در این گزارش به دو پرونده برجسته اشاره شده است: پرونده متیو گلستین، افسر نیروهای ویژه که به قتل یک مظنون و سوزاندن جسد او اعتراف کرد و تحت پیگرد قضایی قرار گرفت، در مقابل پرونده واحد «او دی ای» در ولایت قندوز که در آن، با وجود شواهد گسترده درباره قتل و شکنجه ۹ زندانی افغان، هیچ عضو آمریکایی متهم نشد و پرونده بسته شد.
بر اساس یافته‌های این گزارش، فرماندهی عملیات ویژه ارتش آمریکا در موارد متعدد سکوت، پرده‌پوشی و حتی ارتقای مقام برای متهمان را ترجیح داده است. از جمله این موارد، حمله هوایی سال ۲۰۱۵ به بیمارستان «پزشکان بدون مرز» در قندوز بود که به کشته شدن ۴۲ غیرنظامی انجامید و با وجود وعده حساب‌دهی، هیچ مقام ارشد آمریکایی مجازات نشد.
منتقدان، این برخوردهای دوگانه را بیانگر فرهنگ وفاداری کورکورانه و مصونیت ساختاری در میان نیروهای ویژه آمریکا می‌دانند. این افشاگری‌ها پرسش‌های جدی در مورد شفافیت، پاسخگویی و رعایت قوانین جنگ توسط این نیروها مطرح کرده است.
پیش از این، طالبان بارها از کشورهایی که در افغانستان مرتکب جنایات جنگی شده‌اند، خواسته بود تا غرامت پرداخت کنند و عاملان این جنایات محاکمه شوند.
بیست سال اشغالگری آمریکا در افغانستان جنایات فاجعه باری را در این کشور رقم زده و واشنگتن علاوه بر عدم پاسخگویی همواره بزرگترین مانع در برابر هرگونه شفاف سازی در این زمینه شده است.
داده‌هایی که در ماه مه ۲۰۲۲ توسط سازمان اقدام علیه خشونت مسلحانه (Action on Armed Violence – AOAV)، یک نهاد مستقر در لندن منتشر شد، نشان می‌دهد که در فاصله سال‌های ۲۰۱۶ تا ۲۰۲۰ حدود چهار هزار نفر در حملات تحت رهبری آمریکا کشته شده‌اند که از این میان، یک‌هزار و ۵۹۸ نفر کودک بوده‌اند.
علاوه بر کشتار غیرنظامیان، اتهامات زیادی در مورد شکنجه، بدرفتاری و کشتار زندانیان توسط نیروهای آمریکایی در افغانستان نیز وجود دارد.
در سال ۲۰۱۶، در پاسخ به شکایت قانون آزادی اطلاعات که بیش از یک دهه پیش توسط «اتحادیه آزادی های مدنی آمریکا» ارائه شد، وزارت دفاع آمریکا مجبور شد نزدیک به ۲۰۰ عکس مربوط به آزار زندانیان در تأسیسات نظامی این کشور در عراق و افغانستان را منتشر کند؛ این تصاویر تنها بخشی از یک مجموعه بزرگتر از حدود دو هزار تصویر بود.
نصرالهی
