چین به آمریکا هشدار داد تا به معیارهای سیاسی و حقوقی موجود در روابط با چین بر سر مساله تایوان پایبند باشد، زیرا نادیده گرفتن این معیارها منجر به تیره شدن مناسبات پکن و واشنگتن می شود.
چند ماهی از روی کار آمدن "تسای اینگ ون" به عنوان رئیس حکومت جزیره تایوان نمی گذرد که درهمین زمان کوتاه، ازبه قدرت رسیدن حزب دموکراتیک ترقیخواه (استقلال طلب ) دراین جزیره، مناسبات دو سوی تنگه تایوان به سمت تیره شدن سوق پیداکرده است.
درواقع می توان گفت حاکم شدن یک حزب استقلال طلب از چند ماه پیش در این جزیره زنگ خطر را برای چین به صدا در آورد.
درهمین حال، انتخاب دونالد ترامپ رئیس جمهوری آمریکا ازحزب جمهوریخواه نیز باعث تقویت روحیه افراد واحزابی شد که اساسا سیاست ضد چین بودن را دنبال می کنند.
تسای اینگ ون رئیس حکومت تایوان و حزبش درچنین فهرستی قراردارند و ادامه این سیاست می تواند دشواری های جدی برای چین در پی داشته باشد.
ازدید گاه چین، امریکا با پذیرفتن رئیس حکومت تایوان وهمراهی با سیاست هایش، به تعهدات خود مبنی بر پایبند بودن بر اصل سیاست چین واحد به مرکزیت پکن، عمل نکرده است.
این در حالی است که چین از قبل، ازآمریکا خواسته بود تا به تسای اینگ ون اجازه توقف درخاک آمریکا را ندهد.
رئیس حکومت جزیره تایوان قصد دارد به هندوراس، نیکاراگوئه، گواتمالا والسالوادوردرآمریکای لاتین سفر کند.
اینکه تسای دستاورد چشمگیری از این سفر خواهد داشت چندان مهم نیست بلکه ازدیدگاه تسای؛ وی با شکستن برخی سنت ها و نادیده گرفتن اقتدار چین دست به چنین کاری زده است.
درمجموع 25 کشور درآمریکای لاتین، آفریقا و آسیا هستند که با تایوان روابط دیپلماتیک دارند مضافا واتیکان تنها کشور اروپایی است که با تایوان مناسبات خود را حفظ کرده است اما این دسته از کشورها هیچ گاه نتوانستند در دفاع از آنچه که حاکمیت مستقل در این جزیره از سوی استقلال طلبان مطرح می شود، عرض اندام کنند یا تاثیری به سود جزیره داشته باشند.
آنجا که چین مانع ورود تایوان در سازمان بهداشت جهانی شد نه تنها این کشورها بلکه آمریکا و اروپا هم عملا نتوانستند کاری به سود تایوان از پیش ببرند.
با این حال اگرسیاست تقابل آمریکا با چین با ورود دونالد ترامپ به کاخ سفید آشکارتر شود و ژاپن هم به همین سیاق عمل کند، مسلما رئیس حکومت تایوان در موضع قوی تری قرار خواهد گرفت و اتخاذ این سیاست و رویکرد از سوی آمریکا و ژاپن چین را با گزینه های دشواری مواجه خواهد کرد.
زیرا اگر چین نتواند برای رفع تنش ها در سوی تنگه تایوان گام بر دارد موضع مخالفان چین در هنگ کنگ تقویت خواهد شد.
این درحالی است که چین تلاش می کند از فرمول "یک کشور- دو نظام " که پیش تردربندر هنگ کنگ به اجرا در آمد، در تایوان نیزاستفاده کند.
مسلما ناکاربودن این فرمول درهنگ کنگ عملا به کارگیری آن را درتایوان منتفی می داند.
چین در 2005 در کنگره ملی این کشور قانون ضد تجزیه طلبی را تصویب و اعلام کرد که برای انضمام تایوان به سر زمین اصلی توسل به زور منتفی نیست.
ضمن آنکه مطبوعات ومقامت چینی اکنون نیز ازاعلام برخورد جدی با عوامل استقلال طلب و حامیان آنها در تایوان خبر داده اند.
با این حال، چین خود را نیازمند هوشیاری بیشتر در قبال تحولات گسترده پیرامونی در آسیا می داند که باز هم از روش های دیپلماسی برای خارج شدن ازبحران استفاده کند.
