به گزارش خبرگزاری ایران پرس، طبق گزارش این سازمان، یک زبان کلاسیک عمری بیش از هزار سال و ادبیات غنی دارد. طبیعی است که در چنین زبانی به مرور زمان، بین گونه گفتاری و نوشتاری فاصله بیفتد. گونه نوشتاری زبان، محافظه کارتر است و کمتر تغییر می‌کند. در گونه گفتاری بیشترین تغییرات، آوایی است و در مراحل بعدی تغییرات واژگانی هم رخ می‌دهد؛ هر چند درنهایت ماندگاری این تغییرات ناچیز است. کمتر از ۸۰سال پیش، کوچه بازاری‌ها از واژه‌هایی استفاده می‌کردند که در کتاب‌ها ثبت شده و حالا از بین رفته است. این البته به ماهیت زنده بودن زبان فارسی برمی گردد.
در سال۱۸۷۲ میلادی در نشست ادیبان و زبان شناسان اروپایی در برلین، زبان‌های یونانی، فارسی، لاتین و سانسکریت به عنوان زبان‌های کلاسیک جهان برگزیده شدند. زبانی کلاسیک به شمار می‌آید که اول، باستانی باشد، دوم، ادبیات غنی داشته باشد و سوم، در آخرین هزاره عمر خود تغییرات اندکی کرده باشد. // 114
