«قربانقلی بردی محمداف» در جلسه شورای امنیت دولتی این کشور گفت: همچنین بر توسعه بیشتر نیروهای مسلح و آمادگی عملیاتی و بسیج واحدهای نظامی این کشور تاکید کرد.
همچنین در این جلسه «یلیم بردی اف» دبیر کل شورای امنیت و وزیر دفاع ترکمنستان نیز اقدامات عملی برای تقویت قدرت دفاعی این کشور و نوسازی پایگاه‌های نظامی مطالبی را بیان کرد.
ترکمنستان بی‌طرفی و دکترین نظامی دفاعی
ترکمنستان از سال 1995 میلادی با اعلام موضع بی‌طرفی و دکترین نظامی دفاعی از عضویت در هر نوع بلوک‌های نظامی و سیاسی اجتناب کرده است.
برمبنای دکترین نظامی ترکمنستان این کشور به دنبال حفظ روابط اصولی وصلح‌آمیز با همسایگان خود است و تلاش دارد تا از این طریق به منافع مشترک و روابط برابر با کشورهای پیرامونی خود دست بیابد. عدم دخالت در امور داخلی سایر دولت‌ها و عدم استفاده از زور در روابط خارجی ترکمنستان از اصول این دکتری هستند.
ترکمنستان درحال حاضر با جمعیت 5 میلیون و 663 هزار نفری دارای ارتشی با 36 هزار 500 نفر پرسنل است که نیروی زمینی با 33 هزار نفر بزرگترین و نیروی دریایی با 500 نفر کوچکترین بخش این ارتش را تشکیل می‌دهند.
نیروی زمینی این کشور نیز دارای 650 دستگاه تانک تی 72 روسی و همچنین دارای 4 دستگاه تانک مدرن تی 90 است و نیروی هوایی این کشور از 2 اسکادران انواع میگ 29 و 2 اسکادران سوخوی 25 به‌عنوان هواپیماهای نظامی تهاجمی و بمب‌افکن برخوردار است.
مقایسه وضعیت نیروهای نظامی این کشوربا سایر کشورهای آسیای مرکزی نشان می‌دهد که ترکمنستان ازنظر پرسنل نظامی در رده سوم بین ارتش‌های ازبکستان با 48 هزار نفر، قزاقستان با 39 هزار نفر، قرقیزستان با 10 هزار نفر و تاجیکستان با 8800 نفر قرار دارد.
می‌توان گفت ازنظر پرسنل نظامی توازن مناسبی در منطقه آسیای مرکزی وجود دارد و دکترین دفاعی و سیاسی بی‌طرفی آن نیز به این توازن کمک می‌کند. امری که در برنامه‌های توسعه پیش روی آسیا با عنوان عوامل ثبات منطقه‌ای بسیار مهم است.
موسسه بین‌المللی جنگ وصلح (IPCS) در هند اعلام کرد،«عواملی وجود دارد که ممکن است دکترین نظامی و انزوای نظامی ترکمنستان را تغییر دهد که مهم‌ترین دلیل آن حضور گروه‌های تروریستی در افغانستان و احتمال قدرت گیری آن‌ها در شمال این کشور است که ممکن است ترکمنستان را وادار به مداخله در افغانستان و رها کردن بخشی از اصول دکترین بی‌طرفی خود کند.»
بر این اساس، سرنوشت دکترین دفاعی و بی‌طرفی، وابسته به روندهای منطقه‌ای و محیط سیاست خارجی یک کشور است و در صورت تهدیدآمیز شدن محیط سیاست خارجی یک کشور و ورود عوامل بی‌ثبات کننده این احتمال وجود دارد که بازیگران وادار به رها کردن استراتژی بی‌طرفی خود شوند.112/135
نویسنده: منوچهر شفیعی
بیشتر بخوانید :
نگاهی به دکترین نظامی و دفاعی ایران در سال 96؛ حضور مقتدرانه در عرصه‌های دفاعی
