حسین، کشتی نجات

امام صادق (ع) در خصوص عظمت معنوی آن بزرگوار فرموده اند: "همه ما [اهل بیت (ع)] کشتی نجات هستیم، اما کشتیِ جدِّ ما حسین (ع)، سریع‌تر است."

گل لبخند بر لبان پیامبر شکفته می شود و در حالی که عاشقانه به حسن (ع) می نگرد، حضور قدوم مبارک حسین (ع) را انتظار می کشد. پیامبر (ص)، تبسّم بر لب، لحظه موعود را به شوق ایستاده و امیرمؤمنان علی (ع)، برای در آغوش گرفتن او لحظه شماری می کند.

پس از مدتی، پیامبر (ص) قنداقه نور دیده اش را در آغوش می گیرد و نگاه از او بر نمی دارد! برازنده نام این طفل چیست؟ جبرئیل خواهد آمد! باید منتظر بود؛ منتظر اراده خداوند ... و نام «حسین» انتخاب مخصوص پروردگار است.

سوم شعبان المعظم، روز ولادت امام حسین (ع) است، که در تقویم ایرانی روز پاسدار و پاسداری از مکتب اسلام نامگذاری شده است. به راستی که چه نام خوبی برای این روز انتخاب شده، چراکه امام حسین (ع) پاسداری بود که برای حفظ قرآن و اسلام، هرچه داشت، فدا کرد و اسلام عزیز را از پرتگاه انحراف و کجروی های بنی امیّه نجات داد.

از سوی دیگر، پاسداران نظام مقدس جمهوری اسلامی نیز، برای اعتلای اسلام و حفظ ارزش های اسلامی از هیچ تلاشی فروگذار نکردند و عاشقانه در نهایت شجاعت، در این راه مال و جان خود را فدا کردند. 

امام حسین (ع) دومین نوه رسول خدا (ص)؛ یکی از دو سرور جوانان اهل بهشت و یکی از پنج نفر اصحاب کسا و البته سومین امام شیعیان است. همینکه امام حسین به دنیا آمد وی را نزد جدش رسول الله (ص) بردند و تولد وی را به ایشان مژده دادند.

آن حضرت نیز در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه گفت. وقتی رسول خدا (ص) حسین بن علی (ع) را در آغوش گرفتند، سر تا پای ایشان را بوسه باران کردند.

در برخی روایات داریم که جبرئیل آمد و گفت:‌ "ای رسول خدا (ص) چقدر این فرزند را دوست دارید که بار‌ها ایشان را می‌بوسید." ایشان فرمودند: "محل شمشیر‌ها و نیزه‌ها را می‌بوسم. وقتی رسول خدا (ص) این را گفتند، دلشان لرزید واشکشان جاری شد. خاتم الانبیاء (ص) سرنوشت این فرزندشان را در همین یک جمله بیان کردند."

بر اساس روایتی که کلینی، عالم بزرگ جهان اسلام، در کتاب «کافی» آورده، خبر ولادت امام حسین (ع)، شهادت ایشان و آمدن اهل بیت (ع) از نسل ایشان، پیش از ولادت آن حضرت، از سوی جبرئیل امین به پیامبر اکرم (ص) داده شده بود.

امام صادق (ع) فرمود: "جبرئیل بر رسول خدا (ص) فرود آمد و عرض کرد: ای محمد! به راستی خدای سبحان تو را بشارت داد به مولودی از دخترت فاطمه زهرا (س)، ولیکن امتت وی را پس از تو خواهند کشت و تو را به این امر مهم بشارت می‌دهد که امامت و ولایت را در نسل او قرار داده است. پیامبر (ص) با دریافت این پیام شادمان شد و گفت: پذیرفتم و به آن خرسندم."

آنگاه پیامبر (ص) رفت و این پیام مهم الهی را به اطلاع دخترش حضرت فاطمه زهرا (س) رسانید و فاطمه (س) پاسخ داد: "پدرجان! مرا به فرزندی که امتت او را می‌کشند، نیازی نیست." پیامبر (ص) بشارت خداوند منان را به فاطمه زهرا (س) ابلاغ کرد و گفت: "دخترم فاطمه! همانا خداوند سبحان امر مهم امامت و ولایت و وصایت را در ذریه من از همین مولود قرار داده است." فاطمه (س) با شنیدن این بشارت الهی و تضمین پروردگار، به پدر ارجمندش گفت: "پدرجان! من نیز به تولد این مولود خجسته خرسندم."

فطرس، فرشته بال شکسته و افتاده به جزیره ای بود که هنگام تولد امام حسین (ع) همراه جبرئیل نزد پیامبر صلی الله علیه و آله آمد و خود را بر گهواره حسین مالید و دوباره خداوند به او بال داد و به آسمان رفت.

او که شفا یافته حسین (ع) است، عهد کرده که سلام زائران را به حسین (ع) برساند و فرموده است: "بر عهده من است که شفا دهی او را جبران کنم. هیچ زائری نیست که او را زیارت کند، مگر آنکه سلامش را به آن حضرت می رسانم و هیچ کس بر او درود نمی فرستد، مگر آنکه درودش را به او ابلاغ کنم."

به گفته ابن عباس، یکی از مفسران مشهور قرآن و از یاران باوفای امام علی (ع)، این فرشته در بهشت، به نام «غلام حسین بن علی» شناخته می شود. خوشا به حال کسانی که در روز ولادت امام حسین (ع) که آسمان و زمین غرق در شادی و شور است، به محضر مبارک ایشان شرف یاب می شوند و ارادت و محبت خود را در جوار ضریح مقدس ایشان عرضه می دارند.

پیامبر خدا به امام حسین (ع) علاقه زیادی داشت و درباره او می فرمود: "حسین از من است و من از حسینم." ایشان همچنین در خصوص امام حسین (ع) فرموده اند: "حسین روح من و ثمره، سکون و آرامش قلب من است؛ هرگاه به حسین نگاه مى کنم گرسنگى من تمام مى شود و حسین ریحانه من و نور دو چشم من است."

انس بن مالک روایت می کند، وقتی از پیامبر پرسیدند کدامیک از اهل بیت خود را بیشتر دوست می داری، فرمود: حسن و حسین را. رسول گرامی اسلام، بارها حسن و حسین را به سینه می فشرد و آنان را می بویید و می بوسید. گاه مى شد که حسین (ع) در سجده از شانه پیامبر (ص) بالا مى رفت، آن حضرت سجده خویش را طولانى مى کرد تا این که حسین به اختیار پایین بیاید اصحاب از طولانى شدن سجده سؤال مى کردند که آیا وحى شده است و حضرت مى فرمود: نه لیکن فرزندم (حسین) بر پشت من سوار شده بود.

درباره امتداد امامت در نسل امام حسین (ع) روایتی از سلمان فارسی هست که می گوید: می دیدم که رسول خدا (ص)، حسین (ع) را بر زانوی خویش می نهاد، او را می بوسید و می فرمود: "تو بزرگوار و پسر بزرگوار و پدر بزرگوارانی، تو امام و پسر امام و پدر امامان هستی، تو حجت خدا و پسر حجت خدا و پدر حجت های خدایی که نه نفرند و خاتم ایشان، قائم ایشان امام زمان عجل الله تعالی فرجه و شریف می باشد."

امام حسین (ع) جایگاه والایی در میان معصومان دارند، تا جایی که مایه افتخار تمامی اهل بیت (ع) بلکه تمامی اولیا و انبیاء هستند. امام صادق (ع) در خصوص عظمت معنوی آن بزرگوار فرموده اند: "همه ما [اهل بیت (ع)] کشتی نجات هستیم، اما کشتیِ جدِّ ما حسین (ع)، سریع‌تر است."

یعنی، هر کس متوسل به شخصیت بی نظیر و ارجمند سید و سالار شهیدان عالم، امام حسین (ع)، شود، زودتر به سعادت و رستگاری می‌رسد و هر کس ارتباط بیشتر و عمیق تری با ایشان داشته باشد، هم در دنیا و هم در آخرت از زندگی بهتری برخوردار خواهد بود.

آری، هرکس می خواهد به خدا تقرب جوید و عملش را اصلاح نماید و بنده بهتری در درگاه خداوند بشود، می تواند مسیر میان بری را برگزیند و آن، کشتی نجات امام حسین (ع) است. کسی که دلش به سوی صدق و حقیقت روانه شود، در کشتی نجات امام حسین سوار می شود و غرق در لطف او می گردد و در ساحل امن ولایت و محبت او به آرامش می رسد.

مردی خدمت امام حسین (ع) آمد و گفت: می خواهم گناه نکنم، ولی نمی توانم. موعظه ای کنید، تا مانع ارتکاب گناه از من شود؛ امام حسین (ع) فرمود: "پنج کار را بکن و آن گاه هرچه خواستی گناه کن" (منظور امام (ع) از این حدیث، این است که اگر به این پنج مورد دقت کنی، هیچگاه سمت گناه نمی روی و دست از گناه می کشی): "اول آنکه روزی خدا را نخور و هرچه خواستی گناه کن؛ دوم این که از ولایت خدا خارج شو و هرچه خواستی گناه کن؛ سوم این که جایی پیدا کن که خدا تو را نبیند و هرچه خواستی گناه کن؛ چهارم این که آنگاه که ملک الموت برای قبض روح تو می آید. اگر توانای دفع او را داری و می توانی از دست وی نجات پیدا کنی، هرچه می خواهی گناه کن؛ پنجم این که وقتی مأمور جهنم خواست تو را وارد جهنم کند، اگر می توانی داخل نشو و هرچه می خواهی گناه کن."

پریسا عسکرسمنانی

117