نقطه شروع همکاری های ناتو و کشورهای عرب حاشیه خلیج فارس از جمله کویت به نشست سران ناتو در سال 2004 در استانبول باز می گردد.
در این نشست با تصویب سند "ابتکارهمکاری استانبول"، از کشورهای حاشیه جنوبی خلیج فارس دعوت شد تا وارد همکاری های امنیتی و نظامی با ناتو شوند.
این درحالی است که مقامات کویتی و ناتو به تازگی نیز توافقنامه ای رسمی جهت ارائه تسهیلات تردد به نیروهای ناتو امضا کرده اند اما طرف کویتی اختیارات بیشتری را نیز به این نیروها داده است.
در این زمینه با وجود قانون ممنوعیت حمل سلاح در کویت٬ نیروهای ناتو اجازه حمل سلاح را در داخل خاک این کشور خواهند داشت.
موافقت کویت با دادن آزادی عمل کامل به نیروهای ناتو در این کشور که به معنای دادن مجوز به آنان جهت جولان در خاک این کشور است از وادادگی روزافزون مقامات کویتی در برابر غرب حکایت دارد.
روابط کویت با ناتو که بخش اعظم فعالیت های آن توسط آمریکا هدایت می شود، به دلیل روابط نزدیک کویت و واشنگتن و حضور پر رنگ نیروهای آمریکایی در این کشور همواره در سطح بالایی قرار داشته است.
عملکرد ناتو در گسترش مناسبات با کویت درچارچوب سیاستهای غرب بویژه آمریکا درخاورمیانه است.
براثرسیاستهای جنگجویانه آمریکا، سازمان نظامی ناتو که ظاهرا با انگیزه تدافعی تشکیل شده بود درچندسال اخیربه سازمانی مداخله جو، جنگ افروز و اشغالگر تبدیل شده است.
آمریکا با تقویت و گسترش ناتو و تبدیل آن به نهاد به اصطلاح "پلیس جهانی" درصدد است از این سازمان برای پیشبرد سیاستهای سلطه جویانه اش در مناطق مختلف جهان استفاده کند.
آمریکا درصدد است با تقویت ناتو و جایگزینی آن با سازمان ملل، هدف خود درزمینه تضعیف سازمان ملل و تشدید اقدامات یکه تازانه غرب درعرصه بین المللی ازجمله درغرب آسیا و بویژه منطقه خلیج فارس را محقق سازد.
حضور اشغالگرانه ناتو در افغانستان و مداخله جویی های فتنه گرانه این سازمان در جریان بحران داخلی دوران یوگسلاوی و نیز دربحران جاری لیبی، موید تشدید تحرکات مشکوک ناتو در عرصه جهانی است.
اما نکته قابل تامل در چنین شرایطی رقابت بین حکام عربی حاشیه خلیج فارس در تبدیل سرزمینهایشان به پایگاه های نظامی خارجی است.
این درحالی است که این پایگاهها تنها به ناامنی و نظامی گری بیشتر در این منطقه منجر می شود و هزینه های هنگفتی را نیز به کشورهایی که میزبانی پایگاههای خارجی را برعهده دارند تحمیل می کند.
تبعات تحرکات نظامی ناتو تنها محدود به حضوراین سازمان نظامی نیست و مداخلات نظامی ناتو در مناطق مختلف جهان نیز تبعات گسترده ای را برای کشورهایی که درآن مداخله صورت گرفته به همراه داشته است.
نتیجه مداخلات نظامی ناتو در لیبی و افغانستان جز فرو بردن این دو کشور در هرج و مرج و فروپاشی کامل ساختارهای نظامی آنها و تضعیف شدید توان دفاعی آنها نبوده است.
حضور ناتو در خلیج فارس به منظور ایجاد نظم امنیتی ادعایی با کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس از جمله کویت در حالی است که امنیت در این منطقه تنها از رهگذر مشارکت همه کشورهای منطقه حاصل خواهد شد.
اگرچه در زمان کنونی بسیار ایده آل خواهد بود که بتوان بر نظمی با مشارکت همه کشورهای حاشیه خلیج فارس و بدون مداخله کشورهای فرامنطقه ای سخن راند ولی قطعاً نظم مطلوب و پایدار نظمی بدون مداخله خارجی خواهد بود.
