به گزارش ایران پرس به نقل از پرس تی وی، این دیدار از این جهت حائز اهمیت است که بسیاری از کارشناسان معتقدند که انتخابات مجدد در اسپانیا بزودی برگزار خواهد شد.
حزب ملی محافظه کار اسپانیا (PP) به رهبری راخوی در انتخابات ۲۰ دسامبر سال گذشته به قدرت رسید ولی نتوانست اکثریت کرسی های پارلمان را کسب کند. در حقیقت هیچیک از احزاب، برنده قاطع انتخابات ۲۰ دسامبر نبودند. طبق قانون اسپانیا ، راخوی باید از احزاب مخالف برای تشکیل دولت استفاده کند ولی تا کنون هیچیک از احزاب مخالف با وی برای تشکیل یک دولت ائتلافی به توافق نرسیده اند. احزاب سوسیالیست اسپانیا هم که در انتخابات مقام دوم را کسب کردند از حمایت دولت راخوی خودداری کرده اند.
طبق قانون اساسی اسپانیا، احزاب اصلی این کشور فقط تا 14 اردیبهشت ماه ( یعنی کمتر از دو هفته) مهلت دارند تا یک دولت ائتلافی را تشکیل دهند. در غیر اینصورت انتخابات مجدد امری اجتناب ناپذیر خواهد بود. بعید به نظر می رسد که احزاب سوسیالیست هم بتوانند یک دولت ائتلافی تشکیل دهند.
«پودموس» هم که یک حزب چپگرای تازه تاسیس شده است، از ایجاد دولتی ائتلافی با حزب سوسیالیست خودداری کرده است.
جدایی طلبان در منطقۀ کاتالونیا خواستار استقلال کامل از اسپانیا و تشکیل جمهوری کاتالونیا هستند. روسای برخی احزاب مخالف حزب حاکم ضمن حمایت از رفراندوم برای استقلال این منطقه تاکید دارند که کاتالونیا از نظر سیاسی می‌تواند از اسپانیا جدا شود اما باید جزئی از خاک اسپانیا باقی بماند.
کارلس پوجدمون ، نامزد ائتلاف احزاب جدایی‌طلب و رهبر جدید کاتالونیا، خواستار آغاز فرآیند جدایی این منطقه از اسپانیا شده است. این در حالی است که ماریانو راخوی، نخست وزیر اسپانیا، صریحأ اعلام کرده با هرگونه اقدامی علیه اتحاد ملی اسپانیا مبارزه می کند. وی گفت: اقدام پارلمان کاتالونیا از سوی دولت غیرقابل قبول است و از سوی دولت مورد پیگرد قرار خواهد گرفت.
راخوی تاکید کرد: "دولت چنین اقداماتی را برای مخدوش کردن اتحاد ملی نخواهد پذیرفت".
تحلیلگران و کارشناسان اسپانیایی معتقدند که علی رغم اینکه کارلس پوجدمون خواهان جدایی کاتالونیا از اسپانیاست، و ماریانو راخوی شدیدأ مخالف این امر است، هر دو سیاست مدار احتیاج دارند تا خود را انعطاف پذیر و خواهان حل بن بست سیاسی نشان دهند و هر دو آنان مشتاقند تا در مذاکرات برای برون رفت از بحران مشارکت داشته باشند. هر دو سیاست مدار، جلوی دوربین ها و رسانه ها ، خود را مشتاق مذاکرات نشان می دهند ، هرچند که اهداف سیاسی آنها نمی تواند یکی باشد.
