روزنامه «لوگران سوار» در مقاله ای به قلم «جیمی دالیدو» به بررسی گرسنگی در جهان و نقش امپریالیسم در این شکل گیری و شیوع این پدیده شوم و مرگبار در جهان پرداخت.
این نشریه فرانسوی نوشت، «اَمل حسین» در دوم نوامبر سال 2018 در سن 7 سالگی درگذشت. این دختر کوچک یمنی با گرسنگی شکنجه شد. دیدن عکس امل که پیش از مرگ از وی گرفته شده غیرقابل تحمل است. مریم علی مادر این دختر کوچک می گفت: "امل تا لحظه مرگ لبخند بر لب داشت. اکنون من نگران سایر فرزندانم هستم."
به گزارش سازمان برنامه جهانی غذا، در هر 11 دقیقه یک کودک زیر پنج سال در جهان از گرسنگی جان خود را از دست می دهد، یعنی مرگ سه میلیون کودک در سال.
نیروهای ائتلاف عربی به سرکردگی عربستان راه های دسترسی کمک های بشردوستانه را بسته اند. امل حسین دختر کوچک یمنی به این کمک ها دسترسی نداشت.
مرگ امل حسین ازسوی کشورهای امپریالیستی، «تبعات جانبی» جنگ و «قابل قبول» قلمداد می شود.
امپریالیسم، عامل سرکوب ملت ها
نهادهای امپریالیستی، بدخواهانه گرسنگی را از نظر شدت دسته بندی کرده اند.
فاز یک: ضعیف و حداقلی. در این وضعیت خانواده ها قادر به تامین نیازهای اولیه خود هستند.
فاز دو: تحت فشار. یک خانواده از هر پنج خانواده با کاهش مصرف مواد غذایی مواجه شده باشند.
فاز سه: دست کم یک خانواده از هر پنج خانواده به طور قابل ملاحظه ای در تامین مواد غذایی با مشکل مواجه شده و نرخ سوء تغذیه از شرایط عادی بالاتر رفته باشد.
فاز چهار: شرایط بحرانی. دست کم یک خانواده از هر پنج خانواده کاملا با مشکل تامین مواد غذایی مواجه شده و نرخ مرگ و میر به شدت افزایش یافته باشد.
برای اعلام قحطی، وخامت اوضاع می بایست با شرایط مندرج در فاز پنجم همخوانی داشته باشد.
فاز پنجم: دست کم 20 درصد خانواده ها با کمبود شدید مواد غذایی مواجه شده و قادر به مقابله با این وضع نباشند. نرخ کلی سوء تغذیه از 30 درصد بیشتر شده و نرخ مرگ و میر از 2 نفر در 10 هزار نفر بالاتر رفته باشد.
قحطی، سلاح متداول امپریالیسم
در حقیقت توسعه سرمایه داری در گروی مواد اولیه و نیروی کار ارزان است. مرز ملت های امپریالیستی کوچک است: آن ها دنیایی را ایجاد می کنند که خود دوست دارند. امپریالیسم از هر نوعی چه صراف و چه جنگ طلب، ملت ها را در زمینه اقتصادی، سیاسی، اجتماعی، فلسفی و مذهبی سرکوب می کنند. به عبارت دیگر امپریالیست ها ساختارهای مهم کشورهای بدهکار را به انحصار خود در می آورند.
ملت های سرکوب شده به دست کشورهای امپریالیست، در شرایطی بی رحمانه به تولید کالا مبادرت می کنند. سپس این کالاها با قیمتی بسیار ارزان تر از سایر رقبا به کشورهای امپریالیستی صادر می شوند. ارزش نیروی کار در این کشورها صفر است و همین مسئله بر قیمت تمام شده محصولات تولیدی صادر شده تاثیر می گذارد. غربی ها، این قربانیان شیک پوش هم از این که لباس های شان را با قیمت بسیار ارزان خریداری می کنند راضی هستند.
ابزارها و مواد اولیه کشورهای زیردست در انحصار نیروهای امپریالیستی قرار دارد. در کشورهای زیر دست مردم نمی توانند برای توسعه اقتصادی کشورهای خودشان کار کنند: آن ها برای استعمارگران شان تولید می کنند. کشورهای امپریالیستی می توانند روی دولت های تحت سلطه که در سرکوب ملت های خودشان شرکت دارند، حساب کنند.
کشورهای امپریالیستی برای بحران سازی، ویرانگری و فقر و بدبختی با هدف اعزام ارتش هایشان و به اصطلاح برای «نجات دمکراسی»، جنگ های داخلی به راه می اندازند. در حقیقت آن ها برای استثمار کشورهای بدهکار، از اوضاع به وجود آمده بهره برداری می کنند.
روند ایجاد بی ثباتی و ویرانگری با روش های متفاوتی دنبال می شوند، اما بی شک قحطی یکی از سلاح هایی است که نیروهای امپریالیستی از آن استفاده می کنند. شمار زیادی از کودکان در قاره آفریقا از گرسنگی در رنج به سر می برند: نیجر، نیجریه، سودان جنوبی، سومالی، یمن و ...
مترجم: علیرضا فراهانی
133/118
