پایگاه العرب قطر در گزارشی به قلم «سحر ناصر» نوشت: این ها توصیف هایی است که آنتونیو گوترش دبیر کل سازمان ملل برای وضعیت مسلمانان روهینگیا به کار برده است.
گوترش این واقعیت ها را پس از سفر اخیر خود به بنگلادش به نقل از نجات یافتگان از کشتار آوارگان روهینگیا بیان کرده است.
گوترش گفته است که روایاتی را شنیده است که قلبش را برای همیشه به درد می آورد.
اقلیت مسلمان اهل تسنن روهینگیا که سازمان ملل آن ها را اقلیتی می داند که بیشترین ظلم در جهان درحق آن ها روا شده است، کشته و یا آواره شدند و تا دم مرگ شکنجه شدند، تنها به این دلیل که در جامعه ای به دین اسلام گرویدند که اکثر جمعیت آن بودایی هستند.
مجموعه ای از انسان ها که فقط به این دلیل که به «لا إله إلا الله محمد رسول الله» ایمان دارند، تسلیم نشده و دینشان را تغییر نداده اند. قرآن هایشان را به آتش کشیدند، ولی با وجود همه این شکنجه ها و عذاب ها، خداوند عزوجل را کفر نکرده اند.
آیا وضعیت مسلمانان روهینگیا، مانند وضعیت پیامبرانی نیست که مورد آزارهای جسمی و روانی ومعنوی قرار گرفتند ولی در مسیر صراط مستقیم ثابت قدم مانند تا پیام خود را به بشریت برسانند.
کشتار روهینگیا، دربردارنده یک پیام الهی جدید به ما انسان هاست زیرا این اقلیت نیز همان عذاب ها را متحمل شده اند، ولی مسیر خود را تغییر ندادند.
وقتی که روایات نجات یافتگان از کشتار مسلمانان روهینگیا را می شنوم، احساس شرم می کنم؛ همه ما گاهی احساس می کنیم که در بسیاری از جنبه های زندگی، مورد ظلم و ستم و تبعیض قرار گرفته ایم، اما من واقعاً از خداوند متعال احساس شرم می کنم، چگونه در زندگی روزمره خود از مسائل کوچک و پیش پاافتاده که ارزش این همه نگرانی را ندارد، گلایه می کنیم.
وقتی که این روایات را می خوانیم، متوجه می شویم که در سختی ها جز خداوند یار و یاوری نیست، و جز ایمان، هیچ منبعی وجود ندارد که به انسان قدرت صبر و تحمل بدهد، زیرا این دنیا فانی است و ظلم و جور در آن بیشتر از عدالت است و به همین دلیل، به ما وعده داده شده است که آخرت بهتر از دنیاست.
وقتی که ماجراهای زندگی این نجات یافتگان از کشتار روهینگیا را می خوانیم، از خود شرم می کنیم و اگر در این داستان ها تامل کنیم، اشک از چشمانمان سرازیر می شود، نه از ترس فجیع بودن این وضعیت، بلکه از ضعف خود در کمک به آنان شرمساریم.
اگر روز قیامت از ما سوال شود که برای آوارگان روهینگیا چه کردیم، برخی از ما ممکن است بگوید که مبلغی به ارزش یک پتو به آن ها کمک کردم، فرد دیگر ممکن است بگوید مبلغی به ارزش پول یک نان به آن ها کمک کردم، اما آیا معنای حمایت و کمک واقعی این است؟
درمورد حمایت با سلاح مورد سوال واقع نمی شویم، زیرا خشونت، چیزی جز خشونت را به دنبال ندارد. اما واقعیت این است که هیچ یک از ما شاهد تحرک جدی و واقعی کشورهای اسلامی نبوده ایم و نظام هایی که در کنفرانس های بین المللی، داعیه اسلام را دارند، برای مسلمانان روهینگیا چه کرده اند؟
چند کشور عربی و اسلامی، بزرگ ترین کشور آسیا را به قطع روابط تهدید کردند تا دولت میانمار را تحت فشار قرار دهد؟ آیا چیزی درباره تهدید به قطع روابط دیپلماتیک یا تجاری با چین، ژاپن، سنگاپور و تایلند شنیده اید؟
چند تظاهرات در کشورهای عربی برای اعمال فشار بر سفارت های کشورهای غربی برگزار شده است تا آن ها را به دخالت برای نجات مسلمانان روهینگیا دعوت کنند؟ بزرگان و علمایی که برای ساخت مساجد و در ازای سخنرانی ها و کتاب های خود و سفرهای خود و اقامت در زمان برگزاری نشست های کشورهای اسلامی درخواست پول می کنند، کجا هستند؟
کشتار مسلمانان روهینگیا، اشتباهی است که تا روز قیامت به گردن ماست. درآن روز، شاید عبارت «لا حول ولا قوّة»، سودی برای ما نداشته باشد، زیرا برخی از ما انسان ها برای رسیدن به قدرت و پول و هویت مذهبی از شرایط موجود و از قدرت خود برای کشتن عده دیگر از هم نوعان خود استفاده کردیم!
مترجم: آقایی
بیشتر بخوانید:
گزارش: مشکلات بازگشت مسلمانان روهینگیایی به میانمار
صلیب سرخ: شرایط میانمار برای بازگشت آوارگان روهینگیاها آماده نیست
