به گزارش خبرگزاری ایران پرس، جهان پس از همه‌گیری کووید-19 به طور اساسی تغییر کرده است و آثار آن در صنعت سفر و گردشگری و نیروی کار، بیش از همه جا مشهود است.
کشورهای وابسته به گردشگری متحمل زیان‌های اقتصادی فراوانی شده اند و دورکاری به یک عرفِ پذیرفته شده در بسیاری از شرکت ها تبدیل شده است.
این وضعیت منجر به بروز دو نیاز اساسی شده است: مقاصد گردشگری که به دنبال جذب بازدیدکنندگان هستند و در عین حال قصد دارند خطر شیوع بیماری را به حداقل برسانند، و نیروی کاری که از کار کردن در محیط خانه خسته شده‌اند. هر دوی این نیازها توسط کشورهایی که روادید عشایر دیجیتال اعطا می‌کنند، برآورده می شوند.
عشایر دیجیتال افرادی هستند که به سبک زندگی عشایر می توانند محل زندگی خود را آزادانه تغییر دهند و از فناوری های روز برای دورکاری در خارج از کشور خود استفاده کنند.
روادید عشایر دیجیتال به این افراد اجازه می‌دهد تا به طور قانونی در کشور دیگری زندگی و کار کنند. این نوع روادید برای دانشجویان و کارمندان در دسترس است، اگرچه هزینه ها و الزامات آن متفاوت است. بسیاری از کشورهای ارائه دهنده این روادید به افراد اجازه می دهند برای افراد تحت تکفل خود نیز درخواست روادید دهند.
البته عبارت روادید عشایر دیجیتال اغلب توسط دولت‌هایی که آن‌ها را صادر می کنند، استفاده نمی شود و اکثر کشورها به برنامه های خود نامی منحصر به فرد می دهند و مثلا برنامه جهانی شهروندی جزایر کیمن را به جای آن به کار می برند یا از اصطلاحات عمومی تری مانند مجوز اقامت استفاده می کنند. مزیت آشکار این برنامه ها این است که افراد می توانند از تعطیلات طولانی مدت لذت ببرند و در عین حال منبع درآمدی ثابتی داشته باشند، بدون اینکه شغل خود را رها کنند.
اکثر کشورهایی که روادید عشایری دیجیتال ارائه می دهند، زیرساخت‌های لازم برای پشتیبانی از کارکنان دورکار، مانند اینترنت پرسرعت را دارند. یکی دیگر از دلایل این کوچ می تواند هزینه نسبتا پایین زندگی در بسیاری از این کشورها باشد. در حالی که در تابستان سال گذشته 21 کشور روادید مخصوص اقامت موقت برای عشایر دیجیتال صادر می‌کردند، در تابستان امسال این رقم به 42 کشور افزایش یافته است. مدت زمان این روادیدها به طور معمول 12 ماه است و بسته به کشور صادرکننده روادید می‌توان آن را برای یک یا چند سال تمدید کرد. البته تعداد زیادی از عشایر دیجیتال نیز همچنان از روادید توریستی استفاده می‌کنند زیرا مقرون به صرفه تر است.
وضعیت مالیاتی روادید دیجیتال عشایری وضعیت پیچیده ای است. برخی از کشورها از مسافران انتظار دارند که مالیات کامل بپردازند، برخی دیگر دارای کسر مالیات با نرخ های ویژه هستند و برخی نیز هیچ مالیاتی نمی گیرند. کشورهای دارای روادید عشایری دیجیتال و مالیات صفر فرض می کنند که این مسافران همچنان در کشور خود مالیات می پردازند و بنابراین از آن‌ها مالیات نمی گیرند. تقریبا همه کشورها این عشایر دیجیتال را ملزم به داشتن بیمه انفرادی می کنند و آن‌ها را از پرداخت مزایای تأمین اجتماعی معاف می کنند. اغلب کشورها مدارکی برای اثبات وضعیت اشتغال و حداقلی از سطح درآمد (معمولا بیش از 30 هزار دلار در سال) دریافت می کنند.
اندونزی، کلمبیا، گرجستان، مکزیک، کاستاریکا، گرجستان، تایلند، جمهوری چک، کرواسی، مالت، صربستان، رومانی، نروژ، یونان، ایتالیا، برزیل، صربستان، سریلانکا، امارات، پرتغال و اسپانیا از جمله کشورهای صادرکننده این نوع روادید هستند که هزینه صدور روادید آن‌ها بین 75 تا 2 هزار دلار برای هر نفر متغیر است.
115
