نتایج رسمی رای گیری نشان می دهد که شین فین ۲۹ درصد از آرای انتخابات پارلمانی ایرلند شمالی را به دست آورده که بسیار بیشتر از ۲۱.۳ درصد از «حزب اتحادگرای دموکراتیک» طرفدار بریتانیا است. «میشل اونیل» معاون رئیس شین فین در ایرلند شمالی، پس از اطمینان از انتخاب حزبش گفت: این لحظه تعیین کننده ای برای سیاست و مردم ما است. اکنون باید یک «مناظره صادقانه» در مورد هدف حزب برای متحد کردن قلمرو ایرلند شمالی با جمهوری ایرلند داشته باشیم. در واقع خواسته دیرینه کاتولیک های ایرلند شمالی که اکثریت جمعیتی آن را تشکیل می دهند جدایی از بریتانیا و الحاق به جمهوری ایرلند است. حزب شین فین که یک حزب جمهوری خواه محسوب می شود نیز همواره خواهان تحقق این امر بوده است. نکته مهم موضع آمریکا در قبال تحول سیاسی مهم در ایرلند شمالی است. پس از اینکه حزب ملی گرای شین فین در ایرلند شمالی در برابر اتحادگرایان حاکم به یک پیروزی تاریخی دست یافت، آمریکا روز شنبه از مسئولان ایرلند شمالی خواست همانطور که در توافق صلح 1998 پیش بینی شده است، به اصل تقسیم ارکان قدرت وفادار باشند.
تاثیرات پیروزی شین فن
پیروزی حزب شین فین که هواداران آن را کاتولیک های ایرلند شمالی تشکیل می دهند وضعیت قانونی این منطقه را چندان تغییر نخواهد داد، زیرا برگزاری همه پرسی برای خروج از قیمومیت بریتانیا فقط با تایید لندن باید انجام شود؛ مساله ای که سال ها است مسکوت باقی مانده است. اما اهمیت نمادین پیروزی شین فین در ایرلند شمالی بسیار زیاد است و به یک قرن تسلط احزاب طرفدار بریتانیا، که عمدتاً توسط جمعیت پروتستان ایرلند شمالی حمایت می‌شوند، پایان می‌دهد. حزب شین فین که در سال 1905 میلادی تشکیل شده در جمهوری ایرلند و ایرلند شمالی فعال است. شین فین مدت ها به دلیل اتهام ارتباطش با ارتش جمهوری خواه ایرلند در طول سه دهه جنگ بر سر استقلال ایرلند شمالی از بریتانیا که با توافق صلح سال ۱۹۹۸ پایان یافت، از فعالیت های سیاسی محروم بود. از آن زمان، این حزب دوباره خود را احیا کرد تا رفته رفته به محبوب ترین حزب در ایرلند شمالی تبدیل شد، خصوصاً که با شعارهای مبارزات انتخاباتی حول محور مسائل روزمره ایرلندی ها مانند هزینه های زندگی و مراقبت های بهداشتی، پایگاه موفقی در میان آنها ایجاد کرده بود.
ایرلند شمالی مدتها محل کارزاری بزرگ بین پروتستان های سلطنت طلب و کاتولیک های جدایی طلب بود. این نبرد پس از سه دهه و کشته شدن ۳۵۳۲ نفر و زخمی شدن ۴۷ هزار و ۵۰۰ نفر، در سال 1998 با پیمان ترک مخاصمه موسوم به« جمعه نیک» فروکش کرد. هر چند این توافق تا حد زیادی به خشونت‌ها در ایرلند شمالی پایان داد ولی ناآرامی های فرقه‌ای هر از چند گاهی رخ می دهد. در عین حال تنازع سیاسی میان جمهوری خواهان و طرفداران بریتانیا ادامه دارد و سبب پیچیده تر شدن مسایل ایرلند شمالی شده است. این منازعه با اجرایی شدن برگزیت و ایجاد محدودیت های جدید در تعاملات تجاری بین ایرلند شمالی و سایر مناطق بریتانیا تشدید شده است. سلطنت طلبان پروتستان که خواهان باقی ماندن زیر چتر لندن و نظام سلطنتی اند، برگزیت را زمینه ساز جدایی ایرلند شمالی از بریتانیا می‌دانند. در مقابل جمهوری خواهان کاتولیک، خواهان جدایی از بریتانیا و پیوستن به بخش جنوبی هستند که اکنون به عنوان یک کشور مستقل به نام جمهوری ایرلند عضو اتحادیه اروپا است. «تونی بلر» نخست وزیر اسبق بریتانیا که زمینه پایان درگیری‌ها و انعقاد پیمان جمعه نیک را فراهم کرده بود، نسبت به جدایی احتمالی ایرلند شمالی از بریتانیا و پیوستن آن به جمهوری ایرلند پس از برگزیت، هشدار داده است. «جیمز کوران»، تحلیلگر ایرلندی می گوید: اکثریت مردم ایرلند شمالی همچون اسکاتلند با برگزیت مخالف هستند و پیوستن به اتحادیه اروپا را خواستارند.
نویسنده: سید رضا میرطاهر
/ 114
