«مارک پلوتکین» (Mark Plotkin) نویسنده و تحلیل گر مسائل سیاسی آمریکا در مقاله ای در پایگاه اینترنتی آمریکایی «م.اس.ان» نوشت، اجازه بدهید کار را با توصیف و روشن گری درباره کلمات شروع کنیم؛ طرح مالیاتی در واقع اصلاح مالیات نیست.
البته موضوعی به نام اصلاح نظام مالیاتی بسیار عالی است.
تمامی بندهای این طرح دهشتناک در این طرح به گونه ای بررسی شده است که به آن اصلاحا مالیات گفته شود.
طرح جمهوری خواهان در واقع هدیه ای بزرگ برای شرکت های خصوصی و ثروتمندان بزرگ است.
ممکن است این سوال مطرح شود که «تخفیف های مالیاتی که طبقه کارگرمعمولی دریافت می کنند چه می شود؟»
این تخفیف ها که برای چنین افرادی در نظر گرفته شده اند موقت هستند، در حالی که تخفیف های در نظر گرفته شده برای شرکت های خصوصی دائمی اند.
به یاد دارید که در زمان مبارزات انتخاباتی، «دونالد ترامپ» صحبت از سود «ایجاد علاقه» را مطرح کرده بود.
موضوع مالیات بستن به سودهای صندوق های تامینی مانند افراد عادی نیست بلکه کمتر نیز هست. این مساله ای است که در این طرح توجهی به آن نشده است.
درباره برداشته شدن مالیات مستغلات چطور؟
این نیز به سود ابر ثروتمندانی است که دو دهم درصد از جمعیت کشور را تشکیل می دهند، در این طرح، این بار طاقت فرسا برداشته شده است.
این هم کافی نیست؛ درباره شانه خالی کردن از مسئولیتِ مرتبط با القای «اوباما کر» چه می توان گفت؟ این واقعا ایده بسیار بزرگی است.
در این حالت، دولت مجبور به پرداخت هزینه های درمانی کمتری است و حق بیمه در سال ده درصد افزایش می یابد و چهار میلیون نفر ممکن است تا سال دو هزار و نوزده بیمه درمانی خود را از دست بدهند که این میزان تا دو هزار و بیست و هفت، به سیزده میلیون نفر خواهد رسید.
جمهوری خواهان برای کسانی که باور دارند کاهش مالیات از نظر مالی غیرمسئولانه است راه حلی بسیار شسته رفته دارند.
درنهایت، بر اساس «اصلاح حقوق» (اصلاحی دیگر)، آنها برخی برنامه هایی اساسی مانند خدمات درمانی یا بیمه اجتماعی را که مردم عادی روی آن حساب باز کرده اند، متوقف می کنند.
همه اینها اقداماتی وحشتناک هستند که بی سر و صدا انجام می گیرند.
نه «دونالد ترامپ» رییس جمهوری و نه سناتورهای جمهوری خواه، علاقه چندانی به کارهای فراحزبی ازخود نشان نمی دهند.
آنها ادعا می کنند که می خواهند چنین اقداماتی انجام دهند، ولی درعمل به گونه ای دیگر عمل می کنند.
هدف آنان این است که طرحی را به صحن مجلس بیاورند و با استفاده از اکثریتی که دارند (پنجاه و دو نفر در سنا در برابر چهل و هشت رأی دمکرات ها) آن را به تصویب برسانند. به این شکل است که می توانند مدعی شوند در سالی که گذشت، کاری انجام داده اند.
آنچه که در طرح مالیاتی آورده شده است به هیچ عنوان به اندازه تصویب آن اهمیت ندارد.
کار به همین اندازه بیهوده است و کلیت کار هم به همین شکل بیهوده شده است.
از دیگر سو، گزارش هایی نیز وجود دارد که برخی از سناتورهای جمهوری خواه با این طرح مشکل دارند که برجسته ترین این افراد سناتور «ران جانسون» از ویسکانسین و سناتور «باب کورکر» از تنسی هستد.
همچنین سناتور «استیو دینس» از مونتانا هم اعلام مخالفت کرده است، ولی وقتی پای رأی دادن برسد، آیا آنها جرأت خواهند کرد چنین کاری انجام دهند؟
به نظر می رسد این افراد دست و پایی می زنند. ولی مساله به موضعی که افرادی مانند سناتور «جف فلیک» از آریزونا، «سوزان کالینز» از مین و «جان مک کین» از آریزونا اتخاذ می کنند، بستگی دارد.
جان مک کین می تواند تاثیرگذار باشد که این افراد رأی منفی بدهند، مانند آنچه که در الغای اوباماکر انجام داده بودند.
فلیک هم می تواند از کلام جان دار خود برای کشاندن رأی منفی استفاده کند.
افراد دیگری هم هستند که چندان علاقه ای به این طرح نشان نمی دهند.
سناتور «جیمز لنکفورد» از اوکلاهاما صحبت از یک بازی خوب به میان آورده است. با این حال، آیا واقعا می تواند حزبش را ترک و براساس وجدانش عمل کند؟ حتی سناتور «چاک کراسلی» از آیووا هم گفته است در این خصوص ملاحظاتی دارد.
وقتی همه اینها تمام شوند، حتی جای اندکی خوش بینی هم نمی ماند. جمهوری خواهان به شدت به دنبال یک «پیروزی» هستند و حاضرند هر چیزی را به تصویب برسانند تا نام پیروزی را بر آن بگذارند و بگویند او «کار و توافق را به سرانجام رساند.»
این توافق برای مالیات پردازان آمریکایی بد است؛ خیلی هم بد است.
هدف از این طرح در واقع ارتقای موقعیت ثروتمندان و خالی کردن هر چه بیشتر جیب مردم عادی است.
راه اصلاح این نیست؛ این کار چرب کردن هر چه بیشتر کاسبی کسانی است که در انتخابات هزینه انتخاباتی جمهوری خواهان را پرداخت می کنند.
جمهوری خواهان به طبقه قدیمی ثروتمندان (پلوتوکراسی) تکیه کرده است.
مترجم: حسین جعفریامی
134/116
بیشتر بخوانید:
جدال سیاسی بر سر کاهش مالیات ها در امریکا/ تحلیل
