به گزارش خبرگزاری ایران پرس، 28 صفر سالروز رحلت سيد انبياء و برترين آفريده خدا محمد مصطفی (صلي الله عليه و اله و سلم) است. وجود مقدسي كه خداوند متعال تمام جهان را به يُمن او و عترت پاكش آفريد و نور او اول مخلوق خداوند است.
پيامبری كه خداوند حكيم بارها در قرآن كريم او را ستوده است. سخن در فضايل و مناقب آن حضرت بسيار است، اما آنچه در اين مقام بايد گفت عظمت مصيبت خاتم الانبياء (صلي الله عليه و آله) است؛ تا آنجا كه امام باقر (عليه السلام) در روايتي چنين می‌فرمايد: «من أصيب بمصيبة فليذكر مصابه بالنبي (صلي الله عليه و آله) فانه من أعظم المصائب» (كافي ج3 ص220).
«هر كس به مصيبتی گرفتار شد، پس بايد مصيبت خود را نسبت به پيامبر الانبياء (صلي الله عليه و آله) بياد آورد پس همانا كه مصيبت پيامبر از بزرگترين مصيبت‌هاست.»
حضرت محمد (ص) پیامبر گرامی اسلام تا قبل از رحلتشان در سال 11 هجری‌قمری با عطوفت، احکام و مبانی شریعت نبوی را به شیوه‌های پسندیده و درعین حال، متین و محکم بیان کردند و در ترویج و نشر معارف حقه دین و هدایت آن به بهترین نحو ممکن تلاش کردند.
از طرفی 28 صفر مصادف با شهادت سبط اكبر رسول خدا، امام حسن مجتبی (عليه السلام) است؛ امامی كه پيامبر خدا او را سيدِ جوانان اهل بهشت معرفي كرد. آن حضرت در طول مدت حيات خويش با ستم‌ها و جفاهای فراواني مواجه شد، تا آنجا كه آن دسته از يارانش كه به مقام امامت الهی آن حضرت و عصمت ايشان، معرفتی نداشتند با شنيدن خبر صلح ايشان با معاويه، به خيمه آن حضرت حمله ور شدند، سجاده را زير پای ايشان كشيدند و پای مباركشان را مجروح نمودند.
بی‌آنكه بدانند يا بخواهند بپذيرند كه امام معصوم و حجت خدا هر عملی كه انجام دهد بر اساس دستور الهی است و جای چون و چرا و اعتراض ندارد. چرا كه اعتراض به حجت معصوم الهی در واقع اعتراض به خداوند حكيمی است كه عمل امام عليه السلام به امر و رضايت او انجام شده است.
حضرت امام حسن مجتبی (ع) که حدود سی سال با پدر بزرگوارشان حضرت علی بن ابی طالب (ع) ملازمت داشتند، در 28 صفر سال پنجاه هجری‌قمری در 47 سالگی به دستور معاویه و به دست همسرش مسموم شدند و به شهادت رسیدند. 113
