این طرح که در صفحه اقتصادی روزنامه "یدیعوت احارونوت" به قلم "غاد لیؤور" منتشر شده، با هدف توسعه فعالیت های اقتصادی اسرائیل در هند، چین، کشورهای آفریقایی و آمریکایی لاتین تهیه شده است.
بر اساس این طرح تلاش می شود به بهانه کمک به کشورهای در حال توسعه، مبارزه با گرسنگی و تامین انرژی، شرکت های اسرائیلی به شرکت های غربی فعال در این عرصه ملحق شوند.
فعالیت این شرکت ها به حوزه آب، کشاورزی، بهداشت و انرژی اختصاص دارد که جزو خدمات عمومی بوده و بانک جهانی تصمیم گرفته است که توسعه آن را به بخش خصوصی و شرکت های خارجی واگذار کند.
در حال حاضر اسرائیل یکی از بزرگترین استعمارگران در جهان است که درصدد توسعه استعمار در آفریقا، آمریکای لاتین و آسیاست. این رژیم برای استعمار اراضی تلاش می کند که مساحت آن 20 برابر مساحت فلسطین اشغالی تخمین زده می شود.
طرح کمیته وزارتی اسرائیل زمانی کلید خورد که آل سعود از طریق شرکت موسوم به «گروه سعودی بن لادن» و برای سلطه بر اراضی حاصلخیز جهت تامین نیازهای غذایی آن کشور فعالیت خود را در آفریقا و آسیا آغاز کرد.
کوه «سیماندو» در گینه که در مرکز یک جنگل استوایی قرار گرفته است از جمله اماکن مورد توجه اسرائیلی ها در جهان است. سیماندو دارای یکی از غنی ترین ذخایر سنگ آهن جهان است و ارزش این ذخایر ده ها و شاید صدها میلیارد دلار تخمین زده می شود.
گینه دارای معادن غنی الماس، طلا، اورانیوم و سنگ آهن است و بزرگترین صاحبان معدن در جهان در حال رقابت بر سر این معادن هستند؛ در حالی که ساکنان اصلی گینه (جمعیت گینه یازده میلیون نفر است) از این ثروت های طبیعی استفاده نمی کنند و سهمی از این معادن غنی ندارند.
«بنی اشتاینمیتز»، ثروتمندترین مرد اسرائیلی اما توانسته است بخشی از این معادن را صاحب شود و از آنها بهره برداری کند.
همچنین یکی از گسترده ترین عملیات چپاول معادن طبیعی کشورهای آفریقایی از سوی اسرائیل، با همدستی یک زن گینه ای در گابُن و برای کشت گیاه «جاتروفا» که در تولید سوخت کاربرد دارد، در حال اجراست.
گیاه جاتروفا گیاهی فوق العاده سمی و پر انرژی و با درصد روغن فراوان است که به هیچ عنوان کاربرد خوراکی ندارد و در زمین هایی قابل کشت بوده که سایر گونه‌های کشاورزی خوراکی درآن قابلیت کشت ندارد و به اصطلاح در زمین‌های لم یزرع کشت می شود.
اسرائیل همچنین حدود 7 درصد (6.9%) از اراضی سیرالئون را تحت اشغال خود درآورده است. در فیلیپین نیز بیش از 17 درصد از اراضی کشاورزی توسط اسرائیلی ها کشت می شود و به عبارت دیگر در مصادره اسرائیل قرار دارد.
اسرائیل هم سطح آمریکا، بریتانیا و چین در صدر (دولت هایی) قرار دارد که برای سیطره بر اراضی کشورهای فقیر تلاش می کنند. طبق گزارش نشریه آکادمی ملی علوم آمریکا (1) 90 درصد از این اراضی در 24 کشور و بیشتر این کشورها در آفریقا ، آسیا و آمریکای لاتین قرار دارد.
از زمان وقوع بحران غذا در سال های 2008-2007 شرکت های خارجی هر ساله 10 میلیون هکتار از زمین های قابل کشت را در کشورهای یاد شده تحت سلطه خود درآورده اند.
کشورهای آفریقایی انگلیسی زبان
در کشورهای آفریقایی انگلیسی زبان غیر مسلمان (اتیوپی، اوگاندا، کنیا) اسرائیل توانسته است به لحاظ دیپلماتیک نفوذ گسترده ای داشته باشد. اسرائیل با نفوذ در این کشورها توانست سهم مصر را از آب رود نیل کاهش دهد و بزرگترین لکه ننگ را در کارنامه دوران "حسنی مبارک" (دیکتاتور مخلوع مصر) به ثبت برساند.
در زمانی که مبارک دغدغه موروثی کردن قدرت را در مصر در سر داشت، اسرائیل کشورهای حوزه رود نیل را به افزایش سهم خود از آب این رودخانه تشویق کرد، آفریقایی ها را با سرمایه گذاری در پروژه های اقتصادی فریب داد و توانست در اتیوپی در ده ها پرروژه برای بهره برداری از آب های رود نیل سرمایه گذاری کند.
ورود اسرائیلی ها به کشورهای حوزه نیل، همزمان با تلاش فرانسه و آمریکا برای گسترش نفوذ در این کشورها، از سودان جنوبی و با پروژه احداث کانال دیگری که دریای سرخ را به دریای مدیترانه مرتبط می کند، شکل گرفت.
این پروژه در واقع برای رقابت با کانال سوئز کلید خورد. با وجود آنکه دو مسیر برای ورود و خروج محموله ها از طریق کانال سوئز وجود داشت اما اسرائیل مدعی شد که پروژه‌اش امن‌تر از پروژه کانال سوئز مصر است و فاصله 300 کیلومتری که میان دو بندر ایلات و اشدود را به هم مرتبط می‌کند، می‌تواند جایگزین خوبی برای مهم‌ترین گذرگاه آبی جهان (کانال سوئز) باشد.
هدف تل‌آویو از این پروژه، گسترش بندر ایلات و تبدیل آن به یک بندر محوری بود که بتواند جایگزین بنادر دمیاط و سوئز باشد.
مترجم:جعفری
24 ژوئیه 20181- "The Journal of the National Academy of Sciences of the United States" 90
