روزنامه لوگران سوار در مقاله ای به قلم "خوان اورتیس" Jean ORTIZ به بررسی عملکرد آمریکا در قبال کشورهای آمریکای لاتین از دوران ریاست جمهوری "ریچارد نیکسون" پرداخت.
این نشریه فرانسوی نوشت: ریچارد نیکسون رئیس جمهوری پیشین آمریکا در 5 اکتبر 1971 به "هنری کیسینجر" وزیر امور خارجه وقت این کشور گفت: "من تصمیم گرفته ام آلنده (رئیس جمهوری سابق شیلی)، را سرنگون کنم."
وی در ادامه گفت: "ما نباید به آمریکای لاتین اجازه دهیم که فکر کنند می توانند بدون پرداخت تاوان، مسیر دیگری را طی کنند."
نیکسون سپس از ضربه اقتصادی به کشورهای آمریکا لاتین سخن به میان آورد.
امروز آمریکا می خواهد که کوبا به عنوان کشوری الهام بخش (برای سایر کشورها) و کشورهایی مثل ونزوئلا که از الگوی کوبا تبعیت می کنند، به همان سرنوشت دولت "سالوادور آلنده" در شیلی دچار شوند.
چاوز رفت
"هوگو چاوز" رئیس جمهوری پیشین ونزوئلا در 5 مارس سال 2013 پس از یک دوره مبارزه با بیماری درگذشت. چاوز نمی توانست برود زیرا انقلاب نقاط ضعف و قدرتی دارد.
چاوز در ابتدا حرکت به سوی لیبرالیسم را در دستور کار خود قرار داد، اما شرایط و چگونگی مبارزات طبقات مختلف و دخالت های امپریالیستی (که امروز به امری آشکار مبدل شده) و اعمال نفوذ کوبا، رهبر ونزوئلا که خود در میان فقرا متولد شده بود را به تغییر رویه سریع و حرکت سوی آزادسازی اجتماعی و ملی وادار کرد.
همین مخالفان به اصطلاح دمکرات بارها علیه چاوز دست به کودتا زدند و کودتای 11 آوریل سال 2002 یکی از آن ها بود. چاوز در جریان این کودتا به مدت 48 ساعت دستگیر شد. وی توسط مردم رهایی یافت و روند انقلاب از نوع انقلاب چاوزی را تسریع کرد. میلیون ها تن از مردمی که تا پیش از این دیده نمی شدند، به حساب آمدند، بهداشت و آموزش رایگان شد، پیشرفتی که هرگز مشاهده نشده بود. سیستم کشاورزی نیز اصلاح شد و کارگران و دهقانان و فقیرترین اقشار مردم راسا وارد عمل شدند. چاوز به پیش می رفت و این چیزی بود که آمریکا نمی توانست تحمل کند.
پس از آن که "نیکلاس مادورو" در انتخاباتی دمکراتیک و مشروع پیروز انتخابات ریاست جمهوری شد، به عنوان یک مجری راه چاوز را در پیش گرفت. از این رو رقبا، وی را ناتوان معرفی کردند. شماری از اعضای طبقه حاکم بر کشور که آمریکا از آن ها استفاده ابزاری می کند، تصمیم گرفتند به هر قیمتی مانع آن شوند که مادورو کشور را اداره کند.
چرا امروز انتخاب غیرقابل انکار و غیرقابل اعتراض نیکلاس مادورو در جریان انتخاباتی که گروهی از مخالفان – درگیر تفرقه – آن را تحریم کردند، زیر سوال قرار گرفته است؟
کودتاچیان نیز همان رویه قدیمی را درپیش گرفتند: "هرگز اجازه نمی دهیم کوبای دیگری تکرار شود."
همچنین امروز "دونالد ترامپ" رئیس جمهوری آمریکا به «مایک پمپئو» وزیر امور خارجه اش می گوید: "برای من اقتصاد ونزوئلا را نابود کن."
ترامپ این جمله را گفته و دائما تکرار می کند: "تمامی گزینه ها روی میز است؛ از جمله گزینه نظامی."
حقایقی مستحکم
از نظر سیاست بازان و مغرضان، باید حقیقت را به طور سازمان یافته ای مورد حمله قرار داد. تمامی بحث ها و گفت و گوها در خصوص ونزوئلا باید الزاما تحلیل هایی تهاجمی علیه اقتصاد این کشور باشند. به قول "رومن میگوس" کارشناس ونزوئلایی، فقط بعدها می توان در خصوص تاثیرگذاری سیاست های دولتی نیکلاس مادورو، گزینه های اقتصادی و یا تاثیرات اجتماعی اوضاع کنونی ونزوئلا صحبت کرد و این شرافت آمیز ترین راه برای قضاوت است.
به تحلیل رومن میگوس در خصوص تحریم های اقتصادی ونزوئلا از سال 2014 اشاره می کنم:
22 ژانویه 2010، موسسه تحقیقات ژئولوژیک آمریکا اعلام کرد که ذخایر نفتی ونزوئلا 513 میلیارد بشکه نفت، دو برابر پیش بینی های قبلی در خود جای داده است. به این ترتیب ونزوئلا از نظر اندازه ذخایر نفت در جهان در رتبه اول قرار گرفت.
اما به چند مساله ساده توجه کنیم. چه کسی تحریم را به ونزئلا تحمیل کرد؟ این تحریم به نفع چه کسی تمام می شود؟ آمریکا و متحدانش تلاش می کنند این طور وانمود کنند که فقط بحث تحریم های هدفمند در میان است، اما حقیقت این است که همه مردم هدف تحریم ها قرار گرفته اند.
چرا باید یک ملت را گرسنگی داد؟ از سال 1998 ونزوئلا از مسیر لیبرالی خارج شد و باید تنبیه شود.
در 14 آوریل سال 2013 مادورو رئیس جمهوری ونزوئلا شد. مخالفان به خیابان ها ریختند، 42 نفر کشته شدند. کودتا شکست خورد و استراتژی دیگری مطرح شد.
در دسامبر سال 2014 کنگره آمریکا قانونی در حمایت حقوق بشر و تشکل های مدنی ونزوئلا تصویب کرد.
در ژانویه سال 2015، سازمان ارزیابی خطرات در کشورها (سازمان آمریکایی) ارزش رتبه اعتباری ونزوئلا را با هدف آسیب زدن به وجهه مالی این کشور کاهش داد. همه این اقدامات دسترسی این کشور به منابع مالی بین المللی را با مشکل مواجه کرد.
مارس 2015: سه سازمان اعتبار سنجی نسبت به کاستی ها در بازپرداخت های ونزوئلا هشدار دادند.
8 مارس 2015: "باراک اوباما" ضمن صدور یک دستور اعلام کرد که ونزوئلا برای امنیت ملی و سیاست خارجی آمریکا یک تهدید غیرعادی و بزرگ است.
ژوئن 2015: یک موسسه مالی فرانسوی (Coface) با هدف خشکاندن منابع مالی ونزوئلا، این کشور را یکی از خطرناک ترین کشورهای آمریکای لاتین معرفی کرد.
28 اکتبر 2015: ژنرال آمریکایی "جان کلی" John Kelly فرمانده منطقه فرماندهی جنوب، از مداخله نظامی در صورت بروز بحران انسانی در ونزوئلا خبر داد.
آوریل 2016، محاصره مالی و تجاری ونزوئلا
آوریل 2016 گزارش صندوق بین المللی پول در خصوص فاجعه اقتصادی در ونزوئلا که جنگ اقتصادی سندیکای کارفرمایان ونزوئلایی را مشروع جلوه گر کرد.
مه 2016: مجلس ملی ونزوئلا که مخالفان در آن در اکثریت بودند، قانونی برای لغو قراردادهای نفتی، سرمایه گذاری های بین المللی و نقل و انتقال بدهی ها تصویب کرد.
مه 2017: "خولیو بورجس" Julio Borges رئیس مجلس ملی ونزوئلا با هدف هماهنگی در تحریم ها در کاخ سفید با "مک مستر" Mac Master مشاور امنیتی کاخ سفید دیدار و گفت و گو کرد.
24 مه 2017: ترامپ با قصد ایجاد محدودیت درنقل و انتقالات مالی فرمان تحریم های الحاقی علیه ونزوئلا را امضا کرد.
جالب آن که "ویلیام باونفیلد" William Bownfield سفیر آمریکا در ونزوئلا و کلمبیا گفته بود: "بهترین راه حل، تلاش برای فروپاشی دولت ونزوئلا حتی به قیمت تحمیل چندین ماه درد و رنج به مردم این کشور است."
مترجم: علیرضا فراهانی
116
بیشتر بخوانید:
همبستگی کوبا و ونزوئلا برای مقابله با آمریکا
تلاش آمریکا برای به شکست کشاندن مذاکرات اسلو درباره بحران ونزوئلا /تحلیل
