«ماریا ریبیرو»، هماهنگ کننده امور بشردوستانه ملل متحد اخیراً اعلام کرد که بیش از 180 هزار نفر از شهروندان لیبی که از بیم ناامنی و خشونت در داخل کشورشان آواره شده اند، و همچنین حدود 335 هزار آواره که به تازگی به شهرها و روستاهای شان بازگشته اند، نیازمند کمکهای بشردوستانه هستند.
لیبی همچنان در انتظار اجماع ملی است، انتظاری که ظاهراً نه بازیگران داخلی می توانند زمینه تحقق آنرا فراهم کنند و نه اینکه بازیگران خارجی که هر یک از گروههای داخلی لیبیایی وابسته به این بازیگران (عربی/غربی) هستند تمایلی برای شکل گیری اجماع ملی در لیبی دارند.
در چنین شرایطی، مردم لیبی قربانی ناامنی ها، هرج و مرج و آشفتگی سیاسی و امنیتی هستند.
یکی از پیامدهای این شرایط وخیم سیاسی و امنیتی برای شهرندان، آواره شدن آنها در داخل این کشور و یا امید آنها برای خروج از لیبی با قایق هایی از دریای مدیترانه است که اغلب مرگ را برای آنها به ارمغان می آورد.
اگرچه شورای ریاست جمهوری لیبی اول فوریه 2018 مجوز بازگشت آوارگان به شهرها و روستاهای شان را صادر کرد و حتی هزاران نفر از آوارگان راه بازگشت به زادگاه شان را در پیش گرفتند، اما گروههای مسلح جلو آنها را گرفتند و مانع بازگشت آنها شدند.
لیبی، مقصد بعدی داعش و مامن گروههای تروریستی
بنابراین، حضور گسترده گروههای مسلح که آمار دقیقی درباره شمار آنها در لیبی وجود نداردو به طور تقریبی تا 1700 گروه نیز برآورد شدند، یکی از علل اصلی آوارگی صدها هزار نفر از جمعیت لیبی است.
«سسیل پویی»، سخنگوی کمیساریای عالی آوارگان سازمان ملل متحد اعلام کرد:
"تشدید خشونت و درگیری میان گروههای مسلح در مناطق مختلف لیبی سبب آوارگی شهروندان این کشور شده و هنوز امکان بازگشت این آوارگان به زادگاه شان فراهم نشده است."
بدون شک جولان گروههای مسلح در لیبی در اثر نبود دولت ملی مقتدر رخ می دهد.
در واقع، نبود دولت ملی مقتدر یکی از علل اصلی آوارگی جمعیت در لیبی است.
دولت های سه گانه ای شامل دولت آشتی ملی «فایز السراج» در طرابلس، دولت خلیفه الغویل در طرابلس و دولت «عبدالله الثنی» در طبرق و برخی مناطق دیگر لیبی و همچنین نهادهای محلی در برآوردن نیازهای آوارگان داخلی ناتوان هستند.
نگرانی های امنیتی و کمبود منابع مالی سبب شد که آژانس های وابسته به سازمان ملل متحد نیز نتوانند به آوارگان لیبیایی در داخل این کشور کمک کنند.
لیبی بزرگترین زندان آوارگان جهان
مجموع این شرایط سبب شدت گرفتن پدیده «تجارت کثیف» نظیر قاچاق انسان و برده داری در لیبی شد.
گروههای قاچاق انسان با بهره گیری از وضعیت هرج و مرج و آشفتگی های زیادی که در لیبی وجود دارد، وخامت اوضاع آوارگان را تشدید کردند.
بسیاری از شهروندان لیبیایی فرار را بر ماندن در این کشور ترجیح می دهند، اما مسیر خطرناک خروج از لیبی که از دل دریای مدیترانه و با قایق های ناامن می گذرد، بیش از آنکه این افراد را به محل امنی برساند، آنها را به آغوش مرگ می فرستد.
لیبی دروازه ای برای برده داری نوین شده است و برده داران نوین خواستار ماندن وضع این کشور در همین شرایط هستند
اگرچه جنگ قدرت گروهها در داخل لیبی در بروز آشفتگی سیاسی و امنیتی و آوارگی شهروندان این کشور در زمین و دریا، داخل و خارج شد، اما نباید نوع نقشی را که قدرت های غربی در بحران لیبی ایفا کردند نیز در بروز شرایط وخیم کنونی فراموش کرد.
نویسنده: سیدرضی عمادی
137/116
بیشتر بخوانید:
لوموند: فروش مهاجران آفریقایی به عنوان برده در لیبی و بازگشت به دوران سیاه استعمار و برده داری
تاکید شرکت نفت لیبی بر ضرورت حفظ این شرکت در مقابل نزاع سیاسی لیبی
درخواست دولت لیبی برای برقراری آتش بس فوری در جنوب این کشور
