اسپوتنیک: کودتای شکست خورده در نیکاراگوئه

"ویکی پلائز" (1)  در مطلبی در بخش اسپانیایی خبرگزاری روسی اسپوتنیک نوشت:

بسیاری از دانشجویان نیکاراگوئه عضو جنبش مدنی جوانان (MCJ) هستند. این جنبش توسط مؤسسه دموکراتیک ملی برای امور بین المللی(NDI) تحت رهبری "مادلین آلبرایت" (2) وزیر خارجه اسبق ایالات متحده امریکا ایجاد و تامین مالی شده است.

نیکاراگوئه پس از تراژدی که توسط کودتاگران بر این کشور تحمیل شده، به تدریج در حال بهبود یافتن است. همچنین طی خشونت های ایجاد شده در این کشور آمریکای مرکزی بیش از 260 نفر کشته و صدها نفر زخمی شده اند و کودتاگران بیمارستان ها، نهادهای دولتی، شهرداری ها، مدارس، دانشگاه ها و ایستگاه های رادیویی ساندنیست‌ها را به آتش کشیدند.

با این حال، افرادی که مشتاق به ایجاد صلح در نیکاراگوئه بودند، از رهبران کودتاگر که به دنبال بازگشت این کشور به گذشته خود در چارچوب «بی عدالتی و فقر» بودند، حمایت نکردند و آنها از دولت «ساندنیست ها» (با 72 درصد از آراء انتخاباتی مردم این کشور)، حمایت خود را اعلام کردند.

هر اقدام کودتاگرایانه ای که در هر کشوری در جهان رخ می دهد، هیچ وقت اقدامی نبوده که به خودی خود شکل گرفته شده باشد، بلکه در چارچوب اجرای پروژه ای بوده که از قبل علیه آن کشور طراحی شده است.

اعتراضات خشونت آمیز بیش از صد روز پیش در نیکاراگوئه اتفاق افتاد. این اعتراضات در نیکاراگوئه روز هجدهم آوریل در مخالفت با «اصلاحات قانون بازنشستگی» آغاز شد . با وجود آن که این اصلاحات کنار گذاشته شد، اما اعتراضات به سرعت ابعاد گسترده تری گرفت و به اعتراض دیگری در تلاش برای برکناری "دانیل اورتگا" (3) رئیس جمهوری نیکاراگوئه از قدرت تبدیل شد، کسی که از سال 2007 قدرت سیاسی این کشور را در دست دارد. اورتگا پیشتر در سالهای 1979 تا 1990 نیز قدرت را در اختیار داشت.

دانیل اورتگا از سوی مخالفان متهم است که با همراهی همسرش "روزاریو موریو" (4) به عنوان معاون رئیس جمهور نیکاراگوئه یک دیکتاتوری به راه انداخته است که با فساد مالی و خویشاوند گرایی همراه است.

"آلبرایت"  کسی بود که در سال 1993 طی مصاحبه ای، مرگ 500.000 کودک در عراق را در راستای تحریم های اعمال شده آمریکا علیه این کشور تحت عنوان  «شر لازم» (اتفاق ناگوار برای رسیدن به نتیجه مطلوب) توجیه کرد و وی با توجه به این اقدام اعلام کرد که «این تاوانی بود که می بایست پرداخت می شد.»

گفتنی است که مؤسسه دموکراتیک ملی برای امور بین المللی NDI)) در سال 2015، به همراه جوانان نیکاراگوئه ای و با پشتیبانی مالی از سوی آژانس توسعه بین المللی ایالات متحده(USAID) ، «بنیاد اعانه ی ملی برای دموکراسی» NED)) و موسسه خانه آزادی (5) فعالیت خود را آغاز کرد.

هدف مؤسسه دموکراتیک ملی برای امور بین المللیNDI) )، آماده سازی رهبران آینده نیکاراگوئه برای تحمیل مدل نئولیبرالی توسعه یافته آمریکای شمالی و برقراری ایدئولوژی آمریکا در این کشور بود.

به این ترتیب، ایجاد این موسسات بدون هیچ گونه قید و شرطی منجر به پایان یافتن پوپولیسم و ناسیونالیسم در نیکاراگوئه می شود.موسسات نامبرده شده اقداماتی را که در نیکاراگوئه به اجرا در آورده اند، در سایر کشورهای آمریکای لاتین از جمله ونزوئلا، کوبا  و بولیوی نیز سازماندهی کردند. دولت آمریکا این کشورها را به عنوان مانعی برای رسیدن به اهداف شوم خود در منطقه آمریکای لاتین می دانند و آن کشورها را به «سنگی در کفش آمریکا» تشبیه کرده اند.

بنابراین، هدف تمامی موسسات آمریکایی مذکور، ایجاد سازمان ها و جنبش هایی بوده است تا از طریق آنها دولت "دانیل اورتگا" را سرنگون کنند.

در این راستا، اورتگا معتقد است که آمریکا در پشت اقدامات خشونت آمیزی است که در نیکاراگوئه رخ داده است.

"آرام آهرنانیان" (6) روزنامه نگار اروگوئه ای در گزارش خود نوشت: نیکاراگوئه از 18 آوریل گذشته به یک مرکز "گروگانگیری" تبدیل شده است، در حالی که این حقایق نادرست و خیالی هستند که از سوی تروریسم رسانه ای در چارچوب «جنگ نسل چهارم» به شبکه های اجتماعی منتقل می شوند، جایی که آنها حقایق مجازی و خیالی خود را تحت حقایق واقعی تحمیل می کنند و در نهایت منجر به ایجاد آسیب های جانبی می شوند.

از سوی دیگر، "بنخامین واددل" (7) مدیر مدرسه آموزش بین المللی در نیکاراگوئه افزود: تشدید ناگهانی ناآرامی های مدنی در نیکاراگوئه به عنوان انفجار ناگهانی درچارچوب نارضایتی مردمی ناشی از تغییرات دولت در سیستم های اجتماعی شکل گرفت.

آنچه که "واددل" تحت عنوان «قیام مدنی» نام می برد، همان قیام دانشجویی است که توسط سازمان ها و موسسات آمریکایی سازماندهی شده بود. وی همچنین تاکید کرد که مشارکت «بنیاد اعانه ی ملی برای دموکراسی» NED)) در پرورش گروه های جامعه مدنی نیکاراگوئه بر قدرت بودجه و تامین مالی فراملیتی تأثیر می گذارد تا از پیامدهای سیاسی در قرن 21 حمایت کند.

"واددل" در ادامه اظهارات خود تصریح کرد: آنچه که برای "قیام" در نیکاراگوئه دنبال می شد، بهانه ای بر تدوین برنامه صندوق بین المللی پول (FMI) در این کشور بود. «بنیاد اعانه ی ملی برای دموکراسی» NED)) و شرکت های خصوصی اصرار بر لزوم افزایش سن بازنشستگی و خصوصی سازی مراکز بهداشتی در این کشور را داشتند.

به این ترتیب، دولت "اورتگا" با این پروژه صندوق بین المللی پول مخالفت کرد، در حالی که این پروژه در تمام کشورهای جهان، از جمله در روسیه، به خوبی شناخته شده است.

گفتنی است که نیکاراگوئه با برخی چالش ها نیز مواجه بوده که از جمله آنها، ناپایداری نظام تأمین اجتماعی این کشور است. به عبارت دیگر، این کشور از سال 2013 به بعد شاهد روند فزاینده کسری بودجه سازمان تأمین اجتماعی این کشور بود. به منظور رفع این چالش، مذاکراتی طی سال های گذشته میان دولت، بخش خصوصی و اتحادیه های کارگری صورت گرفت و پیشنهادات مختلفی مورد بحث قرار گرفت. در این راستا، صندوق بین المللی پول نیز توصیه هایی در این زمینه مطرح کرد، از جمله افزایش سن بازنشستگی از 60 سال به 65 سال، خصوصی سازی بیمارستان های تحت نظر سازمان تأمین اجتماعی و آزادسازی برخی خدمات درمانی و غیره.

در 16 آوریل 2018، دولت نیکاراگوئه تصمیم خود را که متفاوت از پیشنهادات بخش خصوصی و صندوق بین المللی پول بود برای ترمیم کسری بودجه در بازه زمانی 10 ساله اعلام کرد که شامل افزایش کمتر از یک درصدی نرخ تعرفه بیمه مستخدمین و کارگران و افزایش 5/3 درصدی نرخ تعرفه بیمه کارفرمایان و همچنین کاهش پنج درصدی در مستمری بازنشستگی بود.

این تصمیم بلافاصله با مخالفت بخش خصوصی مواجه شد و برخی دانشجویان دانشگاه های خصوصی و حتی دانشگاه هایی که از بودجه دولتی برخوردار بودند، شروع به اعتراض و به راه انداختن تبلیغات از طریق شبکه های اجتماعی و رسانه های مخالف نمودند. همچنین گروهی از جناح های سیاسی که همواره با اغلب سیاست های دولت طی سال های گذشته مخالفت می کردند، با استفاده از فضای بوجود آمده، به تحریک جوانان پرداختند و درگیری های کوچکی در این کشور به راه انداختند.

براساس این گزارش، نباید فراموش کنیم که دولت ساندنیست ها حق رسیدگی به وضعیت درمان های پزشکی را نه فقط در داخل کشور بلکه در صورت لزوم در خارج به مردم نیکاراگوئه می دهد.

اصلاحات قانون بازنشستگی بهانه ای برای مخالفان و حامیان آمریکایی شد تا «قیامی» را در نیکاراگوئه آغاز کنند.

از سوی دیگر، رئیس جمهوری نیکاراگوئه اعلام کرد: «خشونت نامطلوب و شیطانی در کشورش به راه انداخته شده است.»

به این ترتیب، وی در واکنش به این اقدامات خشونت آمیز خواستار گفتگوی ملی برای حل بحران ناشی از اعتراضات علیه دولت خود شد.

کنفرانس اسقف های نیکاراگوئه در بیانیه ای اعلام کردند: «تا زمانی که "گروه های مسلح وابسته به دولت" همچنان به کشتن مردم ادامه دهند، نمی توان گفت و گو را از سر گرفت.»

کنفرانس اسقف‌های نیکاراگوئه اصلاح قدرت و برگزاری انتخابات عمومی پیش از موعد را در سال ۲۰۱۹ به جای ۲۰۲۱، پایان دوره ریاست جمهوری دانیل اورتگا، خواستار شدند، اما اورتگا آن را رد کرده است.

در پایان این مطلب می توان گفت که نه آمریکایی ها، نه اسقف ها، نه شورش دانشجویان و نه حکومت الیگارشی نمی توانند سرنوشت نیکاراگوئه را تعیین کنند. فقط مردم نیکاراگوئه مسئول گذشته، حال و آینده کشورشان هستند.

در 19 ژوئیه، مردم نیکاراگوئه به طور گسترده در سی و نهمین سالگرد پیروزی انقلاب ساندنیست ها شرکت کردند، که این پیامی روشن برای کودتاگرایان و حامیان آمریکایی بود.

"آگوستو سزار ساندینو" (8) قهرمان ملی نیکاراگوئه (1934-1895) گفته بود: «این جنبش ملی و ضد امپریالیستی است، ما پرچم آزادی را برای نیکاراگوئه و برای همه آمریکای لاتین حفظ می کنیم.»

مترجم: نگین فلکشاهی

تاریخ: 1 اوت 2018

1.Vicky Peláez

2.Madeleine Albright

3.Daniel Ortega

4.Rosario Murillo

5.Freedom House

6. Aram Aharonian

7.Benjamin Waddell

8.Augusto César Sandino

منبع: 

https://mundo.sputniknews.com/firmas/201808011080864267-nicaragua-la-mano-oscura-en-el-fracasado-golpe/

بیشتر بخوانید:

اورتگا: آمریکا مسبب ناآرامی‌ها در نیکاراگوئه است

پشت‌پرده تداوم بحران در کشور چپ‌گرای نیکاراگوئه/ تحلیل

ناپدید شدن صدها مخالف دولت نیکاراگوئه