آب در کویر، غنیمت و ارزش آن، هم سنگ زندگی است. قدمت برخی قنات ها به هزاران سال می رسد، با جریانی مستمر و بدون وقفه.
مسیر چشمه ها از کوهستان تا دل باغ های انار و انجیر و توت را طی هزاران سال، قنات های "دست کن" هموار کرده اند.
قنات ها، تعادل بخش میزان بده بستان انسان با منابع آب بوده است و مانع افزون خواهی بشر زیاده خواه، اما وقتی تو (انسان) نامهربان شوی، او هم ناسازگار می شود!
حفر چاه های کشاورزی، سنگ بنای نامهربانی با چشمه ها و قنات ها بود.
70درصد ایران کویر و بیابان است که هنر همزیستی می خواهد، اما وقتی چرخ توسعه ناهمگون به حرکت درآمد، نتیجه آن، آبادی های خراب و صد مشکل دیگر است.
میزان کارایی آب در بخش کشاورزی بعضا 30 درصد هم نمی شود.
فرونشست زمین، دیگر عارضه برداشت های بی رویه از سفره های زیر زمینی است.
با طبیعت چه می کنیم؟
دست اندازی انسان طاق زارها را نیز درمعرض مرگ تدریجی قرار داده، مرگی که نتیجه آن بادهای کور کننده و خانمان برانداز است که با فروکش کردن آن، نه آب می ماند و نه آبادانی.
آن چه کرده ایم، خود کرده ایم.
از زمین و آسمان و جنگل و بیابان ناله نکنیم!
