پل طبیعت تهران حاصل ابتکار یک بانوی طراح ایرانی است. او خودش هم فکر نمی‌کرد طرحی که روی کاغذ اجرا می‌کند، یک روز به سازه‌ای ۲ هزار تنی تبدیل شود و از آن به‌عنوان پل زیبایی یاد کنند که به‌زودی یکی از نمادهای شهر تهران خواهد شد.
او بانویی جوان 25 ساله بود که در مسابقه طراحی پل 270 متری طبیعت شرکت کرد، ۲۶ ساله بود که طرحش برگزیده شد و حالا او شاهد پلی زیبا و مدرن در منطقه ای از تهران است که با طراحی او ساخته شده است. پل طبیعت ، پل زیبای انسان‌محوری است که پیاده راهی است برای آن‌ها که دلشان هوای سفرکرده است.
پل طبیعت تهران، یکی از اماکن گردشگری شهر تهران است که در چند سال گذشته مورد استقبال فراوانی قرار گرفته و تبدیل به یکی از نمادهای شهر شده است.
هرچند این پل بین چندین اتوبان اصلی شهر قرار دارد و درست در مرکز شلوغی و ترافیک ساخته شده، اما شما می توانید با حضور در این مکان ، احساس لذت و آرامش را در بین طبیعت تجربه کنید. مسیرهای پیاده‌روی و دیدن آدم‌های با انرژی و خوشحالی که برای تفریح یا ورزش به پل طبیعت تهران می‌آیند،
درختان بلند و سرسبز، چشم اندازی که می توانید روی این پل از تهران شاهد باشید، دیدن رشته کوه البرز و دماوند از بالای این پل، حس نشاط و آرامش آن را دو چندان می کند.
سرزمین ایران استعدادهای بالقوه و بالفعل درخشانی دارد که در صورت مهیا شدن فرصت می توانند به بهترین شکل آن متبلور شوند. افتتاح پل طبیعت اثری هنری- معماری از یک زن جوان معمار ایرانی است که در اختیار شهروندان تهران و توریست های این شهر قرار گرفته است.
"لیلا عراقیان" 35 ساله یکی از همین استعدادهای جوان کشورماست که این روزها به واسطه ساخت پل طبیعت ، نام این مهندس معمار جوان نه تنها در ایران بلکه در جهان مطرح شده است.
او در رشته ریاضی دیپلم گرفت و به نقاشی هم علاقه داشت. از این که می‌دید معماری ترکیبی از ریاضیات و نقاشی است به این رشته علاقه‌مند شد. دارای مدرک کارشناسی معماری از دانشگاه شهید بهشتی و فوق لیسانس از دانشگاه پربتیش کلمبیا است.
نمایی از پل طبیعت تهران در شب
پل طبیعت با 3 ستون (در سه طبقه) و طراحی بی نظیر و چشم نواز ، اولین پل صرفاً پیاده رو در ایران محسوب می شود که بوستان آب و آتش را به پارک جنگلی طالقانی متصل می کند.
این پل به لحاظ مکان یابی در محل تلاقی چند بزرگراه قرار گرفته است و مکانی خوب برای ورزش های صبحگاهی ، پیاده روی و حتی استراحت و تفریح است. این پل بارها جایزه‌های مختلقی را در سطح جهانی به خود اختصاص داده است و جزء 5 انتخاب برتر 300 معمار برجسته جهان است که در مسابقه معتبر معماری شهری " جوایز معماری (A+ (architizer awards در سال 2015 که مقر آن در نیویورک است ، انتخاب شد.
زمانی که مسابقات بین المللی معماری بریتانیا برگزار شد ،به دلیل ایرانی بودن این معمار مبتکر جوان "پاول فینچ" مدیر مسابقات بین المللی معماری بریتانیا ابراز تاسف کرد از اینکه این معمار ایرانی نمی تواند در این مسابقات شرکت کند و به او اطلاع داد به دلیل تعهد دولت بریتانیا به تحریم های ایران، در این مسابقات بین المللی معماری حضور شرکت کننده ای از ایران ممکن نیست.
لیلا عراقیان در این باره به روزنامه گاردین بریتانیا گفت :" این مسخره است. من یک معمار ایرانی هستم و این مسابقه ، یک رویداد فرهنگی است و هیج ارتباطی به سیاست ندارد. این اقدام بسیار تبعیض آمیز است."
مهندس عراقیان با اشاره به این که بارها روی این پل قدم می‌زند، می گوید : «هر بار احساس خوبی دارم؛ احساس قدرت در کنار شکرگزاری. هر بار مردم را می‌بینم که خوشحالند، عکس می‌اندازند و از این فضا لذت می‌برند، از همه جایزه‌ها و اعتبارها برایم لذت‌بخش‌تر است.
رسالت ما معمار‌ها این است که فضاهایی بسازیم که مردم در آن حس بهتری داشته باشند. حتی چند بار مردم دوربین به دستم داده‌اند تا از آن‌ها عکس بگیرم. یک‌بار با همکارم رفته بودم برای عکاسی از پل. تنها کنار سه‌پایه ایستاده بودم. یک زوج از من خواستند از آن‌ها عکس بگیرم. من هم گرفتم و برایشان ایمیل کردم. »
لیلا عراقیان در پاسخ به این سوال که زن بودن برایش مشکلی ایجاد نکرده ، می گوید: زن بودن تا زمانی که شناخته نشده ای و توانایی ات را اثبات نکرده ای مانند یک مانع یا نقطه ضعف به نظر می رسد اما زمانی که از این مانع عبورکردی و توانمندی ات ثابت شد ، حالا این زن بودن خود نقطه قوت است.
آنچه من تجربه کرده ام شاید متفاوت باشد از تجربه اکثر معمارانی که زن هستند و به تنهایی یا با شرکای مرد کار می کنند. ولی تصورم بر این است که زمانی که زنی به نقطه ای برسد که شناخته شود ، از آن پس جدی گرفته می شود و احترامی که دریافت می کند نه فقط به خاطر زن بودن که به خاطر توانایی و دستاوردهایش است و شاید در این زمان حتی بیش از مردان جدی گرفته شود.
طراح پل طبیعت معتقد است که پل های شهر تنها بستری برای عبور و مرور نیست، بلکه می توان از آن ها به عنوان محیطی برای رفتاری مناسب و خلق شرایط دلخواه از آن ها استفاده کرد. مانند پل خواجو که زمانی محیطی بود برای دیدارهای عمومی، شعرخوانی و کتابخوانی، و وجود چایخانه های سنتی نیز تجربه ی دلنشینی را در این پل خلق می کرد.
او تاکید می‌کند: این روزها بیش از هر چیز دغدغه‌ام شهر و زندگی شهری مردم است. همانطور که می‌دانیم این روزها همه از ترافیک و آلودگی هوا نگران هستیم.
به نظرم شهر مقوله‌ایست که به طور مستقیم با مرگ و زندگی و روح و روان انسان‌ها سر و کار دارد. در سال‌های گذشته کمتر به این موضوع توجه شده اما خوشبختانه اخیرا می‌بینیم و می‌شنویم که این مقولات مورد بحث قرار می‌گیرند. ایده‌ای که برای شهر دارم، خیلی هم بلندپروازانه نیست اگر در آن تنها نباشم. بعضی‌ها به من می‌گویند خیلی امیدوار نباش چنین چیزی اتفاق نخواهد افتاد؛ اما رویای من این است روزی تهران طوری باشد که در آن همه به فضای سبز، پیاده‌روهای قابل استفاده، مسیر دوچرخه‌سواری و حمل و نقل عمومی کارآمد که پاسخگوی جمعیت شهر باشد دسترسی داشته باشند.
آرزو می‌کنم روزی باشد که انقدر زندگی همه به ماشین‌های شخصی‌شان وابسته نباشد و ما در تهران شاهد یک شهر پویا و زیبا و سرزنده باشیم که درآن تعداد آدم‌های پیاده از سواره‌ها بیشتر باشد.112
بیشتر بخوانید:
ایران بانو: ملیحه نوروزبیگی، تولیدکننده برتر کشوری
ایران بانو: فعالیت نخستین زن ایرانی در معدن زغال سنگ
ایران بانو: زینب کرمی بهترین گلر فوتسال در جهان
