"منار عبد الفتاح" در مقاله ای در روزنامه القدس العربی نوشت، به دنبال پافشاری اتحادیه آفریقا و دولت گینه استوایی برای مشارکت هیات جبهه پولیساریو در صحرای غربی در چهارمین نشست سران عربی- آفریقایی در مالابو و خروج مغرب و هشت کشور عربی دیگر از این نشست، مشارکت رییس جمهوری مصر در نشست مذکور، پیش داوری های بسیاری را درباره علت این اقدام به دنبال داشته است.
مصر در تحلیل علت تنش در روابط خود با مغرب، اهانت های رسانه های خبری و کانال تلویزیون رسمی دولت مغرب به نظام مصر پس از سرنگونی دولت محمد مرسی در سال 2013 و توصیف السیسی به عنوان یک "کودتاگر" را یکی از عوامل این تنش می داند.
در این حال یک شبکه ماهواره ای مصری نیز دولت مغرب را امتداد گروه اخوان المسلمین توصیف کرد؛ پس از آن نیز مجری یک شبکه ماهواره ای مصری خودفروشی زنان در مغرب را یکی از منابع درآمد اقتصادی این کشور دانست که این مساله خشم مغرب را درپی داشت. دولت مصر نیز در واکنش به این مدعا، به برکناری این مجری تلویزیونی از شغل خود در این شبکه ماهواره ای اکتفا کرد هرچند که وی پس از چندی در شبکه ای دیگر مشغول به کار شد.
مصر برای جلوگیری از گسترش دامنه تیرگی روابط خود با مغرب و نیز ممانعت از افزایش خشم کشور عربی دوست خود، اعلام کرد که جمهوری صحرای غربی را به رسمیت نمی شناسد. ریاست جمهوری مصر در بیانیه ای اعلام کرد که جمهوری صحرای غربی را به رسمیت نمی شناسد اما آن را به عنوان یک دولت عضو اتحادیه آفریقا قبول دارد.
"علاء یوسف" سخنگوی رسمی رییس جمهوری مصر، مشارکت السیسی در نشست سران عربی- آفریقایی را بیانگر تمایل مصر برای تقویت همکاری مشترک عربی – آفریقایی در جهت توسعه ای پایدار و مواجهه با تهدیدات مختلفی دانست که ملت های عربی و آفریقایی در این رابطه با آن مواجهند.
"سعید اللاوندی"، کارشناس روابط بین المللی در مرکز تحقیقات سیاسی و راهبردی " الاهرام " در این باره گفت، مصر شریک ابتکار عربی – آفریقایی است از این رو برای السیسی دشوار است تا مانند بیشتر سران کشورهای عربی حوزه خلیج فارس از نشست مالابو خارج شود ضمن آن که وی از تحریم این نشست ازسوی برخی کشورهای عربی بی اطلاع بود و پس از حرکت هواپیمایش از لیسبون به مالابو از این مساله مطلع شد و امکان تغییر مسیر هواپیما نیز وجود نداشت.
به گفته این کارشناس مصری، قاهره بر اساس دیدگاه های شخصی خود تصمیم گیری می کند از این رو از نظر دولت مصر خروج السیسی از نشست عربی- آفریقایی به خاطر جلب رضایت کشورهای عربی و جلوگیری از خشم آنها اقدامی کاملا بعید است و هیچ کشوری نمی تواند خواست خود را به مصر دیکته نمی کند.
ازسوی دیگر" معصوم مرزوق"، معاون سابق وزیر امور خارجه مصر در گفت وگو با القدس العربی اظهار داشت، دیدگاه کشورهای عربی که از چهارمین نشست سران عربی- آفریقایی خارج شده اند، قابل درک نیست زیرا درحالی که رژیمی مانند اسرائیل در اجلاس مجمع عمومی سازمان ملل ، یونسکو و همه سازمان های منطقه ای و بین المللی مشارکت می کند مشاهده می کنیم که همه این دولت های عربی نیز در این اجلاس حضور دارند .
مرزوق ضمن حمایت از موضع دولت مصر و مشارکت آن در این نشست، افزود، کشورهای عربی برای آن که بیش از این مایه آبروریزی نباشند باید از نظر سیاسی به بلوغ برسند.
"امانی الطویل"، رییس بخش آفریقایی مرکز تحقیقات راهبردی اهرام در گفت وگوی تلفنی با خبر شبکه ماهواره ای سی بی سی اظهار داشت، مغرب با پشتیبانی برخی کشورهای خلیج فارس، اتحادیه آفریقا را در زمینه عضویت جبهه پولیساریو در این اتحادیه تحت فشار گذاشته است اما تا زمانی که این کشورها خود عضو اتحادیه هستند، این فشارها کارساز نخواهد بود.
این کارشناس مصری با اشاره به اینکه لغو مشارکت جبهه پولیساریو درنشست سران عربی- آفریقایی قابل پیش بینی نبود، میانجی گری اتحادیه عرب برای حل اختلاف میان مغرب و الجزایر را پیش از برگزاری این نشست، راهی موثر برای جلوگیری از بروز این مسایل تاسف بار دانست .
الطویل افزود، مغرب به خاطر مشارکت جبهه پولیساریو در نشست سران عربی- آفریقایی از این نشست خارج شد درحالی که این مشکل از یک سو به روابط مغرب با الجزایر و از سوی دیگر به جامعه جهانی ارتباط دارد.
پیش از این نیز مشارکت هیات پولیساریو در یکصد و پنجاهمین سالروز تشکیل پارلمان مصر در شرم الشیخ ، خشم مغرب را درپی داشته است زیرا مغرب نه تنها جبهه پولیساریو را به رسمیت نمی شناسد بلکه آن را گروهی شورشی می داند.
در سال 1982 جبهه پولیساریو به دنبال دعوت اتحادیه آفریقا به عنوان عضو ناظر، به این اتحادیه ملحق شد که همین مساله سبب شد تا مغرب که بر سر منطقه صحرای غربی با این گروه درگیر است، از اتحادیه آفریقا خارج شود. رباط امسال بعد از 32 سال بار دیگر به اتحادیه آفریقا بازگشت.
مغرب منطقه صحرای غربی را بخشی از خاک خود می داند اما جبهه پولیساریو که سال ها برای آزادی این منطقه از استعمار مبارزه کرده بود، استقلال این منطقه را به عنوان یک کشور خواستار است و خودمختاری اعطا شده ازسوی مغرب را نیز نمی پذیرد.
