بلاد شاپور با وسعتی بیش از 35 هکتار، به عنوان یکی از بزرگترین محوطه‌های باستانی کشور، شناخته می‌شود.
بنای اولیه‌ی این شهر، که به دلیل وجود هفت امامزاده در اطرافش، به شهر «هفت گنبد» نیز مشهور است، مربوط به اوایل دوره ساسانی است. برخی از سیاحان دوره صفوی در سفرنامه‌های خود، شهر بلاد شاپور را شهری وسیع و پیشرفته معرفی کرده‌اند و از مرمت برخی از ساختمان‌های کهن این شهر در آن زمان، خبر داده‌اند.
عبور یکی از شاخه‌های فرعی جاده‌ی ابریشم از بلاد شاپور و تردد کاروان‌های بازرگانی، علت رونق اقتصادی این شهر بوده و باعث شده تا این شهر، بزرگترین شهر تجاری جنوب ایران در زمان صفویان باشد.
از طرفی دیگر، بلاد شاپور یکی از شهرهای مهم مذهبی در آن زمان بوده است؛ در این شهر، بناهای مذهبی متعددی وجود داشته که بقایای بسیاری از آنها هنوز هم پابرجا است.
در بلاد شاپور ویرانه های منازل مسکونی زیادی بر جای مانده است که در میان آنها، ساختمان‌هایی چندطبقه با سبک معماری دوره‌ی ایلخانی وجود دارد. این خانه‌ها، آب مورد نیاز خود را از چاه تامین می‌کردند و در اکثر آنها حداقل یک چاه آب وجود دارد.
این شهر در سال 1364 در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید.
116
