به گزارش خبرگزاری ایران پرس، امروز یازدهم شعبان 1442 قمری و پنجم فروردین 1400 شمسی، مصادف با ولادت حضرت علی اکبر (ع) فرزند برومند امام حسین (ع) است که در تقویم ملی کشور ایران، روز جوان نام گرفته است.
حضرت علی اکبر، نمونه یک جوان پاک و خالص است که در مردانگى، شرافت و فضیلت بی نظیر است. او را عابد، زاهد، بسیار باتقوا، خوش صورت و خوش سیرت و دارای اخلاقی بسیار نیکو معرفی کرده اند. این جوان شایسته ، از خاندان شرافت و بزرگی یعنی خاندان اهل بیت (ع) و اولین فرزند امام حسین (ع) است و مادر محترمی به نام لیلا دارد. لیلا از خاندان بزرگ ثقیف است که پدر بزرگش، عُروَة بن مسعود ثَقَفی ، رئیس خاندان می باشد. او اولین نفر از خاندان ثقیف بود که به اسلام گروید و چون مسلمان شد، به دست قومش به شهادت رسید. حضرت على اکبر (ع) با چنین پشتوانه وراثتی ، جمیع خصال نیکو را به ارث می برد و تحت تربیت بزرگ مردی به نام امام حسین (ع)، در جوانی الگوی جوانمردی، پرهیزگاری، ادب و اخلاق نیکو و ولایت مداری می شود و بهترین فصل زندگی خود را یعنی جوانی خویش را در راه حفظ دین نثار می کند.
حضرت على اکبر (ع) مولود خانه امامت و پرورده دامان ولایت و نجابت است. او در11 شعبان سال ٣٣ هجرى در شهر مدینه تولد یافت و آنگاه تحت تربیت شایسته امام حسین (ع) و مادری همچون لیلا قرار گرفت . اصالت خانوادگى، تربیت و وراثت، کسب علم و فضایل که از عناصر تشکیل دهنده شخصیت هر کس است، سبب شد تا على اکبر به بهترین صفات زیبای یک انسان مزیّن شود. خلق و خوى او و رفتار و حرکات و ادب و متانتش در حد عالی شکل گرفت و صورت ماه گونه اش همیشه درخشان بود.
دکتر عماد زاده در کتاب «زندگانی حضرت علی اکبر (ص)» می نویسد: «او را مظهر بارز غیرت و شجاعت و علم و فضیلت و آینه سرتاپا نمای اخلاق و کرامت پیامبر گونه وصف کرده اند.» شاهدان عینی نیز در کتب تاریخی درباره حضرت علی اکبر (ص) نوشته اند: «رفتار و خلق و خوی علی اکبر، حرکات و رفتار پیامبر خدا (ص) را در اذهان زنده مى‌کرد!» پس این جمله امام حسین (ع) عجیب به نظر نمی رسد که می فرماید: «هرگاه اهل بیت دلشان برای پیامبر اکرم (ص) تنگ می شد به علی اکبر می نگریستند.»
حضرت علی اکبر (ص) جوانی بود که انوار کمال و فضایل در رفتار و کردارش هویدا بود و حتی سخت ترین دشمنان به خصال نیکو و فضایل درخشان علی اکبر (ع) معترف بودند. روزی معاویه که دشمن سرسخت خاندان اهل بیت (ع) بود از اطرافیانش پرسید به نظر شما چه کسی پس از من لایق نشستن بر کرسی خلافت مسلمین است؟ آنها هر کدام نامی را به زبان آوردند . آنگاه خودش گفت: «به نظر من لایق ترین شخص، علی بن الحسین (ع) (علی اکبر) است که شجاعت بنی هاشم را دارد و نواده ثقیف است و سخاوت بنی امیه را داراست.» البته بنی امیه سخاوتمند نبودند و این قسمت از کلام معاویه به نوعی غلوگویی بود.
آنچه مسلم است به گفته دوست و دشمن، علی اکبر (ع) شخصیتی متکامل داشت و عصمت و عفت، اخلاق و مروت ، تقوا و پرهیزکاری، متانت و ادب در او جمع شده بود. اهل بیت (ع) آنچنان شیفته و دلباخته اخلاق نیکو و مهربانانه علی اکبر (ع) بودند که در روز عاشورا و هنگام خداحافظی با او، خواهران، عمه اش زینب کبری و دیگر محارم او دورش را می گیرند و دل کندن از او برایشان بسیار سخت است. تاریخ، لحظات وداع علی اکبر (ع) با اهل حرم را سخت و پرسوز وصف کرده است. از سوی دیگر رابطه سرشار از عشق، ولی در پوششی از ادب و احترام، بین حضرت علی اکبر (ص) و امام حسین (ع) از دیگر جلوه های زیبای روابط خانوادگی در خاندان اهل بیت (س) است. در آن لحظه که عازم میدان است به ناگاه پدر می گوید: «پسرم آهسته تر قدم بر دار و با عجله نرو» تا کمی بیشتر جمال فرزند شایسته اش را نظاره کند. دل بی تاب امام حسین (ع) اما با رفتن علی اکبر (ص) به سمت بدترین انسانها همچنان در تب و تاب است و باز با خدا سخن می گوید و می فرماید : «خدایا تو شاهد باش جوانی به طرف این قوم دارد می رود که شبیه ترین مردم از نظر ظاهر و اخلاق و گفتار به پیامبر توست، ما هر وقت مشتاق دیدن پیغمبر می شدیم، به او نگاه می کردیم.» //114
