به گزارش خبرگزاری ایران پرس، مردم ایران در سیزدهمین روز از سال نو بنا به سنتی پسندیده و نیکو به دامان طبیعت می‌روند تا ضمن لذت بردن از مواهب طبیعی، روزی پُر از نشاط و خاطره‌انگیز را کنار خانواده و نزدیکانشان سپری کنند.
سیزدهم فروردین هر سال، آخرین روز از تعطیلات نوروزی است که "سیزده بدر" نام دارد.
ایرانیان قدیم پس از دوازده روز جشن و شادی که به یاد دوازده ماه سال است، روز سیزدهم نوروز را به باغ و صحرا می‌رفتند تا آخرین روز عید را در طبیعت و در کنار سبزه و گیاه و آب روان چشمه‌ها و جویبارها بگذرانند.
طبیعت از دیرباز مورد احترام مردم ایران بوده و در حفظ و پاکیزگی آن کوشیده اند.
گردش ایرانیان در سیزدهمین روز از نوروز، بزرگترین پیک نیک جهانی است و برپایی جشن‌ها و آیین‌های ویژه این روز ریشه باستانی و تاریخی دارد.
مردم ایران در دوره‌های مختلف تاریخی، نوروز را جشن آفرینش و آغاز هستی می‌دانستند و پایان آن را روز سیزدهم فروردین می‌پنداشتند؛ این روز نزد ایرانیان بسیار مبارک و فرخنده است.
ایرانیان همچنین برگزاری آیین سیزدهمین روز نوروز را، اقدامی برای قدرشناسی از نعمت‌های خداوند می‌دانند و تماشای زنده شدن طبیعت را نشانی از قیامت و معاد قلمداد می‌کنند.
اقوام ایرانی به فراخور فرهنگ و رسوم منطقه‌ای خود آیین‌های خاصی در این روز دارند، از جمله آیین‌های سیزده بدر، گره زدن سبزه و نیز انداختن سبزه به رودخانه است.
فلسفه سیزده بدر
در آیین و تقویم زرتشتیان و ایرانیان باستان هر روز یک نام ویژه دارد. سیزدهمین روز در هر ماه به نام فرشته باران تیر(تیشتر) نام دارد. زرتشتیان پس از پایان نوروز در روز سیزده بدر (سیزدهمین روز ماه فروردین) به باغ و دشت می روند و به شادی و بازی و گره زدن سبزه برای بر آورده شدن آرزوهایشان می پردازند و نوروز خود را به پایان می رسانند و برای درخواست باران به درگاه اهورامزدا نیایش می کنند و آرزوی سالی پر از باران و کشاورزی نیکو می کنند.
نسبت دادن نحسی سیزدهم هیچ مناسبتی به ایرانیان ندارد و این اندیشه خرافی پس از یورش اسکندر و یونانیان به ایران اهورایی وارد ایران شد، زیرا عدد سیزده نزد یونانیان نحس بوده است.
115
