این ائتلاف حدود 10 ماه پیش در 13 ژوئن 2021 با حضور هشت حزب تشکیل شد و تا پیش از استعفای عیدت سیلمن، 61 کرسی از مجموع 120 کرسی پارلمان را در اختیار داشت و 59 کرسی دیگر به احزاب رقیب و یا اعراب خارج از ائتلاف حاکم تعلق دارد.
خروج سیلمن از ائتلاف با نفتالی بنت باعث می‌شود که حامیان کابینه وی به 60 نفر کاهش پیدا کند و مخالفان آن نیز 60 نفر شود. در این صورت کابینه نفتالی بنت و «یائیر لاپید» تنها از طریق رأی احزاب خارج از ائتلاف (مانند فهرست مشترک عربی) قادر به تصویب لوایح مورد نظر خود خواهد بود.
طبق توافق قرار بود بنت تا ماه اوت 2023 در سمت خود به عنوان نخست وزیر اسرئیل باقی بماند و سپس یائیر لاپید، رهبر حزب «یش آتید» تا پایان دوره قانونگذاری مقام نخست‌وزیری فلسطین اشغالی را برعهده بگیرد، اما در وضعیت کنونی هیچ چشم اندازی برای این توافق متصور نیست و این احتمال وجود دارد که اسرائیل دوباره وارد تونل تاریک بلاتکیفی سیاسی شود که دوسال قبل از تشکیل دولت ائتلافی لاپید و بنت در آن گرفتار بود و در کمتر از دوسال پنج بار شاهد برگزاری انتخابات زودهنگام بود.
حال سوال این است که چه عواملی دولت ائتلافی و شکننده بنت و لاپید را در یک قدمی سقوط قرار داده است و آینده مبهم و نامطمئن پیش روی آن قرار داده است؟
ظاهرا ماجرا این است که «بنیامین نتانیاهو» رهبر حزب رقیب لیکود، عیدت سیلمن را برای جدایی از ائتلاف بنت فریب داده و وعده احراز پست وزارت بهداشت را در کابینه بعدی به وی پیشنهاد کرده است، اما بیانیه سیلمن مبنی بر اینکه وی به دلیل آنچه «آسیب به هویت یهودی اسرائیل» خوانده از همکاری با ائتلاف دولتی صرف نظر کرده است، نشان می دهد که وی نیز همانند خیلی از راستگرایان اسرائیلی از ناکامی های امنیتی مکرر دولت بنت ناخرسند است و همین امر زمینه را برای فرصت طلبی نتانیاهو فراهم کرده است.
درحالی که دولت بنت با برگزاری نشست های شرم الشیخ، عقبه و النقب تلاش می کرد، وانمود کند که تلاش های دولت وی در عادی سازی روابط با برخی از کشورهای عربی بدون توجه به حل مسئله فلسطین به بار نشسته است، اما تنها ظرف یک هفته سه عملیات ضد اسرائیلی در بئر السبع، الخضیره و بنی براک در عمق اراضی اشغالی 1948 موسوم به اسرائیل صورت گرفت که در جریان آن 11 اسرائیلی کشته و 19 نفر دیگر زخمی شدند.
رژیم صهیونیستی طی این نشست ها با توسل به پروژه ایران هراسی و برجسته سازی آن تلاش کرده بود خود را به تکیه گاه کشورهای نوسازشکار معرفی کند اما این عملیات ها نشان داد که این رژیم حتی از تامین امنیت خود نیز عاجر است.
با توجه به اینکه هرسه عملیات در داخل اسرائیل و خارج از کنترل و محدوده امنیتی تشکیلات خودگردان صورت گرفت لذا مسئولیت ناکامی در جلوگیری از این عملیات ها تماما متوجه خود این رژیم است وآنچه این شکست را سنگین تر می کند این است که این عملیات ها در فاصله های زمانی متفاوت و به طور میانگین هر دو روز یکبار صورت گرفته که در این مدت نیروهای نظامی و امنیتی رژیم صهیونیستی در آماده باش کامل بودند.
این عملیات ها در همان حالی که باعث اتحاد و همبستگی در میان فلسطینی ها شد در مقابل باعث تفرقه و تشتت و اختلاف در میان صهیونیست ها شد ودر نهایت زمینه را برای فروپاشی دولت ائتلافی و شکننده بنت و لاپید فراهم کرد.
با این حال یک احتمال دیگر نیز وجود دارد که روی دیگر سکه را نشان می دهد و آن اینکه رویه اسرائیل در گذشته بر این منوال بوده که هروقت می خواسته از زیر بار مسئولیت ها و تعهدات خود شانه خالی کند و یا تعهدی را نپذیرد معمولا به «خودزنی» روی می آورده و با انحلال دولت و پارلمان برای مدتی خود را در پشت خلاء سیاسی پنهان می کرد تا آب ها از آسیاب بیفتد.
اسرائیل بارها از این شیوه در قبال مذاکرات صلح و ناکام گذاشتن آن استفاده کرد و با وقت کشی باعث طولانی شدن و در نهایت شکست مذاکرات صلح شد و اکنون می خواهد از همین شیوه در قبال مذاکرات برجام استفاده کند و با توجه به اینکه همه کارشکنی ها و مانع تراشی های قبلی خود در قبال مذاکرات احیای برجام ناکام مانده است با ایجاد خلاء سیاسی در داخل می خواهد مانع جدیدی پیش روی دولت «جو بایدن» رئیس جمهوری آمریکا ایجاد کند.
بر این اساس در صورتی که دولت بایدن در احیای برجام مُصر باشد نهایت تلاش خود را بکار خواهد گرفت تا از فروپاشی دولت ائتلافی لاپید و بنت در این مقطع جلوگیری کند.
نویسنده: احمد کاظم زاده
117
