«خوزه نگرون والرا» (Jose Negron Valera)، در خبرگزاری اسپوتنیک نوشت: اگر جنگی در آمریکای جنوبی شکل گیرد، تمام کشورهای منطقه را تحت‌تاثیر قرار میدهد. بنابراین سبب می‌شود تا کشورها و جناح‌های سیاسی که از روی کار آمدن افرادی مثل "لولا داسیلوا"، رییس جهوری پیشین برزیل بیم دارند، مطمئن شوند که این اتفاق رخ نمی‌دهد.
از سویی دیگر این احتمال نیز وجود دارد که در صورت وقوع جنگ، دولت «مائوریسیو ماکری»، رییس جمهوری آرژانتین بر بحران اقتصادی موجود فائق آید و برنامه‌های صندوق بین‌المللی پول را در این کشور به‌کار بندد.
جنگ در آمریکای‌جنوبی از برخی لحاظ در این منطقه ابعادی فراتر از یک درگیری بین دو یا چند کشور را درپی دارد.
تجربه‌های تاریخی نشان داده است، برای ایجاد جنگ یا هرج و مرج در میان کشورها، کافی است اقداماتی صورت گیرد که نارضایتی داخلی افزایش یابد، نگاه ها به سوی خارج از مرزها معطوف شود و اعتراض های مردمی و داخلی در ابعادی وسیع شکل گیرند.
بدین ترتیب کشوری با ماجراجویی، دست به اقدام نظامی علیه کشور دیگری می زند که نتیجه آن نیز چیزی به‌جز ویرانی نیست.
دلایل نگران کننده
«دیوسدادو کابیو» (Diosdado Cabello)، یکی از رهبران مهم و برجسته انقلاب ونزوئلا معتقد است: « 90 روز (باقی مانده تا پایان سال) بسیار مهم و یک آزمون بزرگ است. آنچه در این مدت رقم می‌خورد مشخص می‌کند آینده ونزوئلا در روز اول ژانویه چه خواهد شد».
اگر به توییت منتشر شده از «ریکاردو گنزالس نیتو» (Ricardo Gomez Nieto) فرمانده ارتش ملی کلمبیا بیشتر توجه کنیم، موضوع کمی روشن تر می شود. او در پیامی از نیروی دریایی آمریکا به سبب حفر چاه آب آشامیدنی در یکی از مناطق کلمبیا به نام «رومونرو» (Rumonero) تشکر و قدردانی می کند.
این سیاست در افغانستان نیز وجود داشت. برخی از کشورها به بهانه ایجاد زمینه لازم برای آبادانی شهرهای این کشور، به داخل خاک افغانستان لشگرکشی کردند و در نهایت این افغانستان بود که به اشغال دیگر کشورها درآمد.
به هر صورت، ارتش ملی کلمبیا و نیروهای نظامی آمریکایی وابسته به نیروی دریایی این کشور در بخش «گوآخیرا» (Guajira) که در شمال شرق کلمبیا واقع شده است، در سال 2015 توانستند زیر ساخت های لازم را برای تامین آب آشامیدنی در منطقه فراهم آورند.
بسیاری از مقامات کلمبیایی این طرح را یکی از طرح های مهم برای کمک به هزاران نفر از مردم منطقه یاد شده بر شمردند.
اما با این حال، اگر به عکس های هوایی آن منطقه بیشتر دقت کنیم، خواهیم دید چرا ونزوئلا باید از این دست برنامه های کلمبیا نگران باشد. در اطراف منطقه ای که برای حفر چاه و آماده سازی زیرساخت ها در نظر گرفته اند، می توان به وضوح تاسیسات نظامی را دید که در آن منطقه مستقر شده اند.
لازم به ذکر است که بخش "گوآخیرا" مشرف به ونزوئلا است.
علاوه بر این، توجه به بیانیه های اخیر برخی مقامات آمریکایی نیز در مورد عملیات نظامی علیه ونزوئلا، نکات کلیدی را روشن می‌سازد که سیاست های جریان های ضد ونزوئلایی منطقه را نیز تبیین می‌کنند.
به عنوان مثال، «مارکو روبیو» (Marco Rubio)، سناتور جمهوری خواه، در دیداری که با "جان بولتون"، مشاور امنیت ملی کاخ سفید داشته است، اعلام کرد، در مورد ونزوئلا «وضعیت تغییر کرده است».
وی یادآور شد که احتمال حمله نظامی به ونزوئلا بسیار زیاد است. این سناتور بهانه دخالت نظامی در این کشور را (ادعای) تهدید دولت "نیکولاس مادورو"، رییس جمهوری ونزوئلا برای منطقه ذکر کرد.
این نظری است که دیگر مقامات این کشور نیز ارائه کرده اند تا کشورهای آمریکای جنوبی، به ویژه همسایه های ونزوئلا را علیه کاراکاس متحد سازند.
از سوی دیگر؛ "رامون موچاچو" (Ramón Muchacho)، سخنگوی کنونی جبهه مخالف ونزوئلا که زمانی شهردار یکی از شهرهای این کشور نیز بوده است، اعلام کرد، کشورهای منطقه در حال حاضر آماده حمله نظامی به ونزوئلا هستند.
وی تاکید می کند، این حمله «در موقعیت فعلی باید به صورت همه جانبه، با کارشناسان نظامی زبده و در سطح بالای نظامی صورت گیرد». او پیشنهاد کرده است که حمله نظامی علیه ونزوئلا از کلمبیا آغاز شود، زیرا به نظر او «کلمبیا بعد از آمریکا دومین قدرت نظامی منطقه است».
نباید از نظر دور ساخت که کلمبیا در اواخر دوران ریاست جمهوری "خوان مانوئل سانتوس"، رییس جمهوری پیشین این کشور، به سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) پیوست. در همان زمان بسیاری از کشورهای منطقه این اقدام کلمبیا را عاملی برای بی ثبات شدن منطقه دانستند و اظهار کردند، با پیوستن کلمبیا به ناتو راه برای فشارها و تهدیدات نظامی کشورهای اروپایی و آمریکا بر منطقه آمریکای جنوبی باز می‌شود.
در همان زمان هم مشخص بود با ورود کلمبیا به ناتو پایگاه های نظامی کشورهای خارجی که در کلمبیا مستقر بودند، به حضور خود ادامه می دهند و از این کشور خارج نمی شوند.
با همه این تفاسیر و اظهارات روبیو و موچاچو، به وضوح مشخص است که دیگر بحث این موضوع که آیا به ونزوئلا حمله می شود یا خیر، مطرح نیست؛ بلکه اکنون کشورهای مخالف کاراکاس به دنبال پیدا کردن زمان مناسب برای انجام این اقدام هستند.
یک تاریخ و بهانه برای حمله نظامی
"ساموئل مونکادو" (Samuel Moncado)، نماینده ونزوئلا در سازمان ملل متحد، اعلام کرده، کشورش به طور جدی در مرحله «خطرناک حمله نظامی» قرار گرفته است. او اشاره می کند که موضوع مهاجرت، وضعیت اقتصادی و اجتماعی در ونزوئلا، بهانه‌ای شده تا کشورهای مخالفِ دولت ونزوئلا، کاراکاس را در افکار عمومی، تهدیدی برای صلح و امنیت در منطقه معرفی کنند.
مونکادو می‌گوید تصمیم برزیل برای اعزام نیروهای نظامی به مرز خود با ونزوئلا، به بهانه جلوگیری از ورود مهاجران به این کشور و نیز تصمیمات سخت‌تر و مشابه کلمبیا با محوریت برخورد با ورود مهاجران غیرقانونی، تنها «بهانه آغاز جنگ» است.
آن ها می خواهند دولت ونزوئلا را دولتی شکست خورده و عامل بی ثباتی در منطقه نشان دهند که جنگ آینده را توجیه پذیر سازند.
او هشدار می دهد که برای این منظور حتی سازمان کشورهای آمریکایی، جلسه ای را برای روز پنجم سپتامبر تدارک دیده است که مقامات سازمان بین المللی مهاجرت و نیز مقامات کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور پناهجویان در این جلسه حضور خواهند داشت.
محور اصلی این جلسه «بحران مهاجرت و وضعیت جمهوری بولیواری ونزوئلا» است.
وی معتقد است، این جلسات سبب می‌شود تا راه برای تهدید به جنگ و دخالت نظامی در ونزوئلا هموارتر شود.
ونزوئلا چه اقداماتی باید انجام دهد؟
اولین اقدام این است که از مرزهایش محافظت کند.
اتفاقات اخیر در منطقه "زولیا" (Zulia)، واقع در شمال غرب ونزوئلا، مبنی بر تخریب برخی از زیرساخت‌ها و اختلال در برق‌رسانی در منطقه، نشان میدهد که این منطقه اولین جایی است که باید در برابر کلمبیا ایستادگی کند.
البته نباید دکترین جنگ غیرمتعارف را نیز از نظر دور ساخت. شاید حمله به صورت سنتیِ نیروی نظامی در برابر نیروی نظامی نباشد.
احتمال خیلی زیاد وجود دارد که حمله نظامی، حداقل درفاز ابتدایی آن، توسط گروه‌های تروریستی مستقر درمنطقه آمریکای جنوبی صورت گیرد.
از سوی دیگر، شبه نظامیان کلمبیایی مستقر در مرزها، که بازوی نظامی آمریکا به شمار می روند نیز می توانند گزینه ای برای آغاز جنگ باشند. با این توضیح که این بار حمایت همه جانبه لجیستیکی و تسلیحاتی واشنگتن و نیز پشتیبانی کلمبیا را هم در اختیار دارند.
اقدام دوم ونزوئلا می تواند دفاع از مرزها با عملیات مشترک با چین و روسیه باشد.
هفته‌های نخست ماه سپتامبر، لحظات حساسی را رقم می زنند. نیروهای نظامی آمریکا و ناتو در مرزهای کلمبیا و ونزوئلا مستقر شده‌اند و تحرکات زیادی را انجام می دهند.
ابتکار «حفرچاه آب» از سوی واشنگتن، در منطقه حساس «گوآخیرا»، می تواند پوششی برای فعالیت های جاسوسی یا جنگ الکترونیک علیه ونزوئلا باشد. از این منطقه می توانند در پرواز هواپیماها خلل ایجاد کنند یا آزمایشات موشکی ونزوئلا را با مشکل همراه سازند.
همانطور که بمب هسته ای امنیت کره شمالی را در برابر غرب حفظ کرده، اتحاد ونزوئلا با چین و روسیه نیز امنیت این کشور را تاکنون تضمین کرده است. عراق، لیبی و یمن از این موارد برخوردار نبودند و به وضعیت کنونی دچار شدند.
به همین دلیل است که آمریکا و متحدانش همواره به دبنال آن هستند که روسیه را در منطقه، بد نام جلوه دهند.
سومین اقدام ونزوئلا می تواند تضمین انسجام داخلی باشد.
چند روز پیش پورتال های اینترنتی مرتبط با جبهه مخالف ونزوئلا گزارش دادند که «گروه های ناشناس» اخیرا نامه هایی با پیام هایی مبنی بر عملیات بی ثبات سازی علیه دولت "نیکولاس مادورو" میان مردم این کشور پخش می کنند.
با این وجود در کشوری که جبهه مخالف آن بخش کوچکی را تشکیل می دهد، بیش از هر چیز وضعیت اقتصادی اش نگران کننده است. با این که دولت، اقدامات جدیدی را انجام داده و قراردادهای تازه ای را با شرکت های تجاری به ثبت رسانده است، دور جدیدی از کمبود مواد غذایی در ونزوئلا در حال وقوع است که در برخی از موارد از جمله پروتئین های حیوانی به نظر می رسد این کمبود بسیار جدی است.
ایجاد ثبات و آرامش در کشور و به ویژه اعتماد سازی دولت در میان مردم، اقدامی ضروری است؛ چرا که کشوری منسجم می‌تواند در برابر هرگونه تهدید خارجی ایستادگی کند.
نود روز حساس شروع شده است.
مترجم: محمد استادولی
بیشتر بخوانید:
اقدام جدید ونزوئلا برای مقابله با فعالیت‌های تروریستی کلمبیا
آمریکا؛ عامل بحران انسانی در ونزوئلا
