گفته می شود سازمان ملل متحد با بدترین بحران مالی در دهه گذشته رو به رو شده است.
کشورهای عضو فقط 70 درصد از کل بودجه مورد نیاز برای فعالیت های بودجه ای منظم سال 2019 سازمان ملل متحد را پرداخت کرده اند.
به همین دلیل این سازمان با کسری بودجه 230 میلیون دلاری در پایان ماه سپتامبر و خطر خالی شدن ذخایر نقدینگی پشتیبان تا پایان ماه جاری میلادی (اکتبر) روبرو شده است.
"گوترش" در نامه ای به رؤسای نهاد‌ها و دفاتر این سازمان و کمیسیون های منطقه ای اعلام کرد: برای کاهش هزینه ها، یک سری کنفرانس ها و نشست ها به تعویق می افتد و ارائه یک سری خدمات نیز کاهش می یابد.
همچنین تدابیری نیز برای محدود کردن سفر مقامات فقط برای فعالیت های ضروری و همچنین صرفه جویی در امور انرژی اتخاذ شده است.
بدون در نظر گرفتن بودجه عملیات‌های صلح بانی سازمان ملل متحد، بودجه عملیاتی این سازمان برای سال 2019 - 2018 نزدیک به 5.4 میلیارد دلاری بوده که آمریکا 22 درصد آن را تامین می کند، اما این کشور به ویژه طی سال های اخیر به تعهدات خود در تامین مالی سازمان ملل متحد به طور کامل عمل نکرده است.
به طوری که آمریکا اکنون یکی از بدهکاران بزرگ به سازمان ملل متحد است.
آمریکا بیش از یک میلیارد دلار به این نهاد بدهکار است؛ دولت "دونالد ترامپ" حدود 380 میلیون دلار از بدهی سال گذشته و نیز 670 میلیون دلار از بدهی امسال خود به سازمان ملل متحد را پرداخت نکرده است.
اگر چه مقامات آمریکا از دهه ها پیش با ابزار مالی سعی در کنترل سازمان ملل متحد و هدایت آن در راستای منافع و سیاست های واشنگتن داشتند چنان که در دوره "جورج بوش" نیز آمریکا با نپرداختن حق عضویت تا سر حد از دست دادن حق رای پیش رفت اما دولت "ترامپ" در واقع اعتقادی به ماهیت سازمان ملل متحد، نظام بین الملل و نظم جهانی ندارد.
ترامپ طی چند سال گذشته از شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد و یونسکو خارج شد ضمن اینکه به مصوبه های شورای امنیت سازمان ملل متحد نیز توجهی ندارد.
داشتن حق وتو و تن ندادن به تصمیماتی که منافع آمریکا و متحدانش به ویژه اسرائیل را تهدید می کند نمودی دیگر از تاکید مقامات آمریکا بر سیاست های یکجانبه گرایانه و نداشتن اعتقاد به سازمان هایی چون سازمان ملل متحد است.
"رمزی بارود" تحلیلگر مسائل سیاسی در این زمینه می گوید: آمریکا هنگامی که سازمان ملل متحد منافعش را پیش می‌برد به اجرای دستورات آن پایبند است، اما هنگامی که با منافعش سازگار نباشد، از اجرای دستورات آن سرپیچی می‌کند.
در واقع مقامات آمریکا خواهان وجود سازمان ملل متحد نه به عنوان نهادی بین المللی که همه کشورها بتوانند به نحو مساوی درباره مسائل جهانی ابراز نظرکنند و رای دهند، بلکه صرفا به مثابه ابزاری برای استفاده واشنگتن در راستای حمایت از سیاست های این کشور و نیز حفظ منافع آمریکا و متحدان آن هستند.
از این رو رئیس جمهوری آمریکا بارها سازمان ملل متحد و عملکرد آن را مورد انتقاد قرار داده و این نهاد بین المللی را از دیدگاه آمریکا یک سازمان منفعل و بی اعتبار دانسته است.
از سوی دیگر واشنگتن بر این تصور است که چون سهم بیشتری از بودجه سازمان ملل متحد می پردازد، لذا این نهاد بین المللی نیز باید به مثابه غلام حلقه به گوش، آماده اجرای خواسته ها و فرامین آن باشد.
فشارهای آمریکا در حالی است که به نظر می رسد تحولات بین المللی به ویژه پایان نظام دو قطبی و دوره ابر قدرتی آمریکا و تحول نظام بین المللی به سوی نظام چند قطبی، چنین رویکردی را نمی پذیرد و تاکید دارد که سازمان ملل متحد؛ گروگان سیاست های یکجانبه‌گرایی آمریکا نیست.138/118
نویسنده: آتوسا دینیاریان
