به گزارش خبرگزاری ایران پرس، شکل هندسی پارک قیطریه به صورت نامنظم است و مساحت آن نزدیک به 123 هزار متر مربع می رسد. این بوستان بافتی جنگلی دارد و با درختان درهم تنیده و سربه فلک کشیده، به بکرترین پارک شمالی تهران تبدیل شده است.
این پارک بخشی از تپه‌های قیطریه است که در سال 1347 چنگال بولدوزرها در آن به گورهایی با قدمت ۳۲۰۰ سال رسید؛ گورستانی که سند مهمی از روش تدفین مردگان در دوره عصر آهن بود.
دفن اموات در این گورستان به‌صورت جنینی با دست و پای جمع‌شده و چمباتمه‌ای انجام می‌شده است؛ درحالی‌که نحوه قرارگرفتن آن‌ها تابع هیچ قاعده‌ای نبوده و گاهی به سوی شرق و گاهی به سوی غرب صورت می‌گرفته است. این نحوه تدفین فرضیه‌ای را به ذهن متبادر می‌کند که براساس آن، در این تپه مردگان را در جهت تابش خورشید دفن می‌کردند؛ ضمن آنکه نقش خورشید به‌صورت چهار دایره موازی و تودرتو بر روی ظروف این تپه نیز خود می‌تواند نشان‌دهنده اهمیتی باشد که این مردمان برای خورشید قائل بوده‌اند.
طبق اسناد موجود بیش از ۵ هزار مترمربع از این محوطه باستانی کاوش شد که در مجموع شامل ۳۵۰ گور باستانی بود و دستاورد باستان‌شناسان از این کاوش‌ها بیش از ۵ هزار اثر شامل شمشیر، درفش، سوزن، گردنبند و دستبند وحدود ۲ هزار و ۵۰۰ سفالینه بود. این آثار در همان مقطع به موزه ایران باستان منتقل شدند.
باستان شناسان بر این باورند که کثرت و فراوانی میراث سه هزار ساله شهر مردگان قیطریه تاکنون در هیچ تپه باستانی سابقه نداشته است، زیرا وجود گورستانی با این وسعت در دوره باستان و آن هم در حوزه تهران نشانه زندگی و حیات مادی در این تپه‌ها و اطراف آن تلقی می‌شد.
اگر چه در آن زمان، این کشف قدمت تهران را به ۳ هزار و 200 سال افزایش داد و ناگفته‌های بسیاری از تاریخ تهران را آشکار کرد، اما در سال 1393 با کشف اسکلتی در خیابان مولوی در جنوب تهران، قدمت تهران به 7 هزار سال رسید.
412
