هدف صدام حسین سرنگونی نظام جمهوری اسلامی و یا حداقل تجزیۀ بخشی از ایران بود، اما ارتش او که قرار بود در مدت بسیار کوتاهی به اهداف خود دست یابد، در همان ابتدای کار با سد عظیم و مستحکمِ مقاومت مردم انقلابی، فداکاری و شجاعت رزمندگان ایرانی مواجه شد و به این ترتیب جنگی هشت ساله آغاز شد.
اگرچه ایرانیان با اتحاد، ایمان و روحیۀ بالا و جنگندگیِ رزمندگان دلاور خود، تهاجم دشمن را دفع کردند، اما یکی از دغدغه ها و نگرانی های مهم مسئولان کشور و فرماندهان نظامی، فقدان تجهیزات کافی برای مبارزه با ارتش صدام بود.
در حالی که صدام به همه گونه تسلیحات غربی، حتی سلاح شیمیایی دسترسی داشت، ایران حتی برای خرید سیم خاردار با مشکل مواجه بود.
از همین جا بود که مسئولین و نیروهای متخصص و پرتلاش ایرانی تصمیم گرفتند صنعت نظامی ایران را بر اساس نیازهای داخلی و بدون وابستگی به خارج، برای دفاع در برابر تهاجم احتمالی آینده پایه ریزی کنند. به عبارت دیگر، تجهیزات نظامی بومی و ساخته شده در ایران که ماهیت تدافعی دارند.
رزمندگان ایرانی در جبهه های نبرد با نظامیان صدام
اگرچه در همان سالهای حمله ارتش صدام به ایران، بازسازی صنایع نظامی آغاز شد، اما با پایان جنگ این کار شتاب بیشتری یافت.
نیروهای سه گانه زمینی، دریایی و هوایی که طبق قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، تحت فرماندهی رهبری هستند، با هدایت و حمایت آیت الله خامنه ای رهبر انقلاب اسلامی ایران، پیشرفت ها و نوآوری های شگرفی را در عرصۀ صنعت دفاعی به دست آوردند تا آنجا که اکنون طبق برآورد مؤسسۀ معتبر «گلوبال فایرپاور» (Global Firepower) در سال ۲۰۱۸، ایران سیزدهمین ارتش قدرتمند جهان است.
نیروی زمینی، مؤثرترین و مهم ترین نیرو در جنگ است، چرا که سرنوشت نهایی جنگها بر روی زمین مشخص می شود.
جمهوری اسلامی ایران پس از جنگ تحمیلی صدام، علاوه بر ارتقاء آموزشهای رزمی نظامیان، شروع به ساخت تجهیزات و سلاح های مختلف کرد.
تاکنون انواع تک تیراندازهای دقیق و دوربرد و دیگر سلاحهای انفرادی تولید شده اند.
همچنین چند نوع تانک با توانایی های مختلف به بهره برداری رسیده اند که مهمترین آنها تانک پیشرفتۀ «ذوالفقار» است.
این تانک در سطح هموار 70 کیلومتر در ساعت و در سطوح ناهموار، تا 45 کیلومتر در ساعت، سرعت دارد و دارای قدرت مانور بالا و تجهیزات مدرن است.
تانک ذوالفقار
نیروی هوایی امروزه به عنوان پشتیبان نیروهای زمینی و دریایی و نابود کننده اهداف دشمن، نقش برجسته ای دارد.
در جریان تهاجم ارتش صدام، ایران با کمبود هواپیمای جنگی مواجه بود و حتی قطعات یدکی هواپیماهای موجود را نیز به ایران نمی دادند.
به همین دلیل پس از پایان جنگ، مسئولین ایران به فکر ساختن هواپیما افتادند، اما ساخت یک هواپیمای جنگی با آن همه پیچیدگی وفناوری پیشرفته، بیشتر به یک رؤیا شبیه بود، اما متخصصان جسور و پرتلاش ایرانی کار را آغاز کردند تا سرانجام موفق به ساخت هواپیماهای «آذرخش»، «صاعقه» و سرانجام «قاهر 313» شدند.
هواپیمای «صاعقه» با قدرت مانور بالا و تجهیزات متعدد، به خوبی قادر به پشتیبانی نزدیک هوایی است، این هواپیما قادر است همزمان دو هدف را تا فاصلۀ 80 کیلومتری نابود کند.
جنگندۀ رادار گریز «قاهر 313» نیز می تواند در ارتفاع پایین حرکت کند و در باندهای کوتاه فرود آید.
اما در جهان کنونی، به کارگیری هواپیماهای بدون سرنشین، به علت قیمت پایین تر، در خطر نبودن جان خلبان و قابلیت رهگیری کمتر، مورد توجه قرار گرفته است.
ایران از همان زمان جنگ تحمیلی، ساخت پهپاد را با نام «مهاجر» آغاز کرد و به تدریج آن را کامل کرد.
هواپیمای صاعقه
طی چند سال گذشته، جمهوری اسلامی ایران گام های بلندی را در ساخت پهپادهای پیشرفته برداشته که «شاهد 129» یکی از آنهاست.
این پهپاد قادر است به طور مداوم 24 ساعت پرواز و 8 موشک یا بمب را حمل کند و سرعت آن به 1700 کیلومتر در ساعت می رسد.
آخرین مدل پهپادهای ایران «فُطرس» است که قابلیت 30 ساعت پرواز و حمل مهمات مختلف و انجام مأموریت های متعدد نظامی و غیرنظامی را دارد.
ایران همچنین در حراست از آسمان خود نیز غافل نبوده و سامانه های راداری و موشکهای ضد هواپیمای پیشرفته ای چون «صیاد» را تولید کرده است.
این موشک با سرعت 1200 متر بر ثانیه، می تواند هواپیماها را در ارتفاع متوسط و بلند مورد اصابت دقیق قرار دهد.
پهپاد پیشرفته فطرس
اما ایران به لحاظ داشتن سواحل طولانی در جنوب با خلیج فارس و دریای عمان و شمال با دریای خزر، به تقویت نیروی دریایی خود توجه ویژه ای داشته است.
شناورهای جنگی ایران با توجه به شرایط جغرافیایی، در خلیج فارس، کوچک تر و سریع تر و در دریای عمان بزرگتر و با امکانات بیشتر هستند.
بی شک ناوشکن «جماران» به عنوان اولین شناور بزرگ ساخت ایران، از مهمترین دستاوردهای صنعت دفاعی است.
این ناوشکن با 94 متر طول و 1500 تن وزن، قادر به انجام ماموریت های مختلف چون جنگ الکترونیک و ضد الکترونیک، پرتاب موشک و اژدر و کسب اطلاعات مختلف است.
جالب آنکه ناوشکن جماران که کاملاً به دست متخصصان ایرانی ساخته شده، یک چهارم تا یک پنجم مشابه خارجی آن هزینه دربر داشته است.
ایران همچنین ناوشکن های سهند و سینا را تولید کرده و درپی ساخت شناورهای نظامی پیشرفته تر است.
ناوشکن جماران
نیروی دریایی جمهوری اسلامی ایران همچنین مجهز به انواع قایق های تندرو و مجهز است که هر دشمنی را در خلیج فارس غافلگیر می کند.
ایران همچنین در ساخت زیردریایی پیشرفت های قابل توجهی داشته است.
زیردریایی «غدیر» با قدرت جابجایی سریع، برای آبهای کم عمق ساخته شده و با سیستم نوین پرتاب اژدرِ خود، شناور دشمن را با دقت مورد اصابت قرار می دهد.
زیردریایی فاتح نیز با تجهیزات پیشرفته، می تواند به مدت 5 هفته در زیر آب به مأموریتهای خود ادامه دهد، اما برای یک شناور دریایی، موشک و اژدر زیرسطحی بسیار مهم است که ایران در این زمینه نیز گام های مهمی برداشته که موشک شگفت انگیز «حوت» از جمله آنهاست.
این موشک یکی از سریع ترین موشک های رادارگریز آبی جهان است که معادل 100 متر در ثانیه سرعت دارد که حدوداً 3 برابر بیشتر از سرعت موشکی که آمریکایی ها به آن افتخار می کنند.
این موشک قابلیت پرتاب از روی شناور و یا زیردریایی در عمق 100 متری را دارد و با سرعت حدود 93 کیلومتر بر ساعت، کپسول پرتاب خود را ترک می کند و با فرو رفتن در آب و رسیدن به عمق مناسب، موتور خود را روشن کرده و به سرعت به هدف حمله می کند.
موشک مافوق صوت «خلیج فارس» نیز یکی از موشکهای ضد کشتی ایران است که با 300 کیلومتر برد، از ساحل پرتاب می شود و ناوهای دشمن را در فواصل دور مورد حمله قرار می دهد.
با توجه به این تجهیزات و توانایی های نیروی دریایی ایران است که شورای روابط خارجی آمریکا در گزارشی می نویسد:
"ایران دارای ناوگان دریایی است که شامل ناوشکن، زیردریایی، صدها قایق تندرو و مجهز به راکت های دریایی با بردهای مختلف و همچنین راکتهای پیشرفته زمین به دریاست که قادرند هر هدف دریایی را در خلیج فارس و دریای عمان نابود کنند."
موشک حوت
اما آنچه در زمینۀ تجهیزات دفاعی جمهوری اسلامی ایران، غربی ها و رژیم صهیونیستی را بیش از همه وحشت زده کرده، قدرت موشکی ایران است.
اگرچه ایران ساخت موشک را از همان زمان جنگ تحمیلی صدام آغاز کرد، اما با نمایش موشک های «شهاب»، به ویژه شهاب -3 ، جهان را حیرت زده کرد.
این موشک با برد 2000 کیلومتر، هدف را مورد اصابت قرار می دهد.
ایران همچنین موشک شهاب -4 را با برد 3000 کیلومتر تولید کرده که برای ارسال ماهواره از آن استفاده می کند.
پس از موشک های شهاب، پیشرفت و بهینه سازی موشک های ایرانی ادامه یافت که موشک های «سجیل»، «فاتح» و «قدر 110» از مهمترین آنها هستند.
قدر 110 که برد آن تا 3000 کیلومتر برآورد می شود، از سریع ترین موشک های دنیاست و به همین دلیل می تواند از موشک های ضد موشک بگریزد.
ویژگی های موشک سجیل نیز که 2000 کیلومتر برد دارد، آماده شدن سریع برای پرتاب، دقت بسیار بالا و توانایی شلیک از پرتاب کننده های متحرک است.
اکنون ایران طیفی از موشک های پیشرفته را در سیلوهای بزرگ و متعدد ذخیره کرده است که بر حسب مأموریت خود، قادرند هر هدفی را با دقت، مورد حمله قرار دهند.
تنوع موشکی ایران
نکتۀ بسیار مهم در زمینۀ پیشرفت های قابل ستایش جمهوری اسلامی ایران در زمینۀ صنعت دفاعی آن است که همۀ این دستاوردها در شرایطی به دست آمده که ایران تحت تحریم بوده است و دولتهای غربی نه تنها حاضر به کوچکترین کمکی به ایران نبوده اند، بلکه از کمک محدود دیگر کشورها به ایران نیز تاجای ممکن جلوگیری می کنند.
غافل از اینکه کارشناسان و متخصصین ایرانی با اتکا به خداوند و دانش خود، ایران را به قدرتی کم نظیر در سطح منطقه تبدیل کرده اند، اما بر اساس راهبرد دفاعی ایران، تجهیزات دفاعی در مرتبۀ دوم اهمیت قرار دارند و مهم تر از آنها، روحیه و ایمان رزمندگان و حمایت مردم است که ایران را در جنگ تحمیلی صدام، به پیروزی رساند.
116/110
