در این قطعنامه شناسایی حکومت طالبان به عنوان حاکمیت رسمی افغانستان به شروطی از جمله تأمین حقوق بشر به ویژه حق آموزش و کار زنان، تأمین حقوق اقلیت‌ها، تشکیل حکومت فراگیر و مبارزه با گروه‌های تروریستی مرتبط شده است.
در رای گیری برای این قطعنامه چندین کشور از جمله روسیه، چین و پاکستان رای ممتنع دادند و حدود 70 کشور در رای‌گیری شرکت نکردند.
قطعنامه مجمع عمومی سازمان ملل درباره شروط این نهاد برای شناسایی رسمی حاکمیت طالبان در افغانستان می تواند اجماعی بین المللی برای نحوه مواجهه با این گروه باشد.
با وجود آنکه در بیش از یکسال گذشته ،جامعه جهانی بر لزوم تشکیل دولت فراگیر، احترام به حقوق زنان و اقلیت ها در افغانستان توسط دولت طالبان تاکید کرده است اما این گروه نسبت به این مطالبه بین المللی که مشابه خواسته مردم این کشور است، بی توجه بوده است.
به تازگی سخنگوی وزارت خارجه طالبان درواکنش به بیانیه نشست مسکو درباره افغانستان که بر لزوم تشکیل حکومت فراگیر تاکید کرده است ،اعلام کرده حاکمیت کنونی این کشور همه شمول است.
این موضع مقام وزارت خارجه طالبان نشان می دهد که برغم مطالبه مردم افغانستان و جامعه جهانی برای مهیا شدن زمینه مشارکت همه اقوام فرآیند تشکیل حکومت اما این گروه نه تنها چنین خواسته ای را نمی پذیرد، بلکه بر این باور است که حاکمیت فعلی این کشور همه اقوام و گروه ها را نمایندگی می کند.
چنین رویکردی از سوی سخنگوی وزارت خارجه طالبان این مسئله را باردیگر اثبات کرده است که این گروه مدل مورد نظر مردم افغانستان و جامعه جهانی برای تشکیل حکومت را که تضمین کننده مشارکت و حضور همه اقوام و گروه ها باشد را قبول ندارد و خود را تنها مرجع شکل گیری حکومت در افغانستان می داند.
با وجود آنکه دولت طالبان از نشست اخیر مسکو درباره افغانستان استقبال کرد اما نسبت به موضوع تشکیل حکومت فراگیردراین کشورواکنش مثبت نشان نداد.
در پی صدورقطنعامه مجمع عمومی سازمان ملل وشروط مطرح شده درباره شناسایی رسمی حاکمیت طالبان در افغانستان،دو سناریو در خصوص تبعات مواجهه این گروه با مفاد این قطعنامه وجود دارد.
درسناریو نخست ،چنانچه دولت طالبان حاضر به رعایت شروط مورد انتظاردر قطعنامه مجمع عمومی سازمان ملل نشود و تشکیل حکومت فراگیر و دیگر موارد مطرح شده را اجرایی نکند، با مصمم شدن جامعه جهانی به عدم شناسایی رسمی حاکمیت طالبان،این گروه با تحریم های بیشتر و انزوای بین المللی مواجه خواهد شد.
علاوه بر این عدم تمایل کشورها به همکاری با دولت طالبان موجب عمیق تر شدن بحران های اقتصادی،سیاسی و اجتماعی در افغانستان خواهد شد.با توجه به هشدارهای بین المللی درباره خطر فقر و گرسنگی برای میلیون ها نفر در افغانستان ،ادامه شرایط کنونی به تشدید بحران معیشتی در این کشور منجر می شود.
در سناریو دوم؛ دولت طالبان شروط جامعه جهانی و آنچه در قطعنامه مجمع عمومی سازمان ملل امده است را بپذیرد که در این شرایط چشم انداز تغییر شرایط بغرنج درافغانستان روشن خواهد شد و با تسهیل در ارتباط این کشور با جامعه جهانی، بهبود در امور مردم افغانستان شروع خواهد شد.
نویسنده: محمدرضا عسگری
112
