دولت بنگلادش روز جمعه اعلام کرد، براساس برنامه قبلی درنظر دارد درمرحله اول یکصد هزار نفر آواره مسلمان روهینگیایی در مرز «بنگلادش» و «میانمار» را به جزیره غیرمسکونی «باشان چار» درخلیج بنگال منتقل کند.
این برای اولین بار نیست که دولت بنگلادش از انتقال آوارگان مسلمان روهینگیا به جزیره ای دور افتاده سخن می گوید.اگر چه دولت «داکا» هنوز این برنامه خود را عملی نکرده است، اما به نظر می رسد مهمترین هدف دولت بنگلادش از اعلام این برنامه جلب توجه محافل بین المللی به وضعیت مسلمانان آواره روهینگیایی است.
درخواست های دولت بنگلادش از جامعه جهانی
با آغاز فصل سرما و بارندگی در بنگلادش بدون تردید مسلمانان آواره در شرایط بسیار دشوارتری برای ادامه زندگی در کمپ ها قرار خواهند گرفت، از دیدگاه دولت بنگلادش جامعه جهانی بخصوص کشورهای اسلامی باید از دوجهت به وضعیت مسلمانان روهینگیا رسیدگی کنند.
ول آنکه با کمک‌های خود به دولت داکا شرایط زیستی اردوگاه‌ها را بهبود بخشند.
براساس آمارهای اعلام شده حدود یک میلیون نفر از مسلمانان روهینگیا در کمپ هایی در مناطق مختلف بنگلادش بخصوص در«کاکس» بازار زندگی می کنند که فاقد هر گونه امکانات بهداشتی، پزشکی و آب آشامیدنی هستند که موجب بروز بیماری های بسیاری میشود.
اگر چه نمایندگان محافل مختلف بخصوص کشورهای اروپایی به بنگلادش سفر کرده اند و با اتخاذ به اصطلاح ژست انسان دوستانه از وضعیت آنان ابراز نگرانی کرده اند، اما هیچ گاه برای حل مشکلات مسلمانان آواره روهینگیا که بنا به اعلام سازمان ملل مظلوم ترین اقلیت جهان هستند، اقدامی صورت ندادند.
پروفسور«ساسکیا ساسن»، استاد جامعه‌شناسی دانشگاه کلمبیا در نیویورک معتقد است: "اخراج و بیرون راندن مسلمانان روهینگیا، شیوه‌ای برای آزاد کردن زمین‌ها و منابع آبی است."
سوزاندن خانه‌های آنها نیز این فرآیند را غیرقابل بازگشت می‌کند چراکه آنان مجبور به فرار و ترک اراضی خود می‌شوند که مصیبت های بسیاری را برای آنان به همراه دارد.
دومین خواسته دولت بنگلادش از جامعه جهانی اعمال فشارهای سیاسی و اقتصادی بر دولت میانمار برای حل اساسی بحران مسلمانان میانماراست تا آنان بتوانند به خانه های خود بازگردند.
دولت بنگلادش چندین قرارداد با دولت میانمار برای بازگشت مسلمانان آواره روهینگیا امضا کرده است که دولت میانمار مقدمات و بسترهای لازم را برای اجرای آنها مهیا نمی کند.
در همان حال مسلمانان آواره روهینگیا نیز اعلام کرده اند تا زمانی که مشکل آنها به طور اساسی حل نشود تمایلی برای بازگشت به میانمار ندارند، زیرا هیچ تضمینی وجود ندارد که مجدد خشونت‌های خونین نظامیان تندرو و بوداییان افراطی ضد آنان تکرار نشود.
«مارک پیرس»، کارشناس بنگلادشی سازمان ملل در امور پناهندگان در این باره گفت: "بسیاری از پناهندگان روهینگیایی گرسنه و خسته اند و آب و غذا ندارند."
این در حالی است که درخواست ها برای تامین غذا، مسکن، آب و بهداشت آوارگان به دلیل شمار بالای آنان برآورده نشده است و چنانچه نیازهای اساسی آنان برآورده نشود رنج مسلمانان آواره روهینگیا بدتر شده و این مسئله می تواند به یک فاجعه انسانی منجر شود.
در هر حال، مسلمانان روهینگیا از جامعه جهانی بخصوص سازمان همکاری اسلامی انتظار دارند دولت میانمار را برای شناسایی حقوق شهروندی آنان تحت فشار قراردهند.
زیرا از دیدگاه دولت میانمار مسلمانان روهینگیا نه تنها شهروند این کشور نیستند بلکه مهاجران بنگالی هستند که باید به بنگلادش برگردند این در حالی است که مسلمانان روهینگیا ساکنان اصلی سرزمین آراکان استان فعلی راخین میانمار هستند که تحت آزار و ستم نظامیان تندرو این کشوراز خانه و کاشانه شان آواره شده اند.
139/110
بیشتر بخوانید:
وعده سوچی برای شفاف‌سازی در وضعیت روهینگیایی‌‌ها
تاکید بنگلادش بر خروج هر چه سریعتر آوارگان روهینگیایی از این کشور
تاکید ترکیه بر حل بحران مسلمانان روهینگیایی
