بامداد 25 فوریه سال 1994 «باروخ گولدشتاین» پزشکی یهودی با همدستی شماری از شهرک‌نشینان و نظامیان ارتش رژیم صهیونیستی دست به جنایتی وحشیانه زدند.
این پزشک جنایتکار و همراهانش نمازگزاران فلسطینی را هنگام اقامه نماز صبح روز جمعه در ماه مبارک رمضان در حرم حضرت ابراهیم (ع) به رگبار بسته و 29 نفر از آنها را شهید و 150 نفر دیگر را زخمی کردند.
29 سال از این جنایت می‌گذرد و بازخوانی آن و تطبیق آن با جنایت‌های امروزی یک ضرورت است.
اولین نکته این است که این جنایت توسط یک صهیونیست افراطی رخ داد. گولدشتاین که برای انجام عملیات تروریستی خود داخل اردوگاه‌های نظامی صهیونیستی فلسطین اشغالی و خارج از سرزمین‌های اشغالی آموزش دیده بود به کینه و نفرت شدید خود نسبت به عرب‌ها شهره بود.
امروز «ایتمار بن گویر» وزیر امنیت داخلی رژیم صهیونیستی؛ یک باروخ گلدشتاین دیگری است که برخلاف گلدشتاین یک مقام رسمی دارد و به صورت قانونی علیه فلسطینی‌ها مرتکب جنایت می‌شود.
در واقع حوادث سالها و دو ماه اخیر نشان می‌دهد که گرچه گولدشتاین کشته شده است، اما رویکردهای افراطی صهیونیستی در جامعه صهیونیستی زنده است.
دومین نکته این است که شهرک نشنیان صهیونیست بدون حمایت کابینه و نظامیان اسراییلی تواند چندانی برای جنایت علیه فلسطینی‌ها ندارند.
کشتار مسجد ابراهیمی نیز این موضوع را ثابت کرد. این کشتار با حمایت نظامیان اسراییلی انجام شد. پس از جنایت گلدشتاین؛ نظامیان اسرائیلی هم درهای حرم را به روی نمازگزاران فلسطینی بستند تا کسی نتواند از این جنایت جان سالم به در ببرد.
پس از این جنایت و هنگام تشییع پیکر شهدا، نظامیان اسرائیلی باز هم فلسطینیان را به گلوله بستند که شماری دیگر به شهادت رسیدند و مجموع شهدا به 50 نفر رسید. امروز نیز شهرک نشینان صهیونیست در سایه حمایت کامل کابینه و نظامیان اسراییلی علیه فلسطینی‌ها مرتکب جنایت می‌شوند.
سومین نکته این است که کشتار حرم ابراهیمی را نمی‌توان صرفا یک رویداد تصور کرد بلکه یک اقدام برنامه ریزی شده و هدفمند بود زیرا در ادامه منجر به این شد که یهودی‌سازی مسجد ابراهیمی به صورت یک سیاست رسمی توسط رژیم صهیونیستی پیگیری شود.
رژیم صهیونیستی این جنایت را به مقدمه‌ای برای تقسیم زمانی و مکانی حرم ابراهیمی در الخلیل تبدیل کرد.
همزمان با بیست و نهمین سالروز این کشتار؛ جنبش مقاومت اسلامی حماس در بیانیه‌ای تاکید کرد: "تلاش‌های دشمن صهیونیستی برای یهودی‌سازی مسجد ابراهیمی در شهر الخلیل از طریق سیطره بر این مسجد و بستن آن به روی نمازگزاران راه به جایی نخواهد برد و این جنایات که نقض صریح قوانین بین‌المللی و جنایت علیه ادیان آسمانی است، هرگز نمی‌تواند حقایق تاریخی را تحریف کند و مسجد ابراهیمی تا ابد متعلق به مسلمانان خواهد بود."
در واقع؛ کشتار در حرم ابراهیمی یک پاکسازی نژادی بود که صهیونیست‌ها پیگیری کردند به نحوی که امروز فلسطینی‌های ساکن الخلیل با محدودیت‌های گسترده‌ای مواجه هستند.
یهودی‌سازی امروز در دیگر نقاط نیز ادامه دارد و صهیونیست‌ها با تداوم سیاست شهرک‌سازی همچنان فلسطینی‌ها را از منازل‌شان اخراج و منازل و زمین‌های آنها را مصادره می‌کنند.
این جنایت در سایه سکوت و حمایت نهادهای جهانی و قدرت‌های غربی رخ می‌دهد و اینجا عملاْ حقوق بشر معنایی پیدا نمی‌کند.
نویسنده: سید رضی عمادی
117
