به گزارش ایران پرس، پایگاه اینترنتی اندیشکده آمریکایی «رند»، یادداشتی به قلم کریستوفر چیویس (Christopher S. Chivvis)، با عنوان «آمریکا به چه دانسته هایی نیاز دارد، اگر روسیه بخواهد در جنگ داخلی لیبی دخالت کند» درباره تحرکات اخیر و احتمال دخالت نظامی روسیه در لیبی و گزینه های دولت ترامپ منتشر کرده که در ادامه می خوانیم:
نشانه هایی که روسیه می تواند در جنگ داخلی پر چالش لیبی دخالت نظامی کند رو به افزایش است. اگر روسیه چنین کند، آنگاه دولت ترامپ گرفتار انتخاب های ناخوشایندی می شود که پیامدهای نامشخصی خواهد داشت. آیا دولت جدید آمریکا در مقابل رویایی که مرد قدرتمند روس ها برای منطقه در سر دارد، تسلیم خواهد شد یا در برابر گسترش نفوذ روسیه در آنجا ایستادگی خواهد کرد؟
کرملین ماه ها است که به دنبال نزدیک کردن فرمانروای شرق لیبی، ژنرال خلیفه حفتر، به سوی اردوی روسیه است. حفتر اکنون عملا رهبر نیروهای مناطق شرقی لیبی است که با دولت به رسمیت شناخته شده لیبی در طرابلس موسوم به «دولت وفاق ملی» درافتاده است. مذاکرات بین دو طرف تاکنون به جایی نرسیده و چند ماهی است که شایع شده احتمال دارد حفتر به دولت طرابلس حمله کند.
حفتر پیشتر از ناو هواپیمابر روسیه با نام کوزنتسوف (Kuznetsov) در دریای مدیترانه بازدید و در خلال آن به صورت ویدئویی با سرگئی شویگو، وزیر دفاع روسیه گفتگو کرد. هفته گذشته، مسکو بارها به پایگاهی در سواحل شمالی مصر و در فاصله 60 کیلومتری از مرز لیبی، نیروی نظامی اعزام کرده است.
فقط چند راه محدود برای تعبیر تحرکات اخیر مسکو وجود دارد: می تواند تنها نوعی خودنمایی و بخشی از راهبرد جنگ هیبریدی(1) روسیه باشد که با هدف تاثیرگذاری بر گفتگوهای پیش رو درباره آینده لیبی انجام می گیرد. اما دلایل کافی وجود دارد که متقاعد شویم این اقدامات مرحله اولیه برای دخالت نظامی روسیه است.
ولادمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه علاقه فراوانی دارد که بر مشکلات به وجود آمده از دخالت های آمریکا برای ترویج دموکراسی در منطقه تاکید کرده و آنها را برجسته نماید و در عوض راهبرد جایگزین روسیه را مطرح کند که مبتنی بر حکومت رهبران اقتدارگرا شبیه خود پوتین است. دخالت ناتو در لیبی در سال 2011 مدت ها است که بهانه خوبی برای انتقاد کرملین از غرب و نشان دادن روسیه به عنوان منجی لیبی همانند اتفاقات سوریه فراهم کرده است که به نظر می رسد باید چیزی بیشتر از یک وسوسه کوچک برای رئیس جمهور روسیه باشد.
روابط نزدیکتر با لیبی به روسیه این امکان را می دهد که دسترسی خود را تا سواحل جنوبی مدیترانه و نزدیک پایگاه های ناتو در آنجا گسترش دهد. به طور مثال روسیه می تواند سیستم های سپر دفاع زمینی و هوایی در سواحل لیبی مستقر کند و سامانه سپر دفاعی خود را که پیشتر در شرق مدیترانه و در خاک سوریه مستقر کرده بود را گسترش داده و تکمیل کند. استقرار این سامانه های دفاعی در سوریه از سال گذشته، نگرانی های فرماندهان ارشد نظامی آمریکا را برانگیخته بود.
افزایش نفوذ در لیبی همچنین این اهرم را در اختیار روسیه قرار می دهد که در مقابل اروپا از چالش تحمیلی موج رو به افزایش مهاجرت از مسیر مدیترانه مرکزی که از لیبی آغاز می شود استفاده کند.
کیفیت بالای نفت خام لیبی، می تواند دلیل دیگری برای مسکو باشد که از حفتر حمایت کند. کرملین در حال تحکیم جایگاه خود در رقابت های آینده بر سر منابع طبیعی است و شرکت نفت و گاز روسی راسنفت (Rosneft)، همین ماه گذشته توافقنامه ای را با شرکت ملی نفت لیبی امضا کرد. علیرغم برخی از عقب نشینی های اخیر، اما حفتر همچنان بر بخش عمده ای از زیرساخت های نفتی در شرق لیبی و بخشی هایی از غرب آن تسلط دارد.
حرکت روسیه به سمت لیبی، دولت ترامپ را در شرایط سختی قرار خواهد داد. آمریکا وقت و انرژی زیادی را صرف حمایت از دولت فعلی لیبی کرده است. بعلاوه در سال گذشته نیروهای آمریکایی و متحدانش با همکاری نیروهای دولت طرابلس، در عملیات ضد تروریستی موفقی، توانستند شهر سرت را از اشغال نیروهای داعش خارج کنند.
تسلط روسیه بر لیبی می تواند باعث شود که ایتالیا رژیم تحریمی وضع شده علیه روسیه را رعایت نکرده و از این فرایند عقب نشینی کند. تحریم هایی که آمریکا و اتحادیه اروپا به دلیل اشغال کریمه و شرق اوکراین در سال 2014 علیه روسیه وضع کرده اند.
سامانه های گسترده تر سپر دفاعی روسیه در منطقه همچنین می تواند، چالشی برای عملیات های نظامی آمریکا در آنجا باشد.
اگر مسکو از حمله حفتر به طرابلس حمایت کند، آیا آمریکا کنار خواهد کشید و نظاره گر شکست شرکای خود در مقابل حمله تحت حمایت روس ها خواهد بود؟ و یا اقدامی خواهد کرد و در صورت نیاز حتی به صورت نظامی وارد عمل خواهد شد تا حرکت حفتر را متوقف کرده و به متحدان خود این امکان را بدهد تا از بروز فاجعه جلوگیری کنند؟
این تصمیم ساده ای نیست.
حمایت آمریکا از دولت طرابلس حداقل به تعدادی نیروی زمینی نیاز دارد. قشون کشی گسترده آمریکا ممکن است روسیه را از دخالت بازدارد اما با مقاومت گسترده ای در داخل آمریکا مواجه خواهد شد. یک مداخله نظامی با اندازه کوچک میسر تر به نظر می رسد. اما حتی اگر مشاوران نظامی آمریکایی دور از خطوط مقدم باشند باز هم در خطر خواهند بود؛ زیرا ممکن است جنگنده های روسی از پیشروی نیروهای حفتر حمایت کنند؛ مشابه حمایتی که از نیروهای وفادار به بشار اسد در سوریه انجام می شود.
بعلاوه اقدامی آشکار علیه متحد روسیه، می تواند به بازآرایی و بهبود مناسبات آمریکا و روسیه آسیب بزند؛ در حالی که به نظر می رسد دولت جدید کاخ سفید همچنان به دنبال بهبود روابط با روسیه است. این در حالی است که دولت ترامپ تاکنون پیام های متناقضی درباره دیدگاه خود نسبت روسیه ارسال کرده است. برخی از مقامات ارشد دولت ترامپ علاقه زیادی به پوتین نشان می دهند و برخی دیگر آشکارا از سوء ظن شدید به روسیه می گویند. با این وجود اقدامات پایاپای با روسیه در لیبی، پایانی برای تلاش های آشتی جویانه ترامپ – پوتین خواهد بود.
بنابراین خطر بزرگ آن است که آمریکا و متحدانش کنار کشیده و نظاره گر انتصاب یک مرد قدرتمند دیگر توسط روسیه در منطقه باشند تا مسکو بتواند قدرت خود را در مقابل پایگاه های جنوبی ناتو گسترش دهد. این نتیجه ای غمبار برای داستانی خواهد بود که با امیدهای فراوان در 2011 آغاز شد و امتیاز دیگری بر اعتبار پوتین خواهد افزود.
(1) جنگ هیبریدی نوعی از جنگ است که در آن یکی از طرف‌های درگیر، ساختار نیروهای خود را به گونه ای بهینه کرده است که از ترکیب تمام منابع موجود – هم متداول و هم غیرمتداول – در یک زمینه و بستر فرهنگی منحصربه‌فرد استفاده کند تا با هم افزایی نیروهای آنها، اثرات خاصی در برابر یک رقیب متداول ایجاد کند.
*آنچه در این گزارش آمده به معنی تایید محتوای تحلیل نویسنده از سوی «ایران پرس» نیست و تنها در راستای اطلاع رسانی منتشر شده است. 120
استفاده از این مطلب با ذکر منبع «ایران پرس» بلامانع است.
بیشتر بخوانید:
نیروهای خلیفه حفتر بر بنادر منطقه هلال نفتی لیبی مسلط شدند
روسیه بر حل سیاسی بحران لیبی تاکید کرد
ادامه درگیریها در منطقه هلال نفتی لیبی
