چهارم شعبان، سالروز میلاد اسوه ی ادب، وفاداری و شجاعت حضرت عباس‌(ع) است؛ شخصیت بزرگ و مهربانی که متعلق به همه آزاده‌های جهان است.

چهار روز از ماه شعبان سال 26 هجری قمری (646 م) نگذشته بود که رایحه ی گلی بهشتی، زمین را مدهوش عطر خود کرد. عباس بن علی متولد شد و با آمدنش، شادی و شعف را به خانه ی امیرالمومنین آورد.

مژده ی آمدنش را که به علی دادند، بی تاب دیدن روی عباس شد. خود را به سرعت به خانه رساند و آن نوزاد دوست داشتنی را در آغوش کشید و بر دستان مبارک عباس بوسه زد. علی (ع) می دانست که این دستها بهترین پشتیبان حسین (ع) در روز عاشورا خواهد بود و مدال سقایی تا ابد به نام دستان عباس در تاریخ درخشان خواهد ماند. آنگاه نوای دلنشین اذان را در گوش آن گل نوشکفته زمزمه کرد.

عباس، ذریه ی علی (ع)،  متولد شد تا آئین جوانمردی، شجاعت و غیرت را تا دورترین شعاع هستی گسترش دهد.

عباس، نامی که به برکت فرزند رشید علی (ع) جاودانه شد

او از دریای بیکران فضل و معرفت پدرش علی (ع) بهره های فراوان برد. در کودکی، علی (ع) که آینه ی ایمان، معرفت، دانایی و کمال بود با گفتار الهی و رفتار آسمانی، ارزشهاى عمیق انسانی را به فرزند دلبند خود مـنـتقل کرد. او در چهره فرزندش قهرمانى از قهرمانان اسلام را مشاهده مى کرد که براى مسلمانان صفحات درخشانى از سرافرازى و کرامت به یادگار خواهد گذاشت. علی (ع) در باره تکامل و پویایى فرزندش عباس فرموده است: "همانا فرزندم عباس در کودکى علم آموخت و به سان نوزاد کبوتر، که از مادرش آب و غذا مى ‏گیرد، از من معارف را فرا گرفت."

همراهی عباس (ع) با برادران بزرگوارش چون امام حسن (ع) و امام حسین (ع) نیز در رشد شخصیت معنوی و پرورش فضایل در او تاثیر بسیار داشت و اینگونه شد که حضرت عباس (ع ) با الهام از کمالات اهل بیت پیامبر به مرتبه والایی از علم و دانش رسید. امام صادق (ع) در این باره می فرماید: " عموی ما عباس دارای بینشی نافذ و ایمانی قوی بود." در تاریخ آمده است که بسیاری از مردم برای رفع مشکلات علمی خود به آن حضرت رجوع می کردند. آن حضرت در کنار علم بسیار، به عبادت فراوان و نماز و سجده های طولانی می پرداخت و علم و معرفت مانند دوبال زینت بخش عباس بن علی بود.

ایشان صدفی گرانبها بود که در اقیانوسی از فضایل و معارف و کرامات اخلاقی، پرورش یافت. مادرش از بهترین و شریف ترین زنان است که تاریخ گواه بر این سخن می باشد. علی (ع) پس از وفات فاطمه ی زهرا (س) به برادرش عقیل که بزرگ ترین نسب شناس آن دوران بود، درخواست کرد که برایش همسری برگزیند. همسری که مومنه و شایسته باشد و از قبیله ‌ای باشد که اجدادش از شجاعان و دلیر مردان باشند تا برایش فرزندان شجاع ، رشید و دلیر به دنیا آورد.

پس از مدّتی عقیل، زنی از طایفه ی کِلاب را برای علی برگزید که سراسر نجابت و پاکی و خلوص بود .او را فاطمه کلابیه می گفتند و بعدها به «امّ‌ البنین» ، یعنی مادرِ پسران شهرت یافت و چهار پسر به ‌دنیا آورد و عبّاس بزرگترین آنان بود. فاطمه کلابیه پس از ازدواج، با عطوفت و محبت خاصی با امام حسن و حسین (علیهماالسلام)، حضرت زینب (س) و ام کلثوم رفتار می کرد و آنان را بر فرزندان خویش ترجیح می داد؛ چرا که آنان را یادگاران بهترین بانوی عالم، فاطمه ی زهرا (س) و نوادگان رسول خدا(ص) می دانست. او در اولین برخورد از همسر خود، علی بن ابیطالب(ع) درخواست کرد که او را فاطمه خطاب نکند تا یاد غمهای مادرشان برای کودکان فاطمه (س) زنده نشود.

ابوالفضل العباس در دامان امام علی (ع) و این چنین بانوی با معرفت و دارای کمالاتی پرورش یافت. ادب همراه با وفاداری خالصانه نشانه ای از رشد و تعالی روحی انسان است و عباس بن علی (ع) در این فضیلت ارزشمند بر همه پیشی گرفت. او احترام فوق العاده ای به پدر و برادران خویش می گذاشت و مطیع کامل اوامر امام علی (ع) بود.

یا ابوالفضل، آنچه خوبان همه دارند، تو یک جا داری 

 

آن بزرگوار چنان یقین و اعتقاد کامل به امر امامت پدر و پس از ایشان به امامت برادران بزرگوارش داشت که ذوب در ولایت آن امامان عظیم الشان بود. بدین سبب می بینیم هنگامیکه اسلام از سوی امویان درمعرض تحریف و نابودی قرار گرفت او به همراه برادرش امام حسین (ع ) پا در میدان نبرد گذاشت و در راه اسلام مخلصانه دفاع کرد و به بهترین نحو یار و یاور برادر بود تا احکام خدا در زمین زنده بماند.

حضرت عباس در همه عمر، یک لحظه از برادرش و امامش و مولایش دست نکشید و از اطاعت و خدمت، کم نگذاشت. وفا و بزرگواری و ادب او نسبت به امام حسین (ع) به گونه ‌ای بود که درتاریخ به صورت ضرب‌ المثل درآمده است. هرگز در برابر امام ‌حسین(ع) نمی‌ نشست مگر با اجازه. و حسین ‌بن ‌علی(ع) را همواره با خطابِ «یا سیدی»، «یا ابا عبدالله»، «یابن رسول الله» صدا می‌کرد.  

در تاریخ آمده است که عباس (ع) "ماه بنی هاشم" لقب گرفت چرا که در زیبایی و رشیدی بی مانند بود. در بسیاری از گزارش های تاریخی در راستای ویژگی های ظاهری حضرت عباس (ع) آمده است: " کانَ العَبَّاسُ (ع) رَجُلاً وَسِیماً جَسِیماً جَمِیلاً وَ یَرْکَبُ الفَرَسَ المُطَّهَمَ وَ رِجْلاهُ تَخُطَّانِ فِی الأرِض؛ عباس (ع) مردی خوش سیما، تنومند و زیبا بود که هر گاه بر اسب تنومندی سوار می شد پاهایش به زمین می رسید ."

ورزیدگی اندام و قدرت بازوان او علاوه بر سابقه ی خانوادگی، به این دلیل بود که علی (ع) از کودکی او را با ورزش های رزمی و کارهای سخت آشنا کرد و کشتی، شمشیرزنی، تیراندازی و سوارکاری را به او آموخت. او تمام توان جسمانی و معنوی خود را در خدمت اسلام و دفاع از حقیقت در کربلا فدا کرد. دستانش را در یک مبارزه ی جانانه برای آوردن آب برای کودکان حسین (ع) از دست داد و جانباز شد و پس از آن بود که دشمن ظالم و حیله گر توانست ایشان را به شهادت رساند.

جانبازی حضرت عباس (ع) در راه امام حسین(ع) چراغ راه جانبازان راه حق و حقیقت خواهد بود

 

به خاطر خلوص بی مانند حضرت عباس (ع) در دفاع از امام حسین (ع) و حقانیت دین اسلام، خداوند او را باب الحوایج مردم قرار داد و آن حـضرت پس از شهادتش نیز، پناهگاه دردمندان و درخواست کنندگان است.

آرامگاه حضرت عباس(ع) مامن و پناهگاه همه دردمندان با هر دین و مذهبی است

 

عشق و ارادت مسیحی ها، کلیمی ها، آشوری ها و دیگر مذاهب به این شخصیت بی بدیل، گواه خوبی بر این مدعاست و بسیاری از اقلیت ‌های مذهبی در ایران،  شیفته ی این یار باوفای امام حسین (ع) می باشند. بسیاری از اقلیت ‌های مذهبی در ایران، شیفته ی این یار باوفای امام حسین (ع) می باشند. 

137/110

بیشتر بخوانید:  

اینفوگرافی : امام حسین(ع)،نماد شجاعت و فداکاری در راه اسلام

 تبریک سالروز ولادت حضرت ابوالفضل العباس (ع)

زنجان؛ جلوه‌گر شور حماسی سوگواران ابوالفضل العباس(ع)+ ویدئو

شب میلاد حضرت ابوالفضل(ع) در کربلا +ویدئو

شب اول محرم در حرم حضرت ابوالفضل(ع)

رونمایی از ضریح جدید حضرت ابوالفضل العباس(ع)

<strong>عباس، نامی که به برکت فرزند رشید علی (ع) جاودانه شد</strong>
یا ابوالفضل، آنچه خوبان همه دارند، تو یک جا داری 
جانبازی حضرت عباس (ع) در راه امام حسین(ع) چراغ راه جانبازان راه حق و حقیقت خواهد بود