، از محققان موسسه امریکن «اینترپرایز» هشدار می دهد:

"پیونگ یانگ، کره جنوبی را ضعیف ترین جزء پویش جهانی برای فشار وارد کردن بر کره شمالی در جهت هسته ای زدایی از این کشور می داند.

وی با اصرار از سئول می خواهد بازی نخورد."

«رابرت لیتواک»، یکی از محققان مرکز ویلسون در مقاله ای در نیویورک تایمز با عنوان «جبهه ای متحد ضد کره شمالی» می نویسد:

"باید مراقب اهداف و نیت های کیم (رهبر کره شمالی) باشیم. این بازی او شاید توطئه ای باشد تا زمان بخرد و آزمایش های بیشتری انجام بدهد تا در نهایت توانایی لازم را برای حمله به قاره آمریکا بدست بیاورد.

شاید تلاش می کند شرایط اقتصادی کشورش را کمی بهبود بخشد و یا شاید این ابتکار عمل او تنها و تنها راهبردی باشد، تلاشی برای تفرقه انداختن بین کره جنوبی و حامی ابرقدرتش، آمریکا."

جهان به دنبال کنار زدن سایه جنگ از شبه جزیره کره

چنین استدلال هایی، دردی از هیچ کس دوا نمی کند، تنها چیزی که دنیا می خواهد اجتناب از بروز جنگ در شبه جزیره کره است.

خیلی ها خشنود می شوند اگر کره جنوبی و شمالی به توافقی برسند که آمریکا را دور بزند، زیرا دولتی که هم اکنون در واشنگتن زمام امور را بدست دارد قطعا و بدون شک دیوانه ی زنجیری است.

درست است که کیم جونگ اون دارد برنامه ی سلاح های هسته ای کره شمالی را با شتاب پیش می برد، اما اگر از مقیاس قیامت در نظر بگیریم یعنی از عدد صفر (که هیچ مشکلی وجود ندارد) تا عدد 10 (که خشم و آتش) را نشانی می دهد، باید خیلی بیشتر نگران دکمه ای باشیم که در دفتر کار کاخ سفید و روی میز ترامپ قرار دارد و گنجایشی که دولت ترامپ دارد تا در شمال شرق آسیا آشوب به پا کند.

برخلاف همه هزینه های سرسام آوری که جنگ در شبه جزیره کره در بر خواهد داشت، دولت (ترامپ) هنوز هم دارد درباره این موضوع بحث می کند که آیا می تواند حمله ی نظامی محدودی در کره شمالی به اجرا بگذارد یا خیر.

با توجه به نظامی گری متعصابه در واشنگتن، ترجیح در این است که دو کره ابتکار عمل را بدست بگیرند و شبه جزیره  کره را از آستانه ی آغاز جنگی نو خارج سازند.  

هر بار کره شمالی و جنوبی شروع به گفتگو می کنند، کارشناسان آمریکایی موضع گیری یکسانی دارند:

"مقام های کره جنوبی! ما را فراموش نکنید! اجازه ندهید ملی گرایی کره ای بر دیدگاه شما اثر بگذارد! برای خشنود کردن شریک شمالی خود خوش رقصی نکنید!"

اینگونه به نظر می رسد که سران کره جنوبی بدون یاری برادر بزرگتر و عاقل تر خود در واشنگتن نمی توانند سیاستگذاری کنند.

در حقیقت، مون جائه این، رئیس جمهور کره جنوبی خیلی خوب می تواند از پس گفتگو با پیونگ یانگ بر بیاید و اطمینان دولت ترامپ را جلب کند که همه چیز را در کنترل دارد.

البته کره شمالی دارد تلاش می کند، میانه واشنگتن و سئول را به هم بزند.

این همان ژئوپلیتیک است، آمریکا هم همواره تفرقه افکنی را در دستور کار دارد.

در دهه ی هفتاد میلادی آنچه که از آن با نام بازدارندگی در برابر چین یاد می شد در واقع تلاش برای ایجاد اختلاف عمیق بین پکن و مسکو نبود؟

پس از سال 1989، کره شمالی تلاش کرد قرار و مدار جداگانه ای با ژاپن، آمریکا و کره جنوبی ایجاد نماید تا بلکه موضع زیان بار خود را در چانه زنی بهبود بخشد.

و اکنون دارد از برنامه سلاح های هسته ای خود استفاده می کند تا هم از خودش در برابر حمله محافظت کند و هم آمریکا را ترغیب نماید به میز گفتگو باز گردد تا آنچه را می خواهد بدست بیاورد.

لذا درست است که کره شمالی دارد از ابتکار عملش به کره جنوبی استفاده می کند تا قدرت چانه زنی اش را در برابر آمریکا بهبود بخشد، پرسش این است که چرا چنین کاری می کند؟

کارشناسان خیال می کنند کره شمالی به فضایی نیاز دارد که با استفاده از آن قابلیت های هسته ای و موشکی خود را گسترش بدهد.

اگر صادقانه بخواهیم در نظر بگیریم، پیونگ یانگ پیشتر چنین فضایی را بدست آورد، دقیقا به علت ناکامی آمریکا در گفتگوی جدی و ارائه پیشنهادی محسوس به کره شمالی در ازای توقف گسترش قابلیت های هسته ای و موشکی که در بالا اشاره شد.

کره شمالی ممکن است چه خواسته ی دیگری داشته باشد؟

می خواهد کره جنوبی را زیر سلطه خود در بیاورد؟

از دیدگاه فرضی، شاید رژیم کیم بر متحد کردن شبه جزیره کره زیر لوای ایدئولوژی مشهور کشورش که همانا خوداتکایی است باور دارد، اما در عمل، پیونگ یانگ به خوبی می داند چه از نگاه نظامی، چه اقتصادی و چه فناوری در مقایسه با سئول عقب مانده به شمار می آید.

مثل این است که تصور شود تایوان بر چین تسلط پیدا کند.

از این رو از سه حالت خارج نیست:

نخست کره شمالی نمی خواهد زیر بمباران آمریکا قرار بگیرد.

دوم، می خواهد به عنوان کشوری مشروع به رسمیت شناخته شود که بدنبال آن نخبگان حاکم هم مشروعیت پیدا می کنند.

سوم، می خواهد به اقتصاد جهانی و سرمایه ای که برای بازسازی جدی صنایع و کشاورزی نیاز است دسترسی داشته باشد.

کره شمالی به شکلی خیلی محدود می تواند با امضای توافقنامه های اقتصادی با کره جنوبی به هدف سوم دست پیدا کند، اما در حقیقت، پیونگ یانگ اگر بخواهد به همه این اهداف دست پیدا کند باید با آمریکا به توافق برسد.

لذا درست است که ابتکار عمل کیم به کره جنوبی تلاشی تفرقه آمیز به شمار می آید اما مهم تر از آن می خواهد شرایطی را رقم بزند که در نهایت آمریکا را به میز گفتگو بکشاند.

به عبارت دیگر، هدف نهایی برنامه ی سلاح هسته ای نیست، سلاح هسته ای را نمی توان خورد.

هدف نهایی بدست آوردن مکانی در میز گفتگو است و برای این منظور کره شمالی باید با دروازه بان شماره یک یعنی آمریکا کنار بیاید.

دولت ترامپ به لطف تلاش های کره جنوبی، لحن میانه رو تری را در پیش گرفته است.

ترامپ در گفتگو با رئیس جمهور کره جنوبی توافق کرد با به تعویق انداختن مانورهای نظامی مشترک تا پس از برگزاری بازی های المپیک زمستانی، این رویداد را از درگیری خارج سازد.

این تعویق بستگی دارد به اینکه کره شمالی هم هیچ آزمایش موشکی یا هسته ای انجام ندهد.

گزارش های ضد و نقیضی منتشر شده است مبنی بر اینکه کره شمالی دارد آزمایش موشک دوربرد دیگری را تدارک می بیند.

شاید پیونگ یانگ تنها در تدارک آزمایش موتور موشک باشد تا نشان بدهد هم آماده گفتگو است و هم می خواهد بازدارندگی اش را تقویت کند.

اما ایده ی مشارکت کره شمالی در بازی های المپیک زمستانی در سئول مخالفانی هم دارد.

«بروس کلینگر»، یکی از محققان بنیاد هریتیج در مقاله ای می نویسد:

چرا باید از کره شمالی در المپیک زمستانی استقبال کرد در حالی که بسیاری از کشورهای دنیا از تحریم رژیم آپارتاید در آفریقای جنوبی پشتیبانی کردند.

در واکنش به موارد شدیدتر نقض حقوق بشر از سوی کره شمالی که سازمان ملل آن را جنایت ضد بشریت دانسته است دنیا به کره شمالی اجازه می دهد و حتی این کشور را تشویق می کند در این بازی ها حضور داشته باشد.

اما در اینجا با شرایطی برابر روبرو نیستیم، آفریقای جنوبی در سال های آپارتاید، عامل بی ثباتی در منطقه بود اما منطقه نظامی زدایی شده ای وجود نداشت، نظامیان آماده باش نبودند و زرادخانه هسته ای در کار نبود.

همچنین، جنبشی قوی در داخل آفریقای جنوبی در قالب بخشی از جنبش بین المللی ضد آپارتاید از تحریم المپیک پشتیبانی کرد.

در آن هنگام، بنیاد هریتیج بویژه شیفته راهبردهایی نبود که از سوی این جنبش پیشنهاد داده می شود بلکه ترجیح می داد سیاست تعامل سازنده در دستور کار قرار گیرد و سرمایه گذاری و تجارت در آفریقای جنوبی در نهایت نظام آپارتاید را از این کشور پاک کند.

خوشبختانه جنبش ضد آپارتاید به بنیاد هریتیج گوش نداد.

احتمال بالای بروز جنگ در شبه جزیره کره

در ضمن، خطر بروز جنگ مصیبت بار در شبه جزیره کره بالاست، چه طراحی شده و چه تصادفی امکان بروز جنگ وجود دارد.

از سوی دیگر نقض حقوق بشر در کره شمالی نیز بسیار شدید است، اما همچنانکه در دوره ی کنترل تسلیحات با اتحاد جماهیر شوروی یا ایران و توافق هسته ای شاهد بودیم خطر سلاح های هسته ای، تمرکز ویژه بر جلوگیری از بروز جنگ را توجیه می کند.

لذا اگر دعوت از کره شمالی برای حضور در بازی های المپیک زمستانی به ایجاد فضایی برای اعتماد و اطمینان و تعامل بیشتر مفید باشد و کمک کند همه ی طرف ها به میز گفتگو بازگردند، تلاشی ارزشمند خواهد بود.

«رابرت کارلین» و «جوئل ویت» سه نمونه مهم تعامل را نام می برند که دولت ترامپ می تواند به منظور ایجاد انگیزه بین دو کره پیگیر باشد:

زمینه را برای فعالیت سازمان های بشر دوستانه در داخل کره شمالی آسانتر سازد، همه محدودیت های سفر دیپلمات های کره شمالی را در نیویورک بردارد و از پیونگ یانگ درخواست کند به دیپلمات های سوئدی که منافع آمریکا را در کره شمالی تامین می کنند به سه شهروند آمریکایی که در این کشور زندانی هستند دسترسی داشته باشند.

و در پایان دانشمندان آمریکایی به جای اینکه نگران تلاش های کره شمالی برای برهم زدن میانه واشنگتن و سئول باشند باید از این خشنود شوند که پیونگ یانگ دارد از واژه هایش استفاده می کند نه از تسلیحاتش!!!

مترجم:  مرتضی لطفی

114/116

بیشتر بخوانید:

معرفی اعضای هیأت کره‌شمالی برای گفت‌وگو با کره جنوبی

اعلام موافقت کره شمالی برای انجام مذاکره با کره جنوبی

طرح پیشنهادی گفتگوی کره جنوبی با مقامات بلندپایه کره شمالی

حمایت رهبر کره شمالی از حضور ورزشکاران این کشور در المپیک زمستانی کره جنوبی

تمایل کره جنوبی به مذاکره با کره شمالی