یک مقام بلندپایه پاکستانی که خواست نامش فاش نشود با اشاره به تلاش رئیس اداره اطلاعات طالبان برای برداشتن بخشی از حصار مرزی و اعتراض اسلام آباد دراین خصوص گفت: پس از این حادثه پاکستان و طالبان در بالاترین سطح تماس برقرار کردند و توافق شد که این موضوع از طریق گفتگو حل شود.
این مقام پاکستانی با بیان این که دوطرف به تفاهم رسیده‌اند که اوضاع را تشدید نکنند، گفت: در مورد حصارکشی‌ها برخی اختلافات وجود دارد، اما طرفین این موضوع را با گفتگو حل خواهند کرد.
اختلافات کابل و اسلام آباد برسر ایجاد حصار در نوار مرزی توسط پاکستان مسئله ای است که از سال های گذشته بر روابط آنان سایه افکنده است.
پاکستان در گذشته با طرح این ادعا که افغانستان به دلیل جنگ داخلی و اشغال خارجی توانایی کنترل مرزها و جلوگیری از تردد تروریست ها از خاک این کشور به پاکستان را ندارد، مسئله ایجاد حصار در نوار مرزی مشترک دو کشور را در دستور کار قرار داد.
حصارکشی یا دیوارکشی پاکستان در مرز مشترک با افغانستان مربوط به دوره طالبان نیست و مقامات اسلام آباد از حدود شش سال پیش با اختصاص بودجه ای دراین زمینه عملا به تنش های مرزی دو کشور شدت بخشیده اند.
«سر هنری مورتمر دیورند» وزیر کشور هند بریتانیایی (دوره استعمار بریتانیا بر هند) در سال 1893 با حضور در کابل با «امیر عبدالرحمان خان» حاکم افغانستان قراردادی به امضا رساند که طبق آن خط مرزی افغانستان و پاکستان که به «خط دیورند» معروف است، تعیین گردید.
طبق قرارداد دیورند؛ نوار واخان، نورستان و بخش هایی از وزیرستان و مهمند و چند منطقه دیگر به افغانستان ملحق شد و افغانستان از ادعای خود بر چترال، چمن، چیلاس، مناطق قبایلی کرم (پاراچنار) و باجور و چند منطقه ی دیگر صرف نظر کرد.
دولت پاکستان خط مرزی دیورند را به عنوان مرز بین‌المللی خود با افغانستان به رسمیت می‌شناسند، اما مردم این کشور آنرا قبول ندارند و هر گونه ساخت و ساز و دیوار کشی در امتداد این مرز توسط پاکستان را غیر قانونی می دانند.
با وجود مخالفت ها در افغانستان اما پاکستان همچنان بر دیوار کشی و ایجاد حصار در مرز مشترک دو کشور تاکید دارد و آن را راهی برای جلوگیری از ورود تروریست ها از افغانستان به پاکستان می داند.
نکته جالب توجه در بروز دور جدیدی از اختلافات بین پاکستان و افغانستان در دوره حاکمیت طالبان این است که این گروه پس از تسلط بر کابل از حمایت های مادی و معنوی پاکستان برخوردار شده و روابط دو طرف نیز بسیار حسنه بوده است.
به طور طبیعی پس از حمایت های بی دریغ پاکستان از طالبان شامل تلاش برای به رسمیت شناختن این گروه توسط جامعه جهانی، درخواست های مکرر از آمریکا برای آزاد سازی دارایی های افغانستان در آمریکا و همچنین میزبانی از نشست های منطقه ای و بین المللی با هدف کمک به بهبود شرایط در افغانستان، انتظار میرفت که طالبان در خصوص ایجاد حصار مرزی توسط ارتش پاکستان مداخله نکند و با اغماض با آن برخورد کند.
واکنش منفی طالبان به دیوار کشی مرزی توسط پاکستان نشان داد که این گروه بیش از آنکه ادامه حمایت پاکستان از این گروه برایش مهم باشد، جلب نظر مردم در صیانت از منافع ملی را ارجح می داند.
نویسنده: محمدرضا عسگری
117
