بوی بهشت می‌وزد از خانه علی علیه‌السلام؛ بوی بهار می‌آید از دامان فاطمه علیهاالسلام؛ پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم، تبسّم بر لب، لحظه موعود را به شوق ایستاده و امیرمؤمنان علی علیه‌السلام، برای در آغوش گرفتن فرزندش لحظه شماری می کند .
لحظه دیدار فرا می رسد. پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم قنداقه نور دیده‌اش را در آغوش می گیرد و نگاه از ماه رخسارش بر نمی‌دارد. جبرئیل می‌آید و نامی را که خدواند برای او انتخاب کرده به گوش نبی می‌رساند. فرشتگان مدام بین زمین و آسمان در رفت و آمدند. به یُمن حضور حسین علیه‌السلام ، درهای رحمت خداوند گشوده می‌شود.
وجود حسین علیه‌السلام معجزه می‌کند چراکه حسین علیه‌السلام، فقط دارالشفای اهل زمین نیست؛ طبیب اهل آسمان هم است. سلام بر حسین علیه‌السلام ، برگزیده خداوند در زمین، سلام بر او که با حضورش، آینده زمین، روشن‌تر رقم می‌خورد، سلام بر زینت بخش شانه‌های رسول صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم، هنوز در گوش تاریخ می‌پیچد، طنین صدای روح بخش پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم که می‌فرمود: «حسین علیه‌السلام از من است و من از حسینم». ای آفتاب هستی بخش شیعه، ای «چراغ هدایت» و ای «کشتی نجات» خوش آمدی. درود بر تو، که معلم عشقی و مفسر راز خون.
سومین روز از ماه شعبان به ولادت حسین بن علی (ع) مزین شده است. امام حسین (ع)، انسان کامل و سرمشق اخلاص و بندگی است. ایشان از شخصیت هایی است که به همه بشریت در پهنه تاریخ، حیات مخلصانه را می آموزد. سیره اش نیز چون آینه ای تابناک، راه و رسم زندگی انسانی و سعادتمندانه را نشان می دهد.
یکی از ابعاد مهم شخصیتی امام حسین (ع)، رابطه عمیق آن حضرت با خدا و عشق خالصانه او به پروردگار عالم بود. امام حسین (ع) در عبادت و عرفان و کسب مقامات معنوی، به مرتبتی عالی دست یافت. وجود مقدس امام حسین (ع) چنان با محبت و عبادت خدا، درآمیخته بود که از او انسانی شگفت و کم نظیر ساخته بود. در حقیقت، خداشناسی و خدا دوستی امام حسین (ع)، زیربنای حرکت اصلاح طلبانه امام و جانفشانی ایشان در مراحل سخت مبارزه شد. امام حسین (ع) شخصیتی است که آیینه تمام نمای رضای خداست و اخلاص و بندگی در تمام ابعاد وجودی اش موج می زند.
از بارزترین ویژگی ها و اوصاف امام حسین (ع) این است که در تمام زندگی، گفتار و رفتار و کردارش طبق رضایت حق و در مسیر الهی بود. آن حضرت جز از رضای خدا دم نزد و جز خدا ندید و جز سخن خدا نشنید و به تمام معنی یک بنده سراپا تسلیم الهی بود. یکی از احادیث ارزشمندی که از ایشان نقل شده و رضایت الهی در آن به وضوح روشن است، از این قرار است: «هرکس رضایت خدا را بخواهد هرچند با خشم مردم همراه شود، خداوند او را از امور مردم کفایت می کند؛ و هر کس که دنبال رضایت مردم باشد، با اینکه منتهی به خشم خدا شود، خداوند او را به مردم وامی گذارد».
آن حضرت (ع) در جریان عاشورا و ستمی که سپاه عمر سعد در حقشان روا داشتند، می فرماید: «بار خدایا! تو خود می دانی آنچه از ما سر زد، رقابت برای دستیابی به سلطنت و آرزوی زیاد کردن کالای بی ارزش دنیا نبوده است، بلکه برای این بوده که نشانه های دین تو را افراشته ببینیم و اصلاح را در شهرهایت آشکار نماییم و بندگان ستمدیده ات صاحب ارزش شوند و به واجبات و سنتها و احکام تو عمل شود».
امام حسین (ع) قبل از رفتن به مکه، در کنار قبر پیامبر اکرم (ص) در مدینه به درگاه خداوند عرض می کند: «خدایا! به راستی من معروف را دوست دارم و منکر را زشت می دارم. ای خدای بزرگ و بزرگوار! من از تو می خواهم به حق این قبر [پیامبر اکرم] و کسی که درون آن است، که برای من در این قیام آنچه رضایت تو و پیامبرت در آن است پیش آوری».
همچنین، پس از آنکه امام حسین (ع) از مدینه به سوی مکه حرکت کرد، در مکه سخنان زیادی ایراد فرمود. در یکی از آنها فرمود: «سپاس برای خداست، آنچه خدا بخواهد [همان خواهد بود] و قوتی جز برای خدا نیست ...، خشنودی خدا، خشنودی ما اهل بیت است و در مقابل بلای او صبر می کنیم».
امام حسین(ع) نمونه متعالی و کامل رضایت الهی است و در رفتار و گفتارش، رضایت و تسلیم حق موج می زند. آن حضرت (ع) همان روح آرامش یافته در سایه یاد خداست و در حالی روز عاشورا به سوی ملکوت اعلی پرمی کشید که رضایت و تسلیم خویش را با همه وجود به اثبات می رساند. همانطور که در دعای عرفه از امام حسین(ع) می خوانیم: «قضا و قدرت را بر من خیر و مبارک ساز تا آنچه دیر می خواهی بر من، زودتر نخواهم و آنچه زودتر می خواهی، دیرتر مایل نباشم» و باز می فرماید: «رضایت و خشنودی خدا موجب رضایت ما اهل بیت است و بر بلای رسیده از جانب او صبر می کنیم».
امام حسین (ع) نه تنها در همه حال رضای الهی را مقدم می داشت، بلکه در لحظه شهادت نیز زمزمه «فی سبیل الله» را به زبان داشت. ایشان همیشه در صبحگاهان و شامگاهان این دعا را به زبان داشت که در سراسر آن خدا محوری، رضایت الهی، و خشنودی به رضایت خداوند موج می زند: «بِسمِ اللّه ِ وبِاللّه ِ ومِنَ اللّه ِ و اِلَی اللّه وَفی سَبیلِ اللّه ِ وَعَلی مِلَّةِ رَسُولِ اللّه ، وَ تَوَکَّلْتُ عَلَی اللّه ِ، وَلا حَوْلَ وَلا قُوَّةَ اِلاّ باللّه العَلِیِّ العَظیمِ. اَللّهُمَّ اِنّی اَسْلَمْتُ نَفْسی اِلَیْکَ، وَوَجَّهْتُ وَجْهی اِلَیْکَ وَفَوّضْتُ اَمْری اِلَیْک، اِیّاکَ اَسْأَلُ العافیةَ مِنْ کُلِّ سُوءٍ فی الدُّنیا والآخِرةِ»، «به نام خدا و به یاد خدا، از خداوند و به سوی او، و در راه او، بر آیین پیامبر او، و بر خداوند توکل کردم و نیرو و قدرتی جز به [اراده] خداوند بزرگ نیست. پروردگارا! جانم را به تو تسلیم کرده و چهره ام را به سوی تو گردانده و کارم را به تو واگذار نموده و از تو سلامتی از هر بدی در دنیا و آخرت را خواهانم».
امام حسین(ع) در آخرین لحظات عمر شریفشان، در قتلگاه فرمودند: «خداوندا! خشنود به قضای تو و تسلیم امر و فرمانت هستم و معبودی غیر تو نیست، ای فریاد رس فریاد جویان!» این زیباترین تصویر از امامی راستین است که برای رضای الهی از جان و مال و اهل خانواده اش گذشت و درخت اسلام را به خون سرخش آبیاری کرد. امید که ما هم به اندازه قطره ای ناچیز از دریای معرفت امام حسین(ع) بهره مند شویم. //114
