اسپوتنیک: ورود کلمبیا به ناتو با استقبال مواجه نشد

«ارنستو ولیت» تحلیلگر مسائل سیاسی از کشور پرو معتقد است: «کشورهای منطقه با پیوستن کلمبیا به سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) موافق نیستند؛ آن ها دلیلی برای این کار نمی بینند. در واقع اتحاد با سازمانی که نفعی برای منطقه ندارد توجیه مناسبی هم نخواهد داشت و بیش از هر چیز باعث نگرانی و بی ثباتی در بین کشورهای منطقه می شود.»

«خوان مانوئل سانتوس» که ماه های آخر حکومتش را سپری می کند، روز 31 ماه مه در بروکسل حاضر شد و قرار داد الحاق کلمبیا به سازمان پیمان آتلانتیک شمالی را به عنوان «شریک جهانی» امضا کرد.

بدین ترتیب کلمبیا اولین کشور از آمریکای لاتین است که علی رغم بیرون بودن از محدوده جغرافیایی ناتو، به آن پیوسته است.

این رویداد برای کشورهای آمریکای لاتین، به خصوص همسایه های کلمبیا، با زنگ خطری نیز همراه بوده است؛ چرا که با همکاری کلمبیا و ناتو، نیروهای سازمان پیمان آتلانتیک شمالی می توانند به طور رسمی در آمریکای لاتین حضور داشته باشند و این بدان معنا است که قدرت های هسته ای اروپا، یعنی فرانسه و بریتانیا به همراه نیروهای آمریکایی، کلمبیا را به پایگاه نظامی و هسته ای خود در آمریکای لاتین بدل خواهند کرد.

البته لازم به ذکر است که آمریکا هم اکنون نیز در این کشور پایگاه نظامی دارد، اما با الحاق کلمبیا به این پیمان به نوعی حضور نیروهای نظامی آمریکایی توجیه پذیر و رسمی می شود.

سانتوس در سخنانی که به همراه «ینس استولتنبرگ»، دبیر کل ناتو بیان می کرد، اذعان داشت: « کشورهای دیگری همچون ژاپن، استرالیا، نیوزلند و کره جنوبی نیز از این قیبل اتحادها برخوردارند؛ کلمبیا به سبب پذیرفتن حضورش در ناتو، سپاسگزار است.»

تحلیلگر پرویی بر این باور است که دلیل اصلی این اتحاد، تهدیدی بود که بوگوتا در مرزهای کلمبیا با ونزوئلا حس می کرد.

در سال گذشته و با شروع نا آرامی ها در خیابان های ونزوئلا، کلمبیا با حمایت از جبهه راست بین الملل که به رهبری آمریکا به دنبال سرنگونی «نیکولاس مادورو» بود، فشارهای زیادی را بر کاراکاس اعمال کرد.

از جمله اقدامات کلمبیا، جلوگیری از ورود غذا و دارو به ونزوئلایی بود که به شدت به این اقلام نیاز داشت. از طرفی، بسیاری از مردم ونزوئلا که قصد خروج از کشورشان را داشتند، از طریق مرزهای کلمبیا اقدام می کردند که مدتی بعد دولت کلمبیا راه آنها را نیز مسدود کرد.

این در حالی است که در جریان گفت وگوی صلحی که بین دولت مرکزی کلمبیا، به رهبری سانتوس و نیروهای شبه نظامی موسوم به فارک (نیروهای مسلح انقلابی کلمبیا) شکل گرفت، ونزوئلا یکی از همراهان و حامیان اصلی مذاکرات بود.

با این حال با برهم ریختن اوضاع در ونزوئلا، بوگوتا از سیاست های ضد ونزوئلایی آمریکا تبعیت کرد و به همین جهت روابط دو کشور از سال گذشته تا کنون پر تنش شده است.

کارشناس پرویی یکی از دلایل سانتوس برای همکاری با ناتو را محافظت از کشورش در برابر تهدیدات احتمالی ونزوئلا می داند.

ذکر این نکته نیز حائز اهمیت است که با توجه به انتخاب مجدد «نیکولاس مادورو» به عنوان رئیس جمهوری ونزوئلا، اگر اروپا و آمریکا بخواهند دخالت مستقیم نظامی در ونزوئلا داشته باشند، با همراهی کلمبیا این راه را ساده تر طی خواهند کرد.

«ارنستو ولیت» پیرامون دلیل دیگری که سبب شده است تا بوگوتا از جانب کاراکاس احساس خطر کند، می گوید: «از زمانی که بقایای نیروهای شبه نظامی فارک که پس از صلح با دولت مرکزی به حزب سیاسی تبدیل شد، به ونزوئلا پیوستند، کلمبیا نسبت به این موضوع واکنش شدیدی نشان داد؛ تنش های دو کشور از این مرحله به گونه ای بالا گرفت که امکان رویارویی نظامی بین آن ها نیز می رود.»

با این همه، کارشناس مسایل سیاسی خاطر نشان می کند که به سبب خاطرات بد و نتایج منفی که این دست از اتحادها در گذشته به وجود آورده اند، اتحاد کلمبیا با ناتو توجیه منطقی و درستی ندارد.

ولیت به عنوان مثال از درگیری های بریتانیا و آرژانتین بر سر جزایر مالویناس یاد می کند. در آن دوران ناتو با دخالت در این موضوع، بوئنوس آیرس را به حمله نظامی تهدید کرد تا از مواضع خودش نسبت به حق مالکیت این جزایر عقب نشینی کند. این «همان خاطره ی بدی است که منطقه آمریکای لاتین از ناتو در ذهن خود دارد.»

«خوان مانوئل سانتوس» رئیس جمهوری کلمبیا در سخنانش تاکید داشت که کلمبیا در عملیات نظامی شرکت نخواهد کرد؛ اما با این حال کشورهای منطقه چنین چیزی را قبول نمی کنند.

به عقیده ارنستو ولیت، از آنجایی که هیچ یک از کشورهای منطقه آمریکای لاتین نظر مثبتی به این اقدام سانتوس نداشته اند، اتحاد با ناتو این ترس را به وجود می آورد که دیگر کشورها نیز به فکر اقدامی مشابه و اتحاد با دیگر سازمان های نظامی بیافتند. این در حالی است که به نظر این کارشناس حضور نیروهای نظامی در منطقه آمریکای لاتین بی دلیل است.

حتی در مورد جریان تنش های بین ونزوئلا و کلمبیا نیز اتحاد با ناتو امری غیر منطقی است.

نیکولاس مادورو از سوی بسیاری دیگر از کشورهای منطقه مورد انتقاد قرار گرفته است، اما هیچ یک از آن ها به فکر تقابل نظامی با وی نیفتاده اند.

منطقه آمریکای لاتین، با ایجاد سازمان های سیاسی و اقتصادی بی شمار درمیان دولت های منطقه، همواره سعی در همگرایی ملت ها داشته است؛ این دست از اقدامات نه تنها سبب می شود تا کشورها از هم فاصله بگیرند، بلکه رقابت بی دلیل تسلیحاتی و نظامی را نیز به دنبال دارد که به سود هیچ یک از کشورهای منطقه نیست.

پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) متشکل از 29 کشور جهان است که برای «تضمین آزادی و امنیت کشورهای عضو» با یکدیگر پیمان بسته اند.

این پیمان در سال 1949 به وسیله کشورهایی که پیمان بروکسل را امضا کردند (بلژیک، فرانسه، لوکزامبورگ، هلند و بریتانیا) و آمریکا، کانادا، دانمارک، ایتالیا، ایسلند، نروژ و پرتغال امضا شد.

در بین اعضای ناتو یونان، ترکیه، آلمان، اسپانیا و جمهوری چک نیز قرار دارند.

114/116

مترجم: محمد استادولی

بیشتر بخوانید:

ونزوئلا خطاب به کلمبیا؛ ورود ناتو به آمریکای‌لاتین ممنوع

تله‌سور: پاراگوئه؛ مرکز ماموریت آمریکا در آمریکای‌لاتین