این موضوع سبب شرمساری بسیاری از فعالان جامعه مدنی، مقامات سیاسی و نمایندگان افکارعمومی در داخل و خارج کانادا شده است.
کشف این گورها همچنان ادامه دارد، به طوری که طی دو سال گذشته بیش از هزار و سیصد گور کودک در نزدیکی برخی موسسات آموزشی وابسته به کلیسا که محل آموزش کودکان بومی این کشور بوده، کشف شده است.
در این راستا، روز گذشته نیز یکی از اقلیت های بومی غرب کانادا از کشف گور جمعی احتمالی حدود صد کودک دیگر خبر داد.
«فرست نیشن اینگلیش ریور» اعلام کرد: "آن چه کشف شده، بسیار ناراحت کننده است. تا به امروز 93 گور بی نام و نشان شامل 79 کودک و 14 نوزاد کشف شده است."
گورهای جدید در پی تحقیقات در نزدیکی یک مدرسه شبانه روزی بومی‌ها به نام «بیووال» در استان ساسکاچوان کانادا کشف شده است. بنا بر اعلام دانشگاه رجینا، ساختمان های این مدرسه در پی تعطیلی آن در سال 1995 توسط ساکنان آن تخریب شدند.
تاسیس مدارس شبانه روزی برای بومیان بخشی از سیاست کانادا برای نابودی این گروه و تصاحب زمین هایشان بوده است. براساس اسناد منتشر شده، از اواخر قرن نوزدهم تا اواسط دهه 1990 این سیاست به طور جدی در کانادا دنبال شد و ایجاد مدارس شبانه روزی نیز یکی از برنامه ها برای نابودی کودکان سرخ پوست بود.
این موسسات آموزشی تحت مدیریت کلیسای کاتولیک و دولت کانادا بودند که با هدف «کشتن اندیشه بومی در همان زمان کودکی» تاسیس شدند.
آنان فرزند بومیان را به زور یا با وعده پیشرفت، از خانواده هایشان دور می کردند و در مدارس شبانه روزی نگهداری می کردند. این کودکان در این مدارس نه تنها زبان و فرهنگ خود را از دست می دادند، بلکه از بسیاری از آنها سواستفاده های جنسی، احساسی و جسمی نیز می شد.
بسیاری از آنان بر اثر گرسنگی، کار اجباری و آزار فیزیکی می مردند و بی سر و صدا، در گورهای جمعی به خاک سپرده می شدند؛ بدون این که به خانواده آنان توضیحی داده شود.
طی دو سال اخیر نیز آشکار شدن وسعت این جنایت تنها سبب شده است تا مقامات دولت کانادا از جمله «جاستین ترودو» نخست وزیر این کشور، آن را فاجعه ای تاریخی بدانند که به گذشته مربوط می شود، اما واقعیت های اجتماعی در کانادا نشان می دهد نسل کشی بومیان و رنگین پوستان همچنان نیز در قالب های جدید در کانادا ادامه دارد.
بر اساس تحقیقات سال های اخیر، همچنان خطر مرگ یا مفقود شدن زنان بومی کانادا 12 برابر سایر زنان است.
«مریون بولر» سرپرست این تحقیقات در این زمینه گفت: "به رغم شرایط و گذشته متفاوت، همه ناپدیدشدگان و مقتولان دارای این وجه اشتراک هستند که از نظر اقتصادی، اجتماعی و سیاسی به حاشیه رانده شده‌اند و در معرض نژادپرستی و زن ستیزی نهادینه در بافت جامعه کانادا هستند."
این موضوع در مقوله خودکشی نیز مطرح است. آمارها نشان می دهد به ازای هر صد هزار زن بومی، 35 خودکشی رخ می‌دهد، در حالی که این میزان در میان زنان غیر بومی، پنج مورد به ازای هر صد هزار نفر است.
واقعیت این است که جنایت و نسل کشی علیه بومیان کانادایی محصور و محدود به گذشته و صفحات تاریخ این کشور نیست، بلکه پدیده ای جاری با عواقب و تبعاتی سخت است که همچنان و به رغم همه شعارها و ادعاهای برابری و آزادی مقامات این کشور ادامه دارد.
نویسنده: آتوسا دینیاریان
117
