به گزارش خبرگزاری ایران پرس به نقل از سایت "ورزش سه"، هواداران فوتبال فرانسه که در دهه 1970 حضور داشتند، ژان پیر آدام را به عنوان "گارد سیاه" معروف در قلب خط دفاعی تیم ملی کشورشان به یاد می آورند، بازیکنی که سد مستحکمی در قلب دفاع تیم ملی فرانسه بود.
آدام در سال 1948 در داکار پایتخت سنگال متولد شد و پس از مهاجرت خانواده اش به فرانسه، تابعیت این کشور را گرفت. او فوتبال حرفه ای خود را از باشگاه نیمس آغاز کرد و پس از آن راهی تیم های نیس و پاری سن ژرمن شد.
پس از افول دوران فوتبالی، ژان پیر آدام که 34 ساله بود، تصمیم گرفت تا مربی تیم جوانان شود. از این رو، در ماه مارس سال 1982 راهی شهر دیژون شد. او در این سفر سه روزه به تاندون پایش آسیب رساند، مصدومیتی جزئی که البته تمام زندگی‌اش را تحت تاثیر قرار داد.
ژان پیر آدام پس از آن مصدومیت در بیمارستان ادوارد هریوتِ لیون بستری شد و قرار بود پس از یک جراحی کوچک به خانه بازگردد. عمل جراحی همزمان با اعتصاب کارکنان و پزشکان بیمارستان و توسط افراد بی‌تجربه انجام شد. در جریان عمل، ژان پیر به دلیل نرسیدن اکسیژن کافی دچار حمله قلبی شد. ژان پیر حدود 15 ماه در بیمارستان بستری بود. سپس مسئولان به برنادت، همسر او، گفتند که بهترین جا برای او آسایشگاه سالمندان است تا از او به بهترین شکل ممکن پرستاری شود. برنادت اما نپذیرفت. او مایل بود تا خودش در خانه از شوهرش پرستاری کند. از آن تاریخ تا به امروز برنادت هر روز از ساعت هفت صبح تا هشت شب از ژان مراقبت می‌کند. پس از شکایت از بیمارستان، دادگاه حکم را به نفع ژان صادر کرد و به این ترتیب مبلغی به عنوان غرامت نصیب آن‌ها شد، اما این مبلغ برای تامین هزینه های نگهداری از ژان پیر کافی نبود. اگر حمایت فوتبالی‌ها نبود، به احتمال زیاد آن‌ها خیلی زود ورشکسته شده بودند.
در طول این چهار دهه، روزی نبوده که بِرنادِت، همسر ژان پیِر، از مراقبت‌های روزانه شوهرش شانه خالی کند. برنادت در مصاحبه با سی ان ان گفت: «هیچ کس تا امروز ژان پیر آدام را فراموش نکرده؛ فرقی ندارد تولد او باشد، کریسمس باشد و یا روز پدر، کادوی ژان پیر همیشه محفوظ بوده است.» ژان پیر آدامِ 73 ساله حالا می‌تواند بدون کمک دستگاه نفس بکشد. او اکثر وقت خود را در اتاقش و بر روی یک تخت بیمارستانی ساده که اندکی تغییر داده شده است، سپری می‌کند.
او اما در حال حاضر هنوز از انجام فعالیت های حیاتی و اولیه خود درمانده است و تنها می‌تواند غذا را هضم کند و چشمانش را باز و بسته کند. عشق لایتناهی برنادت به همسرش باعث شده تا او در تمام این سال‌ها در کنار ژان پیر باشد. این عشق البته دو طرفه است؛ اگر شبی پیش آید که برنادت در خانه نباشد، پرستاران مراقب ژان پیر به سرعت شاهد تغییر خلق و خوی او می‌شوند. برنادت 52 ساله می‌گوید: «او به سرعت متوجه عدم حضور من در خانه می‌شود. به نظرم او هنوز هم احساساتش را از دست نداده است.»
ژان پیر آدام آن‌قدر در جریان عمل و کمبود اکسیژن آسیب دید که شانس بهبودی او تقریبا نزدیک به صفر بود. برنادت می‌گوید: «هر چه روزها می‌گذرند، من بیشتر ناراحت می‌شوم. شرایط او بدتر نمی‌شود، پس از کجا معلوم، شاید خوب شد؟ اگر روزی دانش پزشکی تکامل یابد، ممکن است راه‌حلی یافت شود. آیا آن روز می‌رسد؟»
برنادت با اندوه می‌گوید: «ژان پیر آدام در ماه مارس 73 ساله شد و تا امروز بیمارستان هرگز از ما عذرخواهی نکرده است.»
همسر ژان از آینده هراس دارد و می‌گوید: «نمی‌دانم اگر زودتر از او از دنیا بروم، چه بر سرش خواهد آمد. اگر کسی از او مراقبت نکند، او خیلی سریع جانش را از دست می‌دهد. او حتی برای فعالیت های حیاتی و اولیه‌اش هم به من محتاج است.»
از برنادت پرسیدیم که آیا تا به حال به اوتانازی (مرگ آسان، مرگ با کمک پزشک) فکر کرده است؟ او در پاسخ گفت: «می‌خواهید چه کار کنم؟ به او غذا ندهم؟ اجازه دهم او ذره ذره بمیرد؟ نه، نه، نه اصلا.» سی سال پیش، هنگامی که برنادت به سمت بیمارستان می‌رفت، همین سوال ذهنش را درگیر خود کرده بود، آن موقع هم از او خواستند تا با قطع دستگاه تنفسی موافقت کند، پیشنهادی که او به هیچ عنوان نپذیرفت. برنادت اکنون مادربزرگ شده و صاحب سه نوه است. // 114
