بسیاری از تحلیلگران، جنگ و نظامیگری را میراث آمریکا می دانند و از وی به عنوان یکی از روسای جمهور جنگ طلب در آمریکا یاد می کنند.
به اعقاد ناظران سیاسی، دولت اوباما به بمباران راهبردی دربیش از 6 کشور جهان پرداخته است که اکثر آنها مسلمان هستند. به عنوان مثال می توان به بمباران راهبردی در لیبی در سال گذشته اشاره کرد که این خود نشان از جنگ طلبی اوباما دارد.
این در حالیست که پس از حمله نظامی آمریکا به لیبی در سال 2011 عملیات نظامی کشورهای غربی که با کشته شدن معمر قذافی به پایان رسید. لیبی از آن سال به بعد از اقدامات خشونت آمیز رنج می برد و با شعله ور شدن نبرد مسلحانه برای تصاحب حاکمیت بر این کشور هم اکنون کشور میان دو قدرت تقسیم شده است.
از سوی دیگر اوباما در پی اجرایی کردن تصمیمات جنگ جویانه خود با علم بر اینکه استقرار نیروهای آمریکایی در مناطق درگیر، می تواندبه کاهش محبوبت وی بیانجامد، با استفاده از پهپادها علیه غیر نظامیان و نیز بر افروختن آتش جنگ های نیابتی سعی در حفظ منافع واشنگتن داشته است .
با نگاهی گذرا به مواضع جمهوریخواهان و دموکرات‌ها در 15 سال اخیر باید اذعان کرد که آنها در یک موضوع، اشتراک نظر دارند و آن «جنگ طلبی و حملات نظامی» است.
در هشت سالی که حزب جمهوریخواه در آمریکا از سال 2000 تا 2008 در راس قدرت بوده، این کشور سیاستهای جنگ طلبانه را سرلوحه کار خود قرار داده بود و حداقل رسما دو جنگ ویرانگر در افغانستان و عراق به راه انداخت.
جنگ طلبی این حزب با روی کار آمدن باراک اوبامای دموکرات هم ادامه یافت و او که شعار «پرهیز از جنگ طلبی» و «تغییر» سر داده بود، نه تنها چنین نکرد بلکه دامنه جنگهای آمریکا را به کشورهای تازه‌ای از قبیل لیبی و برخی دیگر از کشورهای آفریقایی کشاند.
