نبیه بری اجماع گروه‌های سیاسی برای انتخاب رئیس جمهوری، تصویب قانون انتخابات بر اساس نسبیت گروه های سیاسی و چگونگی تشکیل و ترکیب دولت را سه شرط ضروری برای حل بحران سیاسی در لبنان ذکر کرد.
نجیب میقاتی، نخست وزیر وقت لبنان در اواخر مارس 2013 از سمت خود استعفا داد و تمام سلام به عنوان چهل و نهمین نخست وزیر لبنان جایگزین وی شد.
رای اعتماد پارلمان لبنان به کابینه تمام سلام به یک بحران سیاسی در این کشور تبدیل شد و در نهایت پارلمان لبنان پس از 11 ماه به کابینه تمام سلام رای مثبت داد.
آنچه سبب می شد پارلمان به کابینه رای مثبت ندهد، سهم خواهی گروه های سیاسی لبنان از تمام سلام بود.
تمام سلام در انتخاب اعضای کابینه خود آزادی عمل نداشت و باید سهم گروه های سیاسی را در نظر می گرفت.
تنها چند ماه پس از رای اعتماد پارلمان به کابینه تمام سلام، لبنان بار دیگر با یک بست سیاسی مواجه شد.
دوره ریاست جمهوری میشل سلیمان در می 2014 پایان یافت.
طبق قانون اساسی لبنان، رئیس جمهوری این کشور باید توسط پارلمان و از میان مسیحیان مارونی برگزیده شود.
نخستین جلسه پارلمان لبنان برای انتخاب رئیس جمهوری، آوریل 2014 پیش از پایان دوره ریاست جمهوری میشل سلیمان برگزار شد.
این جلسه پارلمان لبنان با حضور 124 نماینده از 128 عضو پارلمان برگزار شد، اما درباره انتخاب رییس جمهوری، توافق حاصل نشد.
در این جلسه، سمیر جعجع، رییس حزب نیروهای لبنانی و نامزد گروه 14 مارس تنها 48 رای کسب کرد، در حالی که آرای سفید از میزان آرای کسب شده سمیر جعجع بیشتر بود.
نامزد ریاست جمهوری لبنان در جلسه اول باید دو سوم آرای مثبت اعضای پارلمان معادل 86 رأی مثبت را به دست آورد اما در جلسات بعدی باید بتواند اکثریت نصف به علاوه یک معادل 65 رأی
مثبت را کسب کند.
با وجود این، به دلیل به حد نصاب نرسیدن جلسات پارلمان، این جلسات تشکیل نشد و حتی کار به رأی گیری هم نرسید.
تاکنون چهل و پنج بار برای تشکیل جلسه پارلمان لبنان زمان تعیین شد اما هیچ جلسه ای برگزار نشد زیرا برای تشکیل جلسات باید دو سوم اعضای پارلمان حضور داشته باشند اما این اتفاق در چهل و پنج جلسه گذشته رخ نداد.
نبیه بری اکنون در حالی شروط سه گانه خود را مطرح کرد که قرار است چهل و ششمین جلسه پارلمان روز 31 اکتبر برگزار شود. آنچه در شروط سه گانه نبیه بری دیده نمی شود، راه های تحقق این شرایط است.
