کمیتۀ ثبت میراث جهانی سازمان علمی، فرهنگی، و آموزشی ملل متحد "یونسکو" با ثبت قنات ایرانی در فهرست میراث جهانی این سازمان موافقت کرد.
در نشست جمعه (25 تیر) در استانبول، پروندۀ 11 قنات ایرانی، به عنوان دومین پروندۀ زنجیره‌ای ایران در فهرست میراث تاریخی – فرهنگی یونسکو به ثبت رسید.
پیش‌تر در سال 1394 نیز شماری از آثار باستانی و میراث فرهنگی ایران از جمله تخت جمشید و ارگ بم در یونسکو ثبت جهانی شده بودند.
کاریز یا قنات مجرای تونلی شکلی است که در زیر زمین کنده شده تا آب در آن جریان یابد.
این مجرا که در عمق زمین برای ارتباط دادن رشته چاه‌هایی که از «مادر چاه» سرچشمه می گیرد، باهدف هدایت آب و مدیریت آب برای کشاورزی و سایر مصارف به کار گرفته می شود.
فناوری ساخت قنات در اوایل هزارۀ اول پیش از میلاد در مناطق خشک کوهستانی ایران گسترش یافت و به کشاورزان این مناطق اجازه داد تا بتوانند در دوره‌های طولانی خشکی که آب سطحی پیدا نمی‌شود، به کشت و زرع بپردازند.
بیشتر کشورهای عضو یونسکو بر اهمیت تاریخی قنات‌های ایران، سیستم پیچیده و مدرن به‌کار رفته در آنها و سودمندی آنها برای محیط زیست اذعان کردند.
احمد جلالی، نماینده ایران در یونسکو، با قدردانی از ثبت 11 قنات ایرانی در فهرست میراث جهانی، این قنات‌ها را آثاری باستانی در جهان دانست.
بیش از ۴۱ هزار حلقه قنات در ایران وجود دارد.
قنات‌های زارچ و حسن آباد مهریز در استان یزد، قنات ابراهیم آباد اراک در استان مرکزی، قصبه گناباد و بلده فردوس در خراسان، دو قنات در میمه و وزوان در استان اصفهان، قنات دوطبقه اردستان، جوپار، اکبر آباد و قاسم آباد بروات در استان کرمان با تأیید یونسکو به ثبت جهانی رسیدند.
قنات زارچ با ٨٠ کیلومتر طول، عنوان طولانی‌ترین قنات ایران را دارد.
