در تاریخ 30 مرداد 1392، صدها نفر در اثر حمله با گاز سارین در غوطه کشته شدند. قتل عامی که بازرسان سازمان ملل متحد آن را «قابل‌توجه‌ترین موردِ تأییدشدۀ استفاده از تسلیحاتِ شیمیایی علیه غیرنظامیان پس از استفادۀ صدام حسین، دیکتاتور سابق عراق» از این تسلیحات در سال 1988 در حلبچه، دانستند.
گروههای معارض دولت سوریه و متحدان غربیشان ادعا میکنند دمشق این حملۀ شیمیایی را صورت داد، اما دولت سوریه این اتهام را رد و اعلام کرد تروریستهایی در داخل سوریه برای جلب مداخلۀ خارجی، دست به حمله با این گازِ عامل عصبی زدند.
تحقیقاتِ بعدی سازمان ملل متحد و روسیه تأیید‌کنندۀ اظهاراتِ مقام‌های سوری بودند.
بشار جعفری، نمایندۀ سوریه در سازمان ملل متحد، روز دوشنبه (1 شهریور) در نشست شورای امنیتِ سازمان ملل با موضوع بحران سوریه، گفت: «استفاده از تسلیحات شیمیایی در منطقۀ دمشق برای این صورت گرفت که دکتر آکه سلستروم (رئیس گروه بازرسانِ تسلیحاتیِ سازمان ملل) به حلب نرود چون (فرانسه) میدانست چه کسی در حلب از تسلیحاتِ شیمیایی استفاده کرده است.»
وی افزود: «آن‌ها می‌خواستند به هر وسیلۀ ممکن از رفتن دکتر سلستروم به حلب جلوگیری کنند و بنابراین در دمشق از تسلیحات شیمیایی استفاده کردند و سازمان اطلاعات فرانسه در این مورد دخیل بود.»
فرانسوا دلاتره، نمایندۀ فرانسه در شورای امنیتِ سازمان ملل در واکنش به این اتهام، گفت این ادعا «بیمعنا» است.
دولت سوریه سه سال پیش و در پی حملۀ شیمیایی در حومۀ دمشق، سوریه پذیرفت که ذخایر تسلیحاتِ شیمیاییِ خود را به نیروهای سازمان ملل متحد و سازمان منع تسلیحاتِ شیمیایی تحویل دهد. بر اساس اعلام منابع غربی آخرین محموله این تسلیحات در تاریخ 23 ژوئن 2014 (2 تیر 93) از این کشور خارج شد.
